Μου πρότειναν να ακούσω τον νέο δίσκο του Mad Clip σε συνεργασία με τον Strat. Μάλλον ήθελαν να με κάνουν να νιώσω άβολα, να κάτσω σε μία καρέκλα «σκηνοθέτη» που αντί για το όνομά μου, διαβάζει κάποιος στο ύφασμα που στηρίζει την πλάτη μου τη λέξη «άκυρος». Δέχτηκα. Οι κόντρα ρόλοι έχουν ενδιαφέρον, μας οδηγούν αναγκαστικά έξω από τον κύκλο ασφάλειας που έχουμε δημιουργήσει και νιώθουμε χαμένοι. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπήκα και στον λαβύρινθο του Πένποτ, βρήκα εύκολα το δρόμο μου παρά τις διαφορετικές μουσικές μου προτιμήσεις.
Άνοιξα το Spotify, πληκτρολόγησα Mad Clip και εμφανίστηκαν στην οθόνη μου 7 κομμάτια. Σε περίπου μισή ώρα, μαζί με τον δεύτερο καφέ μου και την κακή συνήθεια που αποκαλούμε «κάπνισμα», ο δίσκος Still Active έφτασε στο τέλος του. Η θεματολογία γνωστή: ναρκωτικά, μπίζνες, φράγκα, αυτοκίνητα, όπλα, γυναίκες, mumble και auto tune. Παιδιά, η συνταγή δεν αλλάζει και δεν έχει λόγο να αλλάξει όσο κρίνεται επιτυχημένη. Ξεχώρισα τις παραγωγές του BeTaf Beats αν και κάτι τέτοιο, στοιχηματικά μιλώντας, είχε «κλειδώσει». Η μουσική που συνοδεύει τα τραγούδια αυτού του είδους, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό, είναι άρτια.
Από τα νέα κομμάτια, νομίζω πως τα Alitis, Interpol και Simera θα φορεθούν πολύ φέτος το καλοκαίρι και ομολογώ πως κούνησα το κεφάλι μου στο ρυθμό με το τελευταίο. Επίσης γέλασα όταν άκουσα στο εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου, το 2 Ores (τα μεταφέρω όπως ακριβώς είναι στο Spotify), να μιλά για κατσαρόλες. Τώρα, ας περάσουμε σε κάτι άλλο, ίσως πιο σημαντικό.
Προφανώς και είναι καλός σε αυτό που κάνει ο Mad Clip, ό,τι και αν είναι αυτό, είτε μας αρέσει να το αποκαλούμε «μουσική» είτε «τι είναι αυτά που ακούς». Είναι επιτυχημένος καθώς κατάφερε να βάλει τα «θέλω» του κοινού στα τραγούδια του. Τη βρίσκουν, βλέπουν τον εαυτό τους όπως θα ήθελαν να είναι, άσχετα αν δεν έχουν κάνει στη ζωή τους τίποτα από αυτά που αναφέρει ο τράπερ. Είναι η ψυχολογία της μάζας, το wanna be που κατοικεί μέσα στον καθένα. Είναι το πώς βλέπει ένας πιτσιρικάς το μέλλον του και το πώς θα ήθελε εκείνο να εξελιχθεί. Αν πείτε στο νεαρό ή στη νεαρή που ξέρει απ’ έξω τους στίχους, πως το πιο πιθανό είναι να εργαστούν σε μία υπηρεσία που θα βοηθά την 76χρονη γειτόνισσά τους όταν μεγαλώσουν, αυτόματα τους αφαιρεί το δικαίωμα στο όνειρο.
Πόσο Mad Clip ακόμα να αντέξουμε; Όσο χρειαστεί. Όσο αντέχει το μουσικό κοινό, τα clubs και τα ηχοσυστήματα των επίδοξων Τορέτο των ελληνικών δρόμων. Με αυτή τη μουσική διασκεδάζει το μεγαλύτερο μέρος της νεολαίας, τι να κάνουμε τώρα; Να τους αλλάξουμε συνήθειες και ακούσματα με αμφιβόλου αξίας πειράματα και κακές αντιγραφές των πρακτικών της CIA από τα 50s; Να τους δέσουμε σε μία καρέκλα και να τους παίξουμε βιολί μήπως και επαναφέρουν μέσα τους το αίσθημα της λύπης; Όχι, φυσικά και όχι. Θέλουμε θέαμα, ιστορίες εν κινήσει μέσα στα ακριβά αυτοκίνητα και τους ήχους ελικοπτέρων πάνω από τα κεφάλια μας. Αν δεν σου αρέσει, πληρώνεις το ποτό σου στο καλακαιρινό club που θα βρεθείς -ελπίζουμε- σύντομα και φεύγεις, για όλα υπάρχει λύση.
