Τη Μεγάλη Εβδομάδα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε, είτε σε πλατφόρμες είτε στα συμβατικά κανάλια κινηματογραφικά διαμάντια σχετικά με τη ζωή του Ιησού. Μιλάμε για ταινίες που δεν σε βάζουν απλώς στο κλίμα των ημερών -δεν είναι αυτός ο ρόλος τους- αλλά κάθε μία προσφέρει μια μοναδική οπτική πάνω στο θείο Δράμα. Και αν δεν προλάβεις να τις δεις αυτές τις μέρες, δεν πειράζει. Μπορείς να το κάνεις οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου.
Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον (1964)
Μία κατηγορία μόνη της. Μία μαγική ταινία που σκηνοθέτησε ο Pier Paolo Pasolini και γυρίστηκε σε 3 χωριά του ιταλικού Βορρά με πρωταγωνιστές τους κατοίκους και ερασιτέχνες ηθοποιούς. Τον Ιησού υποδύθηκε ο Ισπανός μαθητής Enrique Irazoqui, τον Ιούδα ο φορτηγατζής Otelli Sestili και την Παναγία σε μεγάλη ηλικία η μητέρα του σκηνοθέτη. Ο Pasolini συνδυάζει το νεορεαλισμό με αναφορές στην κλασική ζωγραφική και τη Βυζαντινή τέχνη, ενώ η κλασσική μουσική αναδεικνύει και συμπληρώνει το χαρακτήρα ιστορικής μαρτυρίας που έχει το φιλμ. Πρόκειται για μία ταινία όπου αξίζει να την δεις μόνος Κυριακή βράδυ και όχι ένα τεμπέλικο απόγευμα με παρέα ή σκρολάροντας συνέχεια στο κινητό. Ο Pasolini, ένας πραγματικός ποιητής και καλλιτέχνης περιέγραφε τον εαυτό του ως «Καθολικό Μαρξιστή» και δημιούργησε ένα αριστούργημα με πολιτική χροιά που σε χτυπά σαν γροθιά στο στομάχι, χωρίς ταυτόχρονα να υπολείπεται σε θρησκευτικό συναίσθημα. Ο Ιταλός σκηνοθέτης αφηγείται την ιστορία του Ευαγγελίου με τρόπο που υπερβαίνει μια απλοϊκή ανάγνωση είτε πρόκειται από την πλευρά της σοσιαλιστικής θεωρίας είτε του εκκλησιαστικού δόγματος.
Jesus Christ Superstar (1973)
Η ανατρεπτική ροκ όπερα των Andrew Lloyd Webber και Tim Rice η οποία τόνισε την ανθρώπινη διάσταση του Ιησού και αποκατέστησε τη θέση του Ιούδα. Πρόκειται για μία τολμηρή προσέγγιση της ιστορίας, με τον Ιούδα να αποτελεί το κεντρικό πρόσωπο και για πρώτη φορά βλέπουμε όλα όσα έγιναν από την δική του σκοπιά. Βασική θεματική είναι η ελευθερία βούλησης και επιλογών, αλλά και ο σκληρός χαρακτήρας του Θεού ο οποίος τιμώρησε τον ίδιο του γιο, αλλά και τον Ιούδα και τους ανάγκασε να αναλάβουν ρόλους που δεν ήθελαν προκειμένου να φέρει εις πέρας το θείο του σχέδιο.
Ο Τελευταίος Πειρασμός (1988)
Μια ταινία που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων εδώ στην Ελλάδα, αλλά και αλλού. καθώς ο Scorcese γοητεύεται από την ανθρώπινη διάσταση του Ιησού (τον υποδύεται o William Dafoe) και αναρωτιέται τι θα συνέβαινε εάν ο Υιός του Θεού είχε απαρνηθεί την αποστολή του και επέλεγε τη ζωή έναντι του θανάτου. Πολλοί εστιάζουν στις ερωτικές σκηνές με την Μαρία Μαγδαληνή, αλλά το φιλμ προσφέρει πολλά περισσότερα από αυτό. Ο Scorcese θέτει το δίλημμα ανάμεσα στο χρέος της θυσίας και την επιθυμία για ζωή. Ο Harvey Keitel είναι γεννημένος για τον ρόλο του Ιούδα και ο David Bowie υποδύεται τον Πόντιο Πιλάτο. Το σενάριο και η πλοκή βασίζεται στο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη, για το οποίο ο μεγαλύτερος Έλληνας συγγραφέας αφορίστηκε από την εκκλησιαστικές αρχές.
Η Ωραιότερη Ιστορία του Κόσμου (1965)
Μία επική ταινία, ένα γεννημένο blockbuster, το οποίο όμως σε αφήνει με μια αίσθηση απογοήτευσης, παρά την πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα να αποδοθούν κάπως πιο σκοτεινά οι Ευαγγελικές αφηγήσεις. Ο Max Von Sydow υποδύεται τον Ιησού, χωρίς ωστόσο αυτός ο ρόλος να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους της σπουδαίας καριέρας του. Στον ρόλο του Ιησού είναι ο ο οποίος παρόλα αυτά δεν ενθουσιάζει αρκετά με την ερμηνεία του. Πολλές από τις σκηνές γυρίστηκαν στην Κοιλάδα του Θανάτου της Καλιφόρνιας, μια τοποθεσία που προσέδωσε μία αίσθηση δέους και απόκοσμης ηρεμίας. Το cast είναι συνταρακτικό: Ο Donald Pleasance, που υποδύεται τον Διάβολο ως ένα υποχθόνιο ηλικιωμένο άνδρα, ο Charlton Heston, ο Telly Savalas, ο Sidney Poitier και ο Claude Rains. Από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της ταινίας είναι όταν ο John Wayne λέει κατά τη διάρκεια της Σταύρωσης: «Πράγματι, αυτός ήταν ο Υιός του Θεού» και νιώθεις ότι μόλις έχει παίξει πιστολίδια στο γειτονικό σαλούν.
Τα Πάθη του Χριστού (2004)
Αξίζει να δεις την ταινία του Mel Gibson μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσεις τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστη ο Ιησούς Χριστός. Η ταινία επίσης ξεχωρίζει από τι υπόλοιπες της κατηγορίας της επειδή οι διάλογοι είναι αποκλειστικά στις γλώσσες που χρησιμοποιούσαν στην περιοχή της Γαλιλαίας εκείνη την εποχή, δηλαδή στα λατινικά, τα αραμαϊκά, και τα εβραϊκά. Ο βασικός πρωταγωνιστής είναι το ίδιο το σώμα του Ιησού και η συντριβή του. Ώρες-ώρες νιώθεις ότι δεν παρακολουθείς μια ιστορική ταινία, αλλά ένα ντοκιμαντέρ γεμάτο βία και αίμα.
Ο Βασιλεύς των Βασιλέων (1961)
Όπως με το «Η σπουδαιότερη ιστορία του κόσμου», έτσι και εδώ όλη η ουσία βρίσκεται στην οπτική γωνία μέσα από την οποία προσεγγίζεται το κείμενο του Ευαγγελίου, ενώ η τεχνική του αρτιότητα ισοσκελίζει την απουσία ενός πιο λαμπερού casting. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι η απεικόνιση του Βαραββά ως πολιτικού επαναστάτη, ο οποίος αντιστέκεται στη ρωμαϊκή καταπίεση, αλλά και αντιτίθεται ιδεολογικά απέναντι στον Ιησού (τον υποδύεται ο Jeffrey Hunter). Διαρκεί 3 ώρες και, μεταξύ μας, πλατιάζει λίγο.
Ανάσταση (2016)
Εδώ έχουμε την ιστορία ενός Ρωμαίου στρατιώτη, ο οποίος διατάσσεται να βρει το νεκρό σώματος του Ιησού, μόλις οι ρωμαϊκές πληροφορούνται τις σχετικές με την Ανάσταση μαρτυρίες. Στη διάρκεια της αποστολής του έρχεται σε επαφή με τους μαθητές του Ιησού και ασπάζεται στον χριστιανισμό. Ξεχωρίζει ο Peter Firth ως «βαρύς» Πόντιος Πιλάτος, αλλά και και ο Joseph Fiennes ως χιλίαρχος Κλαύδιο, ο οποίος ήταν επιφορτισμένος με την επίβλεψη όλης της επιχείρησης. Η πιο αμήχανη και ταυτόχρονα ενδιαφέρουσα σκηνή είναι όταν ο Κλαύδιος συναντά τον αναστημένο Χριστό και αυτός εξαφανίζεται από μπροστά του ως δια μαγείας.
Monty Python’s Life Of Brian (1979)
Για το θρησκευτικό έπος των Monty Python’s προτιμήσαμε να διατηρήσουμε τον πρωτότυπο τίτλο και να μην παραθέσουμε την ελληνική μετάφραση (το ανεκδιήγητο, μα αστείο «Ένας προφήτης μα τι προφήτης»). Δεν είναι μία ταινία για τον Ιησού, αλλά για τον δογματικό χαρακτήρα της θρησκείας και μια ανελέητη σάτιρα στους μηχανισμούς εξουσίας. Ο Υιός του Θεού κάνει ένα πέρασμα, επομένως δίκαια η ταινία αυτή βρίσκεται σε αυτή τη λίστα. Δεν θα ξεχάσουμε τη σκηνή που θεραπεύει έναν αχάριστο λεπρό ή όταν δίνει την επί του όρους ομιλία.
