Κάθε ρεπορτάζ που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να κλέβει από τη wikipedia. Αντιγράφουμε: “Τα πρώτα έκτακτα μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας ξεκίνησαν στις 28 Φεβρουαρίου σε τοπικό επίπεδο στις πληγείσες περιοχές και κατέληξαν σε περιορισμό μετακινήσεων σε εθνικό επίπεδο στις 23 Μαρτίου.”
Με αφορμή συμπλήρωση ενός έτους από τότε που το 13033 μπήκε στις ζωές μας (λίγες μόλις μερες αφότου είχαμε μάθει για το κοκούνινγκ), ετοιμάσαμε μερικά ρεπορτάζ για το πώς περάσαμε σε αυτό το διάστημα. Και αν στα αντίστοιχα ρεπορτάζ για τον ένα χρόνο από το πρώτο κρούσμα η στόχευσή μας ήταν κυρίως η κοινωνική και πολιτική αποτύπωση της πανδημίας, τώρα στρεφόμαστε στο “βασίλειό μας” αυτών των 365 ημερών, στο σπίτι μας και σε όσα κάναμε εκεί.
***
Δυο εβδομάδες καραντίνας και κοινωνικής αποστασιοποίησης, έγιναν ένας χρόνος τηλεργασίας και εγκλεισμού στο σπίτι με περιορισμούς και μηνύματα για άσκηση και εξόδους σε σουπερμάρκετ και φαρμακεία. Την πρώτη φορά -ίσως είχαμε ανάγκη να περάσουμε χρόνο στο σπίτι. Φυτέψαμε ή αγοράσαμε φυτά και γλάστρες. Διαβάσαμε πολλά βιβλία και πήραμε κι άλλη μια μικρή βιβλιοθήκη. Ζυμώσαμε ψωμιά και φτιάξαμε πολλές πίτες. Ακούσαμε podcasts για εγκλήματα, ταινίες και μόδα. Η δεύτερη καραντίνα μάλλον ήταν η διάψευση όλης της αθωότητας της ζωής στο σπίτι. Εξαντληθήκαμε ψυχολογικά πλένοντας συνεχώς τα χέρια μας και τις μάσκες μας. Μας έλειψε το άγγιγμα. Μας έλειψε η δημιουργία ως αντίδοτο της μονοτονίας και της καθημερινότητας που γινόταν αβάσταχτη. Μας έλειψε ο ποιοτικός χρόνος με κάποιον άλλο. Μέχρι που ανακαλύψαμε την κεραμική και τον πηλό. Και τα χέρια μας ένιωσαν πάλι ζωντανά. Χωρίς κίνδυνο να μολύνουν κάποιον.
Γιατί με κλειστά τα εστιατόρια, τα μπαρ, τα θέατρα και τους κινηματογράφους έπρεπε να ψάξουμε τον εαυτό μας. Και βρήκαμε στο Instagram ένα διαδικτυακό κόσμο που μπορούσε να μπει στο σπίτι μας άφοβα και να γεμίσει τα κενά μας. Βρήκαμε κεραμίστες και εικαστικούς που είχαν πολλά να μας μάθουν. Και έγιναν -χωρίς να το καταλάβουν – θεραπευτές μας.
Και ξέρουν την απάντηση στο ερώτημα “γιατί όλοι ασχολούνται με την κεραμική”;
Στον KORKODILOS θα μάθεις να φτιάχνεις τα δικά σου κεραμεικά
«Είμαι ο Αλέξανδρος Ντούρας, είμαι 25 χρόνων και είμαι εικαστικός. Πιο συγκεκριμένα, γλύπτης. Ο KORKODILOS είναι η εκπαιδευτική πλευρά του εργαστηρίου μου. Ξεκίνησε επίσημα τον Σεπτέμβρη του 2020, έχοντας σαν στόχο να δημιουργηθεί ένας χώρος στον οποίο ο καθένας μπορεί να απελευθερώσει την φαντασία με κύριο μέσο και εργαλείο τον πηλό. Παράλληλα, να γνωρίσει τις ιδιότητες και δυνατότητες του υλικού αλλά και να περάσει καλά σε έναν ευχάριστο και άνετο περιβάλλον.
Το όνομα προέρχεται προφανώς από το γνωστό ερπετό και ειδικά από την συνήθεια του να λιάζεται για να στεγνώσει, όπως ακριβώς κάνουν δηλαδή και τα πήλινα αντικείμενα. Η φίλη και copywriter Κατερίνα Τσούμπα, πρότεινε πως θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον να το προφέρουμε λάθος δηλαδή “κόρκοδειλος” . Μια ιδέα που μου άρεσε πολύ μιας και υπονοούσε και μια διάθεση πιο παιχνιδιάρικη.
Η διαδικασία των μαθημάτων κεραμικής μέσω Zoom
“Κάποιος που έρχεται πρώτη φορά στο εργαστήριο μας ξεκινάει με τέσσερα τρίωρα μαθήματα. Ένα κάθε βδομάδα και για ένα μήνα. Στο καθένα φτιάχνει ένα νέο αντικείμενο ενώ μαθαίνει να χειρίζεται το υλικό. Οι μαθητές δεν γνωρίζουν εξαρχής τί θα φτιάξουν. Το στοιχείο της έκπληξης είναι βασικό συστατικό της μεθόδου. Με την ολοκλήρωση του πρώτου μήνα, ο μαθητής συνεχίζει σε επόμενο κύκλο, οπού σιγά σιγά μαθαίνει και τις πιο δύσκολες τεχνικές αλλά και εξοικειώνεται ακόμα περισσότερο με το υλικό όσο και με την αποτυχία. Που είναι το δεύτερο βασικό συστατικό της μεθόδου του ΚΟRKO. Τα online μαθήματα είναι και αυτά τρίωρα και μηνιαία αλλά κάθε μάθημα είναι θεματικό. Η έμφαση δηλαδή είναι πιο πολύ στην κεραμική σαν ψυχαγωγία σε αυτές τις δύσκολες μέρες. Και στις δυο περιπτώσεις, οι μαθητές δεν χρειάζονται παρά μόνο διάθεση για παιχνίδι. Τα υπόλοιπα τα παρέχουμε εμείς”.
“Εμείς μόνο πιάτα δεν κάνουμε. Παρότι αγαπάμε πολύ το folklor. Η έμφαση στον KORKO είναι ο μαθητής, μέσα από τη διαδικασία, να αναπτύξει τα εκφραστικά του μέσα. Να παίξει και να ανακαλύψει. Να πει τη δική του ιστορία με όχημα τον πηλό. Γι αυτό και στα μαθήματα συμμετέχουν και διάφοροι άλλοι (θεωρητικοί της τέχνης, fashion designers, κεραμίστες, καλλιτέχνες, γραφίστες και άλλα) που μας βοηθάνε, αλλά και μας μιλάνε για τη δουλειά τους, να ανακαλύψουμε ένα διαφορετικό αφήγημα από το συνηθισμένο της κεραμικής”.
Η ψυχοθεραπεία της καραντίνας
“Είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας ανεξάρτητα από την καραντίνα. Η δουλειά με τα χέρια, η επαφή με το αποτέλεσμα του κόπου μας, είναι μια λυτρωτική συνθήκη. Ο πηλός απαιτεί συγκέντρωση και αυτό βοηθάει στην υπέρβαση της καθημερινότητας. Είναι χώμα, νερό και ανθρώπινη εργασία άρα δίνουμε ζωή σε κάτι άψυχο. Κάθε αντικείμενο είναι μια πράξη δημιουργίας. Κατά μια έννοια, ο μαθητής είναι ένας μικρός θεός. Αυτό το αίσθημα δίνει μεγάλη χαρά.
Ο πηλός είναι και μόδα είναι και τάση. Και τα κεραμικά αντικείμενα επίσης. Είναι όμως και διαχρονικά. Ο άνθρωπος τα χρησιμοποιεί από την αυγή της ύπαρξης του. Επομένως, ο πηλός είναι παρόν σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Απλά οι γενιές που ανέφερες, τον ξανα-ανακάλυψαν και τον έφεραν στο προσκήνιο. Το λόγο βέβαια δεν μπορώ να τον ξέρω. Υποθέτω όμως πως θα έχει να κάνει με την αποσύνδεση της εργασίας των κοινωνιών μας από τον τελικό προϊόν. Η περιρρέουσα αποϋλοποίηση τόσο της πραγματικότητας (αλλά και της τέχνης που ξεκίνησε πολύ νωρίτερα), δημιούργησε και μια αντίθετη τάση. Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να δουλεύουμε και με τα χέρια μας”.
Πατούσα είσαι παντού παρούσα
“Τον μήνα Μάρτιο , οι μαθητές κλήθηκαν να δημιουργήσουν με πηλό το πόδι του σε φυσικό μέγεθος ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιούσαν την τεχνική nerikomi. Σε αυτή την τεχνική αναμειγνύουμε τρεις διαφορετικούς πηλούς. Το αποτέλεσμα είναι ένα πόδι που θυμίζει γλύκισμα. Σκοπός βέβαια και σε αυτό το μάθημα, είναι η παρατήρηση. Εν προκειμένω η παρατήρηση ενός δύσκολου σημείου του σώματος μας. Το μάθημα το εμπνεύστηκα από το αγαπημένο μου παγωτό πατούσα. Έχουμε κάνει σε κάποια workshops κεραμικά dildos, τα οποία φαίνεται να χρησιμοποιούνται από τους αρχαίους χρόνους. Αν κατασκευαστεί με προσοχή και σωστά τότε μπορεί να ένα 100% χρηστικό αντικείμενο. Φυσικά, γιατί όχι να είναι και διακοσμητικό. Τόσα φαλλικά σύμβολα έχουμε γύρω μας”
*Μπορείς να μάθεις περισσότερα για τον Αλέξανδρο εδώ.
Η Evi Geo είναι το κορίτσι που έχει κολλήσει κεραμικά “μάτια” σε όλη την Αθήνα
“Την πρώτη φορά που αποφάσισα να ασχοληθώ με την κεραμική σαν χόμπι ήταν το 2012, ψάχνοντας ένα καινούριο τρόπο έκφρασης μακριά από τις οθόνες και τον ψηφιακό κόσμο, μια διέξοδο μετά τη δουλειά, ξεκίνησα μαθήματα σε εργαστήριο κεραμικής μαθαίνοντας κάποιες βασικές τεχνικές κατασκευής.
Μετά από ένα διάλειμμα και πιο σίγουρη πια και θέλοντας να μεταφέρω τις εικονογραφήσεις μου πάνω σε κεραμικές επιφάνειες, επέστρεψα στο εργαστήριο για να ασχοληθώ με τον τροχό και τη ζωγραφική το 2017. Ο τροχός ήταν για μένα η απόλυτη επαφή με τον πηλό, η όλη προετοιμασία που χρειάζεται πριν καθίσω στον τροχό, η λάσπη, το ζύμωμα, η αίσθηση του πηλού πάνω στον τροχό μέχρι να πάρει την τελική του μορφή και ύστερα η ζωγραφική και τα γυαλώματα μέχρι να φτάσει στο καμίνι ήταν μια πρόκληση που έγινε εμμονή και προσωπική εξέλιξη. Από το 2019 μοιράζομαι ένα χώρο που μπορώ να αναπτύξω τεχνικές και γνώσεις στην κεραμική, να συνεργαστώ με ανθρώπους που έχουν την ίδια λαχτάρα για τον πηλό, να γεννηθούν νέα projects”.
Η ψυχοθεραπεία της καραντίνας
“Η κεραμική είναι μια δραστηριότητα που σου επιτρέπει να λερωθείς, να συνδεθείς με ένα τόσο ζωντανό υλικό που είναι ο πηλός να ψάξεις τα όρια του αλλά και τα δικά σου και να δεις αν μπορείς να τα υπερβείς .
Είναι απελευθερωτικό να μπορείς να δίνεις χρόνο στη σκέψη σου να συγκεντρωθεί σε ένα πράγμα. Πόσο μάλλον όταν αυτό έχει να κάνει με το να δημιουργείς κάτι από το μηδέν με τα ίδια σου τα χέρια. Την περίοδο που ξεκινούσε η καραντίνα, πειραματιζόμουν σε έναν άλλο τρόπο εφαρμογής του κεραμικού. Εικαστικές παρεμβάσεις στο αστικό τοπίο με πολύχρωμα εικονογραφημένα πλακάκια. Η διέξοδος μου την περίοδο των lockdown απέκτησε άλλο νόημα, έγινε μια χαρτογράφηση στους δρόμους της πόλης.
Οι ώρες με τον πηλό έγιναν περισσότερες και πολύ πιο παραγωγικές. Γεννήθηκαν πολλές ιδέες που δεν προλάβαινα να αποτυπώσω σε χαρτί, τις έβγαζα κατευθείαν στα πλακάκια, και αυτό μου έδινε χρόνο για να σκεφτώ τα επόμενα βήματα μου στην πόλη, και τότε άρχισε να αποκτάει υπόσταση και να δημιουργείτε μια σχέση μεταξύ του κεραμικού και της πόλης, μια μικρή ιστορία για το κάθε πλακάκι ξεχωριστά”.
Μπορείς να μάθεις περισσότερα για την Evi Geo εδώ.
H κεραμική είναι χαρά για τη “μαθήτρια” Μίνα
Η Μίνα Καλογερά είναι μέλος της συντακτικής ομάδας μιας τηλεοπτικής εκπομπής. Δεν άλλαξε κάτι τρομερό στην επαγγελματική της ζωή όσο η χώρα μπήκε σε καραντίνα. Έχασε όμως τις δικές της διεξόδους κοινωνικοποίησης. Με γυμναστήρια, θέατρα, σινεμά, συναυλιακούς χώρους, εστίαση και λιανεμπόριο κλειστά έπρεπε να βρει δημιουργικά χόμπι για να αποτινάξει την ένταση της δουλειάς και της επαναληπτικότητας από πάνω της. “Ασχολήθηκα με τα φυτά και με τον πηλό στην καραντίνα. Νομίζω ότι αυτά μου έβγαζε ο αλγόριθμος του Instagram συνεχώς στο feed μου. Όταν ανακάλυψα ότι ο Korkodilos έχει νέες ημερομηνίες μαθημάτων, έκλεισα τη θέση μου κι έκανα unboxing στο σπίτι το κουτί που μου έστειλαν με τα απαραίτητα εργαλεία. Μπήκαν μέσω του zoom 30 άτομα στο σπίτι μου και ο Αλέξανδρος. Δεν πίστευα ότι μπορώ να το καταφέρω- εννοείται- αλλά ακολουθώντας βήμα βήμα τις οδηγίες του Αλέξανδρου τα κατάφερα. Είναι μια προσωπική διαδικασία πως θα προσεγγίσεις τον πηλό. Ναι, είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας. Στο τέλος του τρίωρου μαθήματος έχει φτιάξει κάτι με τα ίδια σου τα χέρια. Είναι δικό σου. Κι αντιλαμβάνεσαι μετά από μερικά μαθήματα ότι ο πηλός -όπως και η ίδια η ζωή- έχει να κάνει με εσένα και τις αποφάσεις που παίρνεις.
Πώς αισθάνεσαι στο μάθημα; Χαρούμενος. Βασικά το επόμενο πρωί νιώθεις ικανοποίηση τεράστια. Γιατί βλέπεις το αντικείμενο που έφτιαξες. Κι ανυπομονείς για το επόμενο μάθημα, που θα σε πάει ένα βήμα παρακάτω. Θα σε εξελίξει σίγουρα».
