Προς τα τέλη του χρόνου η κυκλοφορία του “Η Γη που αφήνω” (Ogdoo Music Group), της πρώτης δουλείας για τα Υπόγεια Ρεύματα μετά από 13 χρόνια, αλλά και πρώτης με τη νέα σύνθεση της μπάντας ως τρίο, ήταν σαν αυτό το ζεστό χάδι που σου χαρίζει κάποιος που ξέρεις από παλιά. Είναι σπουδαία υπόθεση οικειότητα. Στη μουσική ωστόσο είναι κάπως παρεξηγημένη, αλλά με τη νέα τους δουλειά το συγκρότημα, και ειδικά ο Γρηγόρης Κλιούμης, ο άνθρωπος που ενώνει παρελθόν με το παρόν του γκρουπ, απέδειξαν πώς να αποφεύγουν τις κακοτοπιές.
Το “Η Γη που αφήνω” μίλησε για όλα τα ζητήματα μιας κοινωνίας που μέσα στην πανδημία είδε να γίνεται πιο ζοφερό ένα παρόν που πλησιάζει το αβίωτο: ο ρατσισμός, ο φασισμός και τα εγκλήματά τους, η βύθισή μας στο ψηφιακό bubble των κοινωνικών δικτύων, η ιδιώτευση, ο περιορισμός των ελευθεριών μας.
Κι όμως, η “Γη που αφήνω” είχε πάντα το βλέμμα στραμμένο στο φως. Τα Υπόγεια Ρεύματα εμπνέονται από το φως, από την ομορφιά των ανθρώπων που αγωνίζονται και αφηγούνται τις ιστορίες με τη ζεστή φωνή του Κλιούμη, αυτή που πριν 25 χρόνια μας βρήκε μπόσικους και ονειροπόλους στην αυλή του Λυκείου και τώρα, το 2021, μας πέτυχε κυνικούς να πασχίζουμε να ακροβατήσουμε ανάμεσα σε αυτό “το μίτινγκ που θα μπορούσε να ήταν και email”.
Πριν λίγες εβδομάδες, “Η Γη που αφήνω” κυκλοφόρησε σε συλλεκτικό βινύλιο. Όπως έγραψε η μπάντα: «Περιμέναμε μήνες με μεγάλο ενθουσιασμό την έκδοση του βινυλίου. Δυστυχώς, έφτασε στα χέρια μας και κυκλοφορεί λίγο μετά την είδηση του χαμού ενός νεαρού μουσικού και στενού οικογενειακού μας φίλου, του Χαράλαμπου Ανεστόπουλου. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να του αφιερώσουμε αυτό το δίσκο. Δύναμη και αγάπη στην οικογένειά του». Το συλλεκτικό βινύλιο (180gr) κυκλοφορεί σε 500 αριθμημένα αντίτυπα με νέο mastering που περιέχει ένα επιπλέον τραγούδι καθώς και μια αφίσα με το εικαστικό της Ήρας Σταματοπούλου στο οποίο βασίστηκε το εξώφυλλο.
Με αφορμή την κυκλοφορία αυτή, ζητήσαμε από τραγουδιστές και τραγουδοποιούς να γράψουν τις σκέψεις τους σχετικά με τον δίσκο. Ο Σάκης Τόλης, η Μαρία Παπαγεωργίου, η SUGAHSPΑNK!, η Ρίτα Αντωνοπούλου και οι ΜΙΝΕΡΒΑ ανταποκρίθηκαν με θέρμη στο κάλεσμα. Τους ευχαριστούμε.
Μπορείς να προμηθευτείς το βινύλιο από εδώ.
Μια μπάντα μια παρέα με πάνω από 25 χρονιά παρουσίας στην σκηνή! Μόνο και μόνο αυτό αξίζει τον Σεβασμό όλων των μουσικόφιλων και φυσικά και τον δικό μου. Μπορεί να μην «ανήκουν» στην μουσική σκηνή που έχω μεγαλώσει και έχω γαλουχηθεί αλλά ΑΝΗΚΟΥΝ στον εαυτό τους και σ’ ένα συγκεκριμένο στυλ που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει και το εξελίσσουν με τον τελευταίο τους δίσκο Η ΓΗ ΠΟΥ ΑΦΗΝΩ. Μια πραγματικά ενδιαφέρουσα δημιουργία με πολλές καινοτομίες και πλουραλισμό από μια μπάντα οι οποία αγνοεί τις ταμπέλες και δημιουργεί χωρίς φαμφάρες και κινήσεις εντυπωσιασμού. Όσον αφορά στα τραγούδια, θα ήθελα να πω ότι με αγγίξανε ελαφρώς παραπάνω τα: «Η Γη που Αφήνω», «Το Σκατό του Φιδιού», «Ο Γκρεμιστής» και «Μισή Ζωή».
Συγχαρητήριά στα παιδιά για ότι έχουν προσφέρει όλα αυτά τα χρονιά. Η μουσική μας σκηνή θα επιβιώσει και θα βγει πιο δυνατή από ποτέ μέσα σε όλη αυτήν την δοκιμασία.
Καλοτάξιδο το Η ΓΗ ΠΟΥ ΑΦΗΝΩ
Η μεγάλη αγωνία όταν πατάς play για να ακούσεις τον καινούριο δίσκο ενός συγκροτήματος που αγαπάς 25 χρόνια – πριν καλά καλά γίνεις έφηβος – είναι μην νιώσεις αδιαφορία ή παγίδευση στα παλιά μοτίβα της ροκ έκφρασης, φλερτάροντας με τον παλιμπαιδισμό. Τα Υπόγεια Ρεύματα δεν πηγαίνουν με το κύμα στη ροκ έκφραση. Είναι η ροκ έκφραση κάθε εποχής. Η φωνή του Γρηγόρη Κλιούμη υπήρξε πάντα αυθεντική στο χρόνο και κουβαλάει όλη τη σοφία και τους νέους προβληματισμούς. Με το μίνιμαλ αλλά ταυτόχρονα καίριο ενορχηστρωτικό τους προφίλ, πετυχαίνουν την τέλεια ισορροπία : αποφυγή της «φουσκωμένης» ενορχήστρωσης και ειλικρινείς – πλήρεις ερμηνείες δύο εξαίρετων μουσικών (Τάσος Πέππας και Νίκος Γιούσεφ), που μας υπενθυμίζουν κάτι που τείνουμε να ξεχνάμε , ότι δηλαδή η ομαδική εργασία φέρνει μια αρμονία σπάνια στην κατακερματισμένη εποχή του studio editing. Αν στιχουργικά έχεις και σοβαρά πράγματα να πεις, τότε σιωπάς και ακούς.
Και τα Υπόγεια Ρεύματα – μαζί με τους ποιητές τους – έχουν ακόμα πολλά να μας πουν .
Γρηγόρη, Τάσο , Νίκο , σας ευχαριστώ.
Μου πήρε μέρες να ακούσω πραγματικά το νέο άλμπουμ από τα Υπόγεια Ρεύματα. Χάρηκα που ένα τόσο αγαπημένο κλασικό συγκρότημα, παλιά καραβάνα, μπορεί να διατηρεί τη φρεσκάδα του και να παραμένει relevant. Χωρίς να χάνει το σκληρό, ξεσηκωτικό του ήχο, το συγκρότημα περνάει από πολλά διαφορετικά στυλ. Άλλα πιο indie (“Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει”, “Ώρες” και “Ανασαίνω”, τα αγαπημένα μου), άλλα πάλι φτιαγμένα για να ικανοποιήσουν το ελληνικό κοινό στο έπακρον πχ. η μελοποίηση του “Γκρεμιστή”. Χρήσιμο άλμπουμ με επίκαιρο στίχο, ευχαριστούμε.
Μετά από πάρα πολύ καιρό, επιτέλους, ακούω ένα δίσκο ολοκληρωμένο. Μία δουλειά που όχι απλά είχε νόημα να κυκλοφορήσει, αλλά που με κάνει να ανασαίνω με ανακούφιση. Με στίχο που χτυπάει κατευθείαν στην ουσία της εποχής, χωρίς να “μασάει” και κυρίως να “αναμασάει” όσα έχουμε ήδη ακούσει. Ήχος που φωνάζει εξέλιξη. Σε παίρνει και σε παρασύρει από το πρώτο άκουσμα. Πρωτότυπο υλικό, εμπνευσμένο, πιστό στο ρόλο της τέχνης, εκφράζοντας την κοινωνικοπολιτική συγκυρία που το γεννάει.
Συγκινήθηκα. Συγκινήθηκα γιατί με συγκινεί βαθιά η αλήθεια στην καλλιτεχνική έκφραση. Ξεχωρίζω τα “Η Γη που αφήνω”, “Ο Γκρεμιστής” – σε ποίηση Κωστή Παλαμά, “Το σκατό του φιδιού” και το “Διαγραφείτε”, όλα σε στίχους των Υπογείων. Τους οφείλουμε ένα ευχαριστώ για το ξεβόλεμα, την παρότρυνση, την έμπνευση, το μοίρασμα, αλλά και τη σταθερή τους πορεία που με πείσμα δεν παρεκκλίνει προς καμία ευκολία. Πιστεύω ότι με αυτήν την κατάθεση από μεριάς τους, δικαίως συγκαταλέγονται σε ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά συγκροτήματα των τελευταίων 20 χρόνων που γράφουν ήδη τη δική τους ιστορία στο ελληνικό μουσικό στερέωμα.
Είναι από τέτοιες δουλειές που ξεκινάνε οι αλλαγές στο τοπίο.
Η αλήθεια είναι ότι τα ακούσματά μας σαν μπάντα, διαφέρουν αρκετά από το μουσικό είδος που αντιπροσωπεύουν τα Υπόγεια Ρεύματα, πράγμα που αντανακλάται και στον ήχο μας. Ωστόσο ως μουσικοί είναι δεδομένο ότι γνωρίζουμε την πορεία, το όνομα και τα πεπραγμένα του συγκροτήματος και γι’ αυτό η ακρόαση της νέας τους δουλειάς ήταν μια ευχάριστη πρόκληση για εμάς. Θεωρούμε ότι είναι πολύ σημαντικό και άξιο σεβασμού, το γεγονός ότι μια μπάντα που οδεύει στα 30 χρόνια ύπαρξης εξακολουθεί να έχει την διάθεση και την έμπνευση να δημιουργήσει νέα μουσική, και μάλιστα σε μια σκηνή η οποία κακά τα ψέματα στην Ελλάδα δεν έχει την ίδια αναγνώριση όπως σε άλλες χώρες του εξωτερικού.
Στο μουσικό κομμάτι, είναι ευδιάκριτο ότι σε αυτόν τον δίσκο τα Υπόγεια Ρεύματα, έχουν επιχειρήσει να παντρέψουν την ποίηση και τον ελληνικό στίχο που θυμίζει σε εμάς παλιότερες δεκαετίες, με σύγχρονες ιδέες και πειραματικά
στοιχεία στον ήχο τους, κάτι το οποίο κάπου το πετυχαίνουν, κάπου όχι. Σίγουρα όμως το πρόσημο είναι θετικό και σαφέστατα αυτό δείχνει μπάντα που δεν μένει στα παλιά, θέλει να διευρύνει τον ήχο της αλλά παράλληλα να μην χάσει την ταυτότητά της.
Τέλος να επισημάνουμε ότι έχει γίνει πολύ σοβαρή δουλειά στο κομμάτι της παραγωγής, κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς μιλάμε για μουσικούς με εμπειρία χρόνων, όπου σαφώς ξέρουν τι θέλουν και έχουν το know how να το πετύχουν, και σίγουρα έχουμε μεγάλη περιέργεια και θα ήταν πολύ ιδιαίτερο να δούμε ακούσουμε αυτό το υλικό live όταν θα επιστρέψουμε επιτέλους στην κανονικότητα.
