Είναι πολύ πιθανό, όταν πηγαίνετε (πηγαίνατε μάλλον) για φαγητό σε κάποια μικρή ταβέρνα που τη γνωρίζουν ελάχιστοι λόγω της καλά κρυμμένης τοποθεσίας της, να ακούσετε ρεμπέτικα. Μαζί με της τηγανητές πατάτες, τους μεζέδες και τα τσίπουρα, εσύ και η παρέα σου, σε κάθε παύση της συζήτησής σας, ακούτε εκτός από τον ήχο που κάνουν δύο ποτήρια που τσουγκρίζουν τις λέξεις ”μαστούρα” και ”χασίσι”.
Τα ρεμπέτικα τραγούδια, καλώς ή κακώς, συνδέονται ιστορικά με το σπορ του στρίβω-πίνω αν και δεν μιλούσαν όλα για τις στιγμές που oi γονατιστοί από τη μαστούρα μουσικοί, προσπαθούσαν να ισιώσουν μετά από μία τζούρα που θα ζήλευε και ο Snoop doggy dogg.
Σήμερα είναι το περιβόητο ”420”, η ημέρα που γιορτάζουν τα άτομα που όταν θέλουν να χαλαρώσουν, τιμούν τη μητέρα φύση καπνίζοντας τα προϊόντα της. Στην Ελλάδα, βέβαια, όσοι ασχολούνταν με το ρεμπέτικο, δεν περίμεναν κανένα ”420” και καμία συγκεκριμένη ημερομηνία για να ανάψουν τις λαμπάδες τους. Αυτά τα τραγούδια το αποδεικνύουν.
Χασίσι ήπιε και ο Θεός
Χασίσι ήπιε κι ο Θεός
και έκανε την πάση
και’ το δωσε
στον άνθρωπο ντερβίση μοου
κι αυτός να μαστουριάσει
Η προσευχή του Μάγκα
Μπρος στον Άγιο Σπυρίδωνα
με τ’ άσπρα του τα γένια
τραβάω μία ντουμανιά,
Θεούλη μου
ξεραίνεται στα γέλια
Βάλτε μου δυο καναβουριές
Βάλ’ τε μου δυο κανναβουριές
να κάνουν κανναβούρια
για να ‘ρχονται οι φίλοι μας-κι οι γκόμενες
να γίνονται μαστούρια.
Τον Χάρο τον αντάμωσαν
Πες μας, βρε χάρε, να χαρείς
το μαύρο σου σκοτάδι:
Έχουν χασίσι, έχουν λουλά
οι βλάμηδες στον Άδη;
Μαστούρας
Με πίκρες και με βάσανα
με προίκισεν η φύση,
κι όλα περνούν και χάνονται
μόνο με το χασίσι.
Τη ζούλα μου ανακάλυψαν
Καλύτερα να πούλαγα
κάστανα σε φουφούδες
παρά που πήγα κι έμπλεξα
ο μπαγλαμάς
μ’ αυτές τις χασικλούδες
