Επιφανειακό. Ίσως λίγο βαρετό. Ελάχιστα εθιστικό. Με το ζόρι έπιασε τη βάση. Αλλά αν είσαι γύρω στα 50+ το λάτρεψες. Αυτό ήταν -το κομμένο και ραμμένο για να περάσεις ανέφελα και ανώδυνα τηλεοπτικά τον χρόνο σου ένα σκ- Halston του Netflix. Το Halston άρεσε – προβλέψιμα- μόνο στους boomers. Τι όχι;
Είδαμε πάρα πολύ Ryan Murphy μέσα στην καραντίνα και δεν περιμέναμε και να μας εντυπωσιάσει η σειρά αυτή. Ακόμη και με την ταλεντάρα Γιούαν ΜακΓκρέγκορ στον ομώνυμο πρωταγωνιστικό ρόλο.
Για εκείνους που έπεσαν στον πλανήτη Γη από κάποιο εξωγήινο σύμπαν και δεν έχουν ιδέα ποιος ήταν ο Χάλστον και τι πραγματεύεται η σειρά ας κάνουμε ένα intro. Σε πέντε 40λεπτα επεισόδια παρακολουθούμε την στορία μιας διάσημης ιδιοφυΐας που, έχοντας πουλήσει το εμπορικό σήμα του και ενδεχομένως την ψυχή του, συνειδητοποιεί λίγο πριν το τέλος ότι τα μόνα πράγματα που πραγματικά έχουν σημασία για αυτόν είναι η τέχνη του και οι θετικές κριτικές/ αποδοχή επειδή δεν πήρε πατρική αγάπη.
Σκηνές που επαναλαμβάνονται σαν mantra γιογκίνι είναι οι εξής: σνιφάρισμα κοκαΐνης, ασύδοτο σεξ, μυτιές κοκαΐνης, παρτάρες στο Studio 54, φιξάκια κοκαΐνης, καυγάδες μεταξύ εραστών και φίλων και- σωστά μαντέψατε- κοντινά στην κοκαΐνη. Ίσως έπρεπε να της δώσουν και credits στους τίτλους τέλους. Φλερτάρει με την παρωδία η φάση με τα ναρκωτικά ή είναι ιδέα μου; ΟΧΙ. Δεν είναι σίγουρα ιδέα μου.
Για μια βιογραφία παθιασμένη με την ιδέα της μάρκας Halston, αυτή η μίνι σειρά δεν θα μπορούσε να έχει λιγότερα να πει για το πώς διαμορφώθηκε η ταυτότητά του, προτιμώντας να παρουσιάσει τον σχεδιαστή ως μια συλλογή από κλισέ. ΚΛΙΣΕ. Η αφήγηση είναι τόσο γεμάτη κενά που γενικά ο ΜακΓκρέγκορ είτε φωνάζει και θρηνεί είτε είναι παράξενα ήσυχος, με ένα πανταχού παρόν τσιγάρο ως τη μόνη νότα συνέπειας στον χαρακτήρα του. Είναι σαν να δούλεψε ο ΜακΓκρέγκορ τη φωνή και μερικές χειρονομίες και σταμάτησε εκεί.
Καρικατούρα είναι σίγουρα ο χαρακτήρας του ο Victor Hugo (Gian Franco Rodriguez), ένας συνοδός που ενθαρρύνει τον διάσημο νέο πελάτη του να αγκαλιάσει πιο τολμηρές σεξουαλικές παρορμήσεις (μόνο λίγες από τις οποίες μοιράζονται στη σειρά). Ο Victor είναι τόσο ο έμπορος ναρκωτικών όσο και το ίδιο το φάρμακο, και ο εθισμός του Halston και στα δύο οδηγεί σε πραγματική καταστροφή.
Τι δεν είδαμε; Τις Halstonettes – μοντέλα πασαρέλας που ήταν από τις πρώτες μαύρες γυναίκες που περπάτησαν στις πασαρέλες και προβλήθηκαν σε εθνικές διαφημίσεις.
Ο Ryan Murphy του Netflix δεν θυμίζει εκείνος του Fox (αλησμόνητο “Glee”, “Nip / Tuck” και το “American Horror Story”) κι αυτό ίσως πρέπει να το δει λίγο ο Τεντ Σαράντος που αναρωτιέται που χάθηκαν οι συνδρομητές του. Υπέγραψε συμφωνία με το Netflix ύψους 300 εκατομμυρίων δολαρίων και έκτοτε δεν έχει κάνει τίποτα με καλλιτεχνική αξία. Ράιαν Μέρφι δεν πάει καλά αυτό, στο λέω με αγάπη. Ο Μέρφι τυφλώνεται από τις δικές του ανησυχίες εις βάρος της ιστορίας του Χάλστον. Οι περισσότερες σειρές του Μέρφι στο πλαίσιο της τεράστιας συμφωνίας του με το Netflix, όπως το The Politician και το Ratched, έχουν αντιμετωπίσει προβλήματα επειδή προσπάθησαν να κάνουν πάρα πολλά πράγματα, κανένα από αυτά καλά.
Το Halston ακολουθεί μια γνωστή βιοπική δομή ανόδου και πτώσης. Αλλά η μίνι σειρά έχει κάνει τόσο κακή δουλειά δραματοποίησης του τίτλου της. Δεν υπάρχουν πουθενά τα στοιχεία που διευκρινίζουν γιατί η δουλειά του ήταν τόσο καλύτερη από του Oscar de la Renta ή της Anne Klein – ή ακόμα και ότι ήταν καθόλου καλύτερη. Κενό.
Η καταστροφή του Halston – ένας συνδυασμός χρήσης κοκαΐνης, κακών επιλογών στους άνδρες και χειρότερες επιλογές σε επιχειρηματικούς εταίρους (ποτέ μην εμπιστεύεστε έναν τύπο που μοιάζει με τον Bill Pullman αν σας κάνει μια προσφορά που φαίνεται πολύ καλή για να είναι αληθινή) – περιορίζεται κυρίως στα δύο τελευταία επεισόδια.
Αυτή η σειρά αν ήταν ρούχα σίγουρα θα τα έβρισκες στα Penney. Δεν φέρει τίποτα custom made. Πετσόκομμα.
