Πέρασαν 365 ημέρες από το πρώτο lockdown. Από την Δευτέρα, 23 Μαρτίου του 2020, μέχρι σήμερα, στις 23 Μαρτίου του 2021, δεν έχουν αλλάξει πολλά. Βρισκόμαστε σε καθεστώς μεταβαλλόμενων περιοριστικών μέτρων, τρομολαγνείας και ζούμε με μικρές ειδησούλες στο feed μας που σε κάθε δεύτερη πρόταση, βρίσκεις τη λέξη «κορονοϊός». Το SEO πρέπει να το τηρούμε, δίνει κλικς που με τις σειρά τους μεταφράζονται σε χρήματα.
Η μόνη σημαντική διαφορά συγκριτικά με πέρυσι, βρίσκεται στον αριθμό εκείνων που έχουν χάσει τη ζωή τους, που έχουν νοσήσει αλλά κατάφεραν να ξεπεράσουν τον ιό και φυσικά στη διαθεσιμότητα των κλινών ΜΕΘ, οι οποίες, όπως ήταν αναμενόμενο, μοιάζουν με σουίτα VIP που δύσκολα μπορεί κάποιος να κλείσει λόγω της μεγάλης ζήτησης.
Παρ’ όλα αυτά, οι περισσότεροι από εμάς τουλάχιστον, εξακολουθούμε να καθόμαστε σπίτι ώστε να περιορίσουμε στο μέγιστο δυνατό βαθμό την εξάπλωση του κορονοϊού. Εσύ και εγώ πίσω από μία οθόνη, πίσω από ένα βιβλίο. Εσύ, εγώ και ένα ακόμα ανούσιο απόγευμα που δε λέει να περάσει. Ζούμε χωριστά, όμως πολεμάμε μαζί. Μεταξύ μας, αυτός δεν είναι πόλεμος είναι απλά ένας ακόμα περιορισμός, μια καθημερινότητα ανιαρή και ακίνδυνη για τους εσώκλειστους που ζουν με τον εαυτό τους.
Υπάρχουν, όμως, μερικά επαγγέλματα που σε αναγκάζουν να ανοίξεις την πόρτα του σπιτιού σου και να φθείρεις ακόμα περισσότερο τις σόλες των παπουτσιών σου στο δρόμο γιατί, ως γνωστών, κάποιος πρέπει να μεταφέρει την εικόνα του κόσμου γύρω μας. Οι φωτογράφοι, λοιπόν, ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Χωρίς αυτούς, θα μοιάζαμε με μύωπες που ψάχνουν στο σκοτάδι τα γυαλιά τους ή με ξερόλες τηλεθεατές που επιλέγουν να ενημερώνονται από ένα και μόνο κανάλι, αδιαφορώντας για τη σημασία της λέξης «πλουραλισμός».
Μιλήσαμε με τρεις φωτογράφους και τους ζητήσαμε να μοιραστούν μαζί μας μία από τις πολλές φωτογραφίες που τράβηξαν στον ένα χρόνο της καραντίνας και τον λόγο που την ξεχώρισαν.
”Αυτός έχει ΧΑΠ, εσύ γυρνάς στους δρόμους”.
Μάσκα. Και δεύτερη μάσκα. Χειρουργική αυτή τη φορά. Και αντισηπτικό. Μπόλικο από τούτο. Πρόσεχε που θα ακουμπήσεις. Τα πόμολα, το ποτήρι – αν πιεις νερό- , τις άκρες από τις καρέκλες. Πόσο καιρό έχεις να τον δεις; Από τον Μάρτη; Δεν έχει σημασία. Αυτός έχει ΧΑΠ, εσύ γυρνάς στους δρόμους. Κορώνα – γράμματα το παίζεις. Φοβάσαι μη σκοτώσεις και μην σκοτωθείς; Ούτε τώρα είσαι κάτι το ξεχωριστό. Μπες μέσα, αλλά το νου σου. Όπως είπαμε. Ούτε αναπνοή. Αυτός έχει ΧΑΠ, εσύ το παίζεις κορώνα – γράμματα. Η μάνα σου είναι αυτή. Ξέχασες πως μοιάζει; Αερίζει το δωμάτιο. Χρειάζονται καθαρό αέρα οι άνθρωποι με ΧΑΠ. Πήγαινε με προσοχή στο σαλόνι, κάτσε σε τρία μέτρα απόσταση και κοίταξέ τον. Λύνει σταυρόλεξα. Βγάζει τις λέξεις από την καραντίνα. Αρρώστησες; Τι είπες ρε συ; Αρρώστησες; Γρήγορα σπίτι. 14 μέρες. Το νου σου στις αναπνοές, στο οξυγόνο, στη θερμοκρασία. Θα περάσει. Μη ρωτάς πώς. Θα περάσει. Βγάλε τη κάμερα από τον ώμο. Πέρνα τον φακό, το σώμα και το λουρί με αντισηπτικό. Θα περάσει. Μη ρωτάς πώς; Θα περάσει. Λύσε σταυρόλεξα. Όπως κάνει ο πατέρας σου. Μπες σε καραντίνα. Βγάλε τις λέξεις από αυτή. Θα περάσει. Θοδωρής Νικολάου
”Σε μία πόλη που έμοιαζε νεκρή, στα νοσοκομεία υπήρχε μια άρρωστη κυριολεκτικά και μεταφορικά κινητικότητα”.
7 Νοεμβρίου του 2020, μια κλεφτή ματιά στα παράθυρα του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου, την εποχή που η Θεσσαλονίκη φλεγόταν. Το βράδυ, εκείνες τις νύχτες, το μόνο που συναντούσες στους δρόμους ήταν ντελίβερι να πηγαίνουν παραγγελίες και ασθενοφόρα να μεταφέρουν κόσμο στο νοσοκομείο. Σε μία πόλη που έμοιαζε νεκρή, στα νοσοκομεία υπήρχε μια άρρωστη κυριολεκτικά και μεταφορικά κινητικότητα. Αλέξανδρος Αβραμίδης
”Ο αριθμός 6 για τον Όλντι δεν είναι απλά ένας κωδικός για γυμναστική ή μία βόλτα με καφέ στο χέρι με φίλους για να ξεσκάσει, αλλά ένας αγώνας αποκατάστασης”.
Τις τελευταίες 136 μέρες διανύουμε τη δεύτερη φάση περιοριστικών μέτρων και καραντίνας για την πρόληψη και προστασία από την COVID-19. Όλες αυτές τις μέρες, τα μέτρα άλλοτε γίνονται πιο έντονα και άλλοτε χαλαρώνουν. Ωστόσο δεν αποκλίνουν πολύ από τον βασικό σχεδιασμό. Προσπαθώντας να βρίσκομαι σε διάφορα σημεία κάθε μέρα και να καταγράφω αυτή την παράξενη περίοδο κρατώντας στο τέλος κάθε μέρας μία εικόνα, ξεχώρισα ένα συννεφιασμένο απόγευμα στην πλατεία Δαβάκη στην Καλλιθέα, όπου ένας νεαρός από την Αλβανία, ο Όλντι, έκανε ποδήλατο. Το ποδήλατο ήταν τρίκυκλο και η προσπάθεια που κατέβαλε ήταν μεγάλη. Ο Όλντι, μετά από τροχαίο ατύχημα πέρασε 6 χρόνια στο νοσοκομείο. Ο αριθμός 6 για εκείνον δεν είναι απλά ένας κωδικός για γυμναστική ή μία βόλτα με καφέ στο χέρι με φίλους για να ξεσκάσει, αλλά ένας αγώνας αποκατάστασης που δίνει καθημερινά εδώ και χρόνια όπως και πολλοί συνάνθρωποί μας. Λευτέρης Παρτσάλης
