Έχετε διαβάσει τα βιβλία του σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ; Αν όχι, τότε να τα διαβάσετε, θα περάσετε πολύ όμορφα. Θα αποκτήσετε επίσης μια ολοκληρωμένη εικόνα για τον Σέρλοκ Χολμς και το σύμπαν του. Το σημαντικότερο; Θα καταλάβετε για ποιο λόγο μεταφέρουν τις ιστορίες του, παραποιημένες και μη, στη μικρή και στη μεγάλη οθόνη ασταμάτητα, λες και οι σεναριογράφοι και οι σκηνοθέτες βγαίνουν από εργοστάσιο με μία και μόνο λειτουργία: τη δημιουργία ενός ψυχαγωγικού προϊόντος με κεντρικό άξονα τον Σέρλοκ Χόλμς.
Θα γίνετε επίσης σκληροί κριτές και αυτό γιατί θα γνωρίζετε περισσότερα για τον παρατηρητικό και ιδιαίτερα ευφυή ντετέκτιβ, όπως και για τα άτομα που τον πλαισιώνουν στις περιπέτειές του. Ας περάσουμε όμως στη σειρά που εμφανίστηκε στην streaming ζωή μας εδώ και λίγες ημέρες, τους Άτακτους της Οδού Μπέικερ (The Irregulars). Μιλάμε για μια σειρά που δίνει βάρος στην απώλεια και στο αποτύπωμα που άφησε αυτή στον εσωτερικό κόσμο μερικών παιδιών που για να επιβιώσουν, αναλαμβάνουν υποθέσεις στο βικτοριανό Λονδίνο. Αυτά τα παιδιά είναι τα γνωστά «τσιράκια» του Σέρλοκ Χόλμς που βλέπουμε συχνά πυκνά και σε άλλες σειρές που βασίζονται στα γραπτά του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ.
Στην ουσία πρόκειται για ένα spin-off του Σέρλοκ που προσπάθησε να κερδίσει το νεανικό κοινό με τις επιλογές των ηθοποιών, τη μουσική, τους εφηβικούς έρωτες και την αντιδραστικότητά τους και αποφάσισε να αφήσει για εμάς, τους μεγαλύτερους, μια καλή γεύση με τα μεταφυσικά φαινόμενα, τη βικτοριανή βρομιά και τα όμορφα κοστούμια. Αλλά όχι, δεν φτάνει αυτό. Παρ’ όλα αυτά, η σειρά είναι ιδανική για binge-watching (πώς το καταφέρνει αυτό, δεν ξέρουμε), ακόμα και όταν κλείνεις τα μάτια σου σε κάποια σκηνή που θεώρησες υπερβολική ή πρόχειρη. Έχει και κάποιες έξυπνες πλοκές, δεν διαφωνεί κανείς με αυτό.
Σαν ιδέα, το concept είναι ενδιαφέρον και η πρωταγωνίστρια Θάντεα Γκράχαμ, φαίνεται πως θα μας απασχολήσει και στο μέλλον. Το υπόλοιπο καστ, παρά τις προσπάθειες που γίνονται, περνά κάπως απαρατήρητο. Ίσως η ιστορία του Λίο (όχι, δεν θα γίνει σπόιλ) ήταν από τα θετικά που κρατάμε αν και στο εξωτερικό, ασχολούνται με την ομοιότητα του Χάρισον Όστερφιλντ με τον Τζέιμς ΜακΑβόι και όχι τόσο με τους Άτακτους σαν σειρά.
Γενικά βλέπουμε ένα μείγμα περιπέτειας, ρομαντισμού, θρίλερ, fantasy, τρόμου και μυστηρίου που στο τέλος, όταν πια ο αλγόριθμος μας προτείνει την επόμενη σειρά, δεν ξέρουμε τι να κρατήσουμε και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε βλέποντας τα 8 επεισόδια. Δεν υπάρχει μια δομή που πάνω της χτίζονται και αφομοιώνονται σταθερά τα υπόλοιπα genres. Ο Τομ Μπίνγουελ, ο δημιουργός του The Irregulars δεν εστιάζει κάπου με αποτέλεσμα να χάνεται η μπάλα μεταξύ του παραφυσικού και των 60 λεπτών κάθε επεισοδίου. Ένα από τα μεγάλα λάθη είναι η μεγάλη διάρκεια καθώς στην αρχή, οι περισσότεροι από εμάς τουλάχιστον, έχουμε την εντύπωση πως πρόκειται για μια σειρά που έχει να δώσει και για το λόγο αυτό της δόθηκε και περισσότερος χρόνος.
Αλλά όχι, δεν έχει να δώσει τίποτα το εξαιρετικό και αν βλέπαμε το στάνταρ 44λεπτο που έχουμε συνηθίσει σε τέτοιου είδους προσπάθειες με χαμηλό μπάτζετ, άπειρους ηθοποιούς και ριψοκίνδυνα concept που ποντάρουν στη διαφορετικότητά τους και τίποτα παραπάνω, ίσως όλα να ήταν καλύτερα. Ίσως φταίει πως πάντα θα έχουμε στο μυαλό μας τον Σέρλοκ του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς και κάθε προσπάθεια που γίνεται και αφορά το σύμπαν του Ντόιλ, άμεσα ή έμμεσα, πέφτει πάνω του. Αν είναι αυτό, τότε λάθος μας.
