Γεμάτο WTF στιγμές αλλά τόσο σουρεαλιστικά δυστοπικό που γίνεται κάπως πιστευτό, γιατί οκ ποιος θα το περίμενε ότι θα ζούσαμε όπως οι ήρωες της ταινίας κρυμμένοι από τον ιό- τέρας εδώ κι ένα χρόνο;
Τι σου πουλάει το Netflix; Επτά χρόνια αφότου επέζησε από μια Αποκάλυψη τεράτων, ο δύσμοιρος Τζόελ αφήνει πίσω το άνετο υπόγειο καταφύγιό του σε μια προσπάθεια επανασύνδεσης με την πρώην του. Τι βλέπεις; Μια γλυκιά και πανέξυπνη ιστορία ενηλικίωσης…με τέρατα…σε ένα μέτα-αποκαλυπτικό σύμπαν. Προχωράμε.
Τα πρώτα 20 λεπτά περίπου είναι αρκετά παρόμοια με τη Zombieland. Δεν θα μπορούσε να είναι πιο προφανές ότι σχεδιάστηκε από κάποιον που είδε το “Zombieland” στην τηλεόραση ένα βράδυ και σκέφτηκε: “Θα μπορούσα να το κάνω καλύτερα. Και με ζωύφια.” Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Ο O’Brien, που ίσως σας είναι από το Maze Runner (αντιγραφή της σειράς Hunger Games, ειρωνικά) και του American Assassin, αναλαμβάνει διαφορετικό ρόλο εδώ από τους προηγούμενους: είναι ο γλυκούλης φλώρος.
Πώς να το πούμε ευγενικά; Δεν θα βασιζόσουν πάνω του για την επιβίωση σου. Ή μήπως θα βασιζόσουν; Ο μοναχικός και βαθιά τραυματισμένος από τη ζωή ήρωας μας είναι ένας Δον Κιχώτης. Και μόλις βρει τον πραγματικό του κολλητό, τον σκύλο Boy τότε η ταινία αποκτά νόημα και δράση. Γιατί αρχίζει να μιλάει για τον εαυτό του και να εξελίσσεται ως χαρακτήρας.
Είναι μια ταινία για την επιβίωση αλλά με μια γλυκανάλατη οπτική που χρειαζόμαστε σα χάδι τώρα που η πραγματική ζωή μοιάζει σαν την Αποκάλυψη των sci-fi ταινιών. Υπάρχει και η απελπιστική θλίψη παιδιά, γιατί ο ήρωας μας νιώθει χαμένος, ορφανός και ανέστιος. Χωρίς οικογένεια και αγάπη. Αλλά διατηρεί το χιούμορ του. Και μια αθωότητα που τον κάνει τόσο αξιαγάπητο απλά αρκεί να το αντιληφθεί μόνος του. Οπότε πρέπει να δώσει τις μάχες του. Να σκοτώσει τα τέρατά που τον καταδιώκουν (είδες τι έκανα μόλις).
Δεν χρειάζεται να υπάρχει πάντα ένας ήρωας δράσης που κρατάει όπλα, ορκισμένος για εκδίκηση με μια τραυματική σκοτεινή εμπειρία να τον λυγίζει, μπορεί να είναι ένας ευγενικός, αξιαγάπητος, μερικές φορές γενναίος, μερικές φορές φοβισμένος, πιο πραγματικός χαρακτήρας.
Ο σκηνοθέτης Μάικλ Μάθιους εφηύρε ένα νέο υποείδος: την dank κωμωδία (το μεταφράζεις και κουλ και σουρεαλιστική). Και μάλλον είχε δει πολλές φορές τον Ιντιάνα Τζόουνς και το Aliens (όλοι μας).
Η ταινία έχει μηνύματα: α) δεν κατέστρεψε ο αστεροειδής που απειλούσε τη Γη αλλά οι άνθρωποι που τον χτύπησαν με χημικά, τον ανατίναξαν αλλά μεταμόρφωσαν τα ζιζάνια και τα αμφίβια και τα έντομα σε υπερμεγέθη τέρατα, β) η πρώτη σου αγάπη ίσως δεν είναι η μοναδική, γ) δεν γεννιέσαι θαρραλέος, γίνεσαι και τέλος δ) έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο αν θέλουμε να επιβιώσουμε σε αυτή τη ζωή. Μεγαλύτερο μάθημα ζωής: Μην πάρεις ποτέ σοβαρά τον εαυτό σου. Η ανάλαφρη φωνή “έτσι τελείωσε ο κόσμος” που ξεκινάει τα πράγματα είναι πραγματική πείθεσαι ότι οι δημιουργοί της ταινιας στόχευαν σε ένα ακροατήριο που ζει σε μια μέτα-αποκαλυπτική ταινία ήδη από τον Μάρτιο του 2020. Ο πρωταγωνιστής εξηγεί γιατί ζει σε ένα υπόγειο καταφύγιο τα τελευταία επτά χρόνια σαν να ξέρει ότι όλοι έχουμε δικές μας ιστορίες για καταφύγια. ΕΧΟΥΜΕ. “Πάντα πιστεύαμε ότι θα συνέβαινε, και τελικά συνέβη”. Το λέγε η μαμά μου ότι οι ταινίες είναι από τη ζωή μας βγαλμένες και δεν την πίστευα.
Η απλή επιβίωση έχει γίνει ξαφνικά φιλόδοξο εγχείρημα ακόμη και για όμορφα λευκά αγόρια από οικογένειες της ανώτερης μεσαίας τάξης όπως ο Joel.
Μια αστεία, πρωτότυπη περιπέτεια που δυστυχώς δεν θα έχει την ευκαιρία να δείξει στον κόσμο ότι μια ταινία μεσαίου προϋπολογισμού όπως αυτή μπορεί ακόμα να λειτουργήσει σε κινηματογραφικές αίθουσες. Κι αυτό βγήκε στις οσκαρικές υποψηφιότητές της. Εγώ το Όσκαρ για τα Εφέ θα το έδινα στο Tenet.
