“Τι καταστρέφει πάντα τις υπέροχες νύχτες; Το επόμενο πρωί!”. Αυτή η ατάκα με έπεισε να τη δω αυτή τη ρομαντική κομεντί. Μετά από αυτή την ταινία το έριξα στα podcast. Αλήθεια, βλέπω κλισέ ρομαντικές κομεντί αλλά αυτές που χρησιμοποιούν τις ψυχικές ασθένειες για να μιλήσουν για τον έρωτα με αυτό τον τρόπο, ίσως δεν θέλω να ξέρω ότι υπάρχουν.
Δηλαδή φαντάζομαι τον σκηνοθέτη να έχει πει στον παραγωγό: Καλά ε, έχω σκεφτεί ταινιάρα, σκέψου τη “Φωλιά του Κούκου” αλλά σαν το “Dream Team” αν ήταν τσιχλόφουσκα. Δεν κατάλαβες; Θα εξηγηθώ.
Παιχταράς που δεν κάνει σχέσεις, φανφάρας δημοσιογράφος σε σάιτ (καλά ε, τόση πρωτοτυπία από τότε που γράφτηκε η Βίβλος έχω να δω) γνωρίζει κορίτσι σε μπαρ που του την πέφτε για κάζουαλ σεξ και περνάει την πιο ωραία νύχτα της ζωής του. Μετράει η σκηνή στο μπαρ για να σου φτιάξει η διάθεση. Έτσι την πάτησα.
Πηγαίνουν ακάλεστοι σε δεξίωση γάμου σε ξενοδοχείο, κάνουν σεξάκι στη νυφική σουίτα και η κοπέλα τον αφήνει σύξυλο σαν μοντέρνα Σταχτοπούτα με το δερμάτινο σακάκι της στο χέρι.
Αυτό ήταν. Ερωτεύτηκε ο δημοσιογράφος. Και δεν μπορεί να σκεφτεί καμία άλλη ούτε να δουλέψει. Τον έφτυσε και κόλλησε. Αυτά παθαίνεις αν μεγάλωσες με Nitro και Netflix κομεντί αλλά προχωράμε.
Μετά από μέρες, ο Άντρι βρίσκει ένα στοιχείο της κοπέλας, μια συνταγή χωμένη στην εσωτερική τσέπη του σακακιού, ένα όνομα και μια διεύθυνση. Και εδώ είναι που το μυστήριο βαθαίνει, επειδή η διεύθυνση του σπιτιού της Κάρλα είναι ένα κέντρο ψυχικής υγείας. Χμ, μια ψυχιατρική κλινική ας πούμε. Γιατί αυτές οι ψυχιατρικές κλινικές μάλλον ζήλεψαν την εσωτερική διακόσμηση σπιτιών από σειρές Παπακαλιάτη.
Αυτό που θέλω είναι να μπω σε ένα ψυχιατρικό κέντρο”, λέει στον γιατρό που του βρίσκουν οι φίλοι του. “Θέλω να υπογράψεις μια αναφορά που να λέει ότι είμαι ασθενής σου, έχω κατάθλιψη και πρέπει να μπω σε κλινική.” Ο γιατρός ξαφνιάστηκε. Αυτό είναι ανήθικο! Θα κοστίσει επίσης 1.000 ευρώ». ΣΕ ΠΟΙΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΚΑΙ ΤΟΞΟ; Η ταινία του Netflix μετατρέπεται από σχέση της μιας βραδιάς σε έναν ξετρελαμένο άντρα που τοποθετεί τον εαυτό του σε ψυχιατρική μονάδα για να βρει τη γυναίκα που πιστεύει ότι αγαπά. Εγώ πιστεύω στους White Walkers.
Οι περιπέτειες μιας ομάδας ασθενών σε εγκαταστάσεις ψυχικής υγείας δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να είναι υλικό για ρομαντική ταινία. “Δεν μπορώ ούτε να το επιβεβαιώσω ούτε να το αρνηθώ” που λέει και ένας ασθενής με διαγνωσμένη ψυχασθένεια στην ταινία. Το σύνδρομο Tourette, οι ψυχαναγκαστικές διαταραχές, και η μανιοκατάθλιψη δεν πρέπει να κουβαλούν κανένα στίγμα και φυσικά αξίζουν ορατότητα και ρόλους σε ταινίες. Αλλά, τουλάχιστον ας μην είναι επιφανειακές κομεντί. Υπάρχει πάντα ένα ισχυρό θέμα κατανόησης της διπολικής διαταραχής και τι σημαίνει να είσαι σε σχέση με κάποιον που πάσχει από αυτό. Ε, δεν τον εκμεταλλεύονται σοβαρά. Η ταινία του Καταλανού Ντάνι ντε λα Ορντεν είναι άλλο ένα κλισέ ρομαντικό ταινιάκι. Που ίσως σε θυμώσει αν ξέρεις πέντε πράγματα ουσιαστικά για τις ψυχικές ασθένειες. Το σενάριο είναι βολικό. Αν με καταλαβαίνετε, σαν ελληνική ταινία Φίνος Φιλμ που όλοι στο τέλος χορεύουν.
Αν μου έμεινε κάτι από την ταινία; Ναι, η ψυχική μου υγεία είναι πολύ σημαντική για σαχλαμάρες. Θα ξαναδώ το Fleabag.
