Αν αγόραζες το Cosmopolitan αυτή η σειρά θα σε βάλει στα γραφεία του. Τα ονειρικά γραφεία γιατί οκ και εμείς κάναμε work experience σε περιοδικά γυναικεία στο Λονδίνο και τέτοια ντουλάπα με ρούχα ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ. Προχωράμε.
Για όσους δεν έχουν κολλήσει με τη σειρά που προστέθηκε στη συλλογή του Netflix αυτή είναι μια μικρή απλοϊκή σύνοψη. Ακολουθεί τις ζωές τριών νεαρών γυναικών που εργάζονται σε ένα γυναικείο περιοδικό της Νέας Υόρκης που ονομάζεται Scarlet. Σπίτια Παπακαλιάτη, ρούχα Sex and the City και έρωτες τύφλα να χει το Tinder. Επίσης πάρα πολύ woke.
Στον πυρήνα του The Bold Type βρίσκεται η φιλία μεταξύ των τριών κεντρικών χαρακτήρων – Jane (φιλόδοξη γραφιάς που γράφει για οργασμούς αλλά θέλει να ασχοληθεί με τη δικαιωματική δημοσιογραφία), Kat (social media manager με θέματα ταυτότητας) και Sutton (μόδα και σχέσεις). Αποφεύγει τα τεμπέλικα στερεότυπα σχετικά με τη γυναικεία φιλία, η Τζέιν, η Κατ και η Σάτον δεν συμφωνούν πάντα, και έχουν τα πάνω και τα κάτω τους ωστόσο η υποστήριξη και η εμπιστοσύνη τους ο ένας για τον άλλο δεν αμφιταλαντεύεται ποτέ. Ούτε η φιλία τους αμφισβητείται ποτέ από ανόητα κλισέ που συνήθως εμφανίζονται στην τηλεόραση – όπως τα αγόρια. Ας είμαστε όμως ειλικρινείς: κλισέ έχει μπόλικα, χελόου τηλεόραση κάνουμε όχι φιλοσοφικό δοκίμιο για το τέταρτο κύμα φεμινισμού. Στιλέτο σε γραφεία διαδρόμου σε ποιο ουράνιο και τόξο; Δεν θα είναι ποτέ τόσο τολμηρός αυτός ο κόσμος όσο τα κορίτσια της Λένα Ντάναμ, επίσης δεν προσπαθεί να είναι. Αυτή είναι η τηλεοπτική εκδοχή του δικτύου Freeform για την “τόλμη” – το καλό, φιλόδοξο, φιλικό προς το Pinterest είδος. Η Κατ, η Τζέιν και η Σάτον συχνά κατεβάζουν σφηνάκια τεκίλας τις Τρίτες και εμφανίζονται στις συναντήσεις τους την Τετάρτη το πρωί με τέλεια μαλλιά. Αλήθεια τώρα;
Ρίχνει επίσης φως σε σημαντικά ζητήματα όπως η μετανάστευση στη σύγχρονη Αμερική, η κουλτούρα του βιασμού, οι γυναίκες στην πολιτική και τα ειδύλλια γραφείου (enter #metoo). Aυτό το σόου είναι κυριολεκτικά το αντίθετο του “Ο Διάβολος Φοράει Prada”. ΕΚΕΙ ΚΛΩΤΣΑΣ. Γιατί είναι ουτοπικό. Θα θέλαμε να είναι έτσι, αλλά δεν είναι παιδιά. Η Κατ, η Σάτον και η Τζέιν δεν κάνουν τίποτα στη δουλειά τους. Ξοδεύουν περισσότερο χρόνο μιλώντας στην ντουλάπα μόδας παρά στα γραφεία του. Δεν γίνεται αυτό στην πραγματική ζωή των deadlines. Η Jane γράφει μόνο δύο άρθρα το μήνα. Η μέση συνάδελφος της γράφει δύο μεγάλα άρθρα τη μέρα. Ριάλιτι τσεκ κάποιος;
Η σειρά βασίζεται στο Cosmopolitan και η πρώην αρχισυντάκτρια του Cosmo Joanna Coles υπηρετεί ως εκτελεστικός παραγωγός της σειράς. Η Jane (Katie Stevens), αναμφισβήτητα ο κεντρικός χαρακτήρας, έχει προαχθεί μετά από τέσσερα έτη ως βοηθός. Η Kat(Aisha Dee) κατάφερε με κάποιο τρόπο να προαχθεί σε διευθυντή κοινωνικών μέσων μετά από μόλις δύο χρόνια ως βοηθός, κάτι που φαίνεται . . . λιγότερο αληθοφανές, αλλά τέλος πάντων. Όσο για την καημένη Sutton (Meghann Fahy), έχει κολλήσει ακόμα βοηθώντας μία υψηλόβαθμη δημοσιογράφο ονόματι Lauren Park που ξοδεύει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου της πίνοντας πράσινο χυμό. Οι υψηλοί επαγγελματικοί στόχοι όλων των γυναικών στην οθόνη – συμπεριλαμβανομένης της Jacqueline/μέντορας διευθύντρια και των υπαλλήλων της – δεν αντιμετωπίζονται ως φρικιαστικοί ή παράξενοι.
Κάποια στιγμή, μια συνάδελφος πήρε τα εύσημα για τη δουλειά της Σάτον, και σε ένα διαφορετικό επεισόδιο, η Κατ έπρεπε να απολύσει μια νεαρή γυναίκα που δεν έκανε καλά τη δουλειά της. Η Τζέιν βλέπει την Τζάκλιν ως μέντορα, αλλά θεωρεί επίσης μια προσφορά εργασίας από ένα άλλο περιοδικό. Σε κανένα σημείο καμία από αυτές τις γυναίκες δεν απεικονιζόταν ως σκύλες ή στρίγγλες. Όπως έχουμε συνηθίσει να τις βλέπουμε τηλεοπτικά.
Στη δεκαετία του 2000, η πιο λαμπερή δουλειά που θα μπορούσαν να επιδιώξουν οι ρομαντικές ηρωίδες κομεντί ήταν συντάκτης glossy περιοδικών. Οι ταινίες όπως το “How To Lose a Guy in 10 Days”, “13 Going on 30” και το “The Devil Wears Prada” ανέδειξαν τις φιλοδοξίες και αναπόφευκτα αισχρές ζωές των περιοδικατζούδων που ήταν τολμηρές και αποφασισμένες και μερικές φορές ακόμη και αδίστακτες. Ποδοπάτησαν όλο τον ανταγωνισμό (και μερικές καρδιές) για να πάρουν την πολύτιμη δουλειά αρθρογράφου, ή να καλύψουν την ιστορία.
Γιατί το λέω woke; φεμινισμός, συμπεριληπτικότητα και η αποδοχή της διαφορετικότητας μαζί με την γυναικεία ενδυνάμωση είναι τα subplots.
Οι μόνες περιπτώσεις στις οποίες η σειρά σκοντάφτει είναι εκείνες οι στιγμές που φιλοδοξεί να κάνει κάτι λίγο πιο βαρύ – για παράδειγμα, όταν προσπαθεί να αντιμετωπίσει το μισογυνισμό στη Silicon Valley και τον διαδικτυακό εκφοβισμό σε ένα μόνο επεισόδιο. Διαθέτει όμως λεπτές ιστορίες για κουήρ γυναίκες και αντιμετωπίζει σημαντικά ζητήματα όπως #MeToo και ο καρκίνος του μαστού. Αλλά: δεν υπάρχει περίπτωση αυτά τα 26χρονα να μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά τα ταξί και τα ποτά κάθε μέρα στη Νέα Υόρκη. Μερικές φορές είναι ωραίο να βάζεις τηλεόραση και απλά να δραπετεύεις. Ας το παραδεχτούμε και ας συνεχίσουμε χωρίς τύψεις κι ενοχές να βλέπουμε ό,τι θέλουμε.
