Μια παράξενη πόλη: Πώς είναι να περπατάς στα αγαπημένα σου μέρη που τώρα είναι άδεια

Ένα άδειο γήπεδο πάντα θέτει στον επισκέπτη μία πρόκληση: να παίξει, να συμμετάσχει, να πάρει το κρίσιμό σου. Ένας άδειος τοίχος καλεί στον street artist να τον ζωγραφίσει. Τα άδεια σκαλιά μιας πλατείας ανυπομονούν να γεμίσουν ξανά με ιστορίες. Οι τρέχουσες συνθήκες της πανδημίας έχουν στερήσει από φυσική ανθρώπινη παρουσία κλασικές τοποθεσίες του αστικού τοπίου, τα ανοιχτά γηπεδάκια, τις πλατείες, τους χώρους όπου γεννιέται η street art και όλες οι φρέσκιες τάσεις. Δύο συντάκτες του provocateur, ο Παναγιώτης Μαρκεζίνης και η Βάνα Κράβαρη με αφετηρία την Ερμού, κάνουν δύο διαφορετικές βόλτες και περιηγούνται στην παράξενη πόλη και επισκέπτονται αυτές τις τοποθεσίες.

Ένα μονό με τον πιτσιρικά εαυτό μου

Ένα άδειο ανοιχτό γηπεδάκι μπάσκετ στα Άνω Πετράλωνα. Ένας πιτσιρικάς στη γωνία να δένει τα sneakers του. Παίρνει την μπάλα, κάνει μια δύο ντρίμπλες, σηκώνεται από τη γραμμή του τριπόντου και σουτάρει. Πρώτα, έρχεται στο μυαλό του φωνή του εκφωνητή που περιγράφει αυτή τη φανταστική τελευταία επίθεση. Η μπάλα ελευθερώνεται από τα χέρια του πιτσιρικά και ταξιδεύει μια ελλειπτική τροχιά στον αέρα. Ύστερα, έρχεται ο φανταστικός ήχος από την κόρνα της γραμματείας για την λήξη του αγώνα. Η μπάλα τραντάζει το ταμπλό της μπασκέτας και καταλήγει στο καλάθι. Τέλος, φτάνουν από τις γεμάτες κερκίδες οι φανταστικές κραυγές του κόσμου για το νικητήριο καλάθι.

Αυτός ο πιτσιρικάς είμαι εγώ πριν αρκετά χρόνια. Το παιδί αυτό δεν γνωρίζει πολλά για το μέλλον. Δεν γνωρίζει, για παράδειγμα, ότι στο ίδιο γηπεδάκι που τώρα είναι μόνος του θα πετύχει τα πιο σπουδαία και ηρωϊκά καλάθια. Τα δικά του ντέρμπι δεν θα έχουν τη λάμψη ενός αγώνα του NBA, αλλά αυτό δεν θα τα κάνει λιγότερο σημαντικά. Δεν γνωρίζει ότι κάποια στιγμή στην ενήλικη ζωή του θα κάνει περίπου ένα χρόνο να ξαναπαίξει μπάσκετ με τους κολλητούς του επειδή θα ένας αόρατος ιός θα απειλεί την υγεία τη δική του και των αγαπημένων του προσώπων. Δεν γνωρίζει ότι ο ενθουσιασμός που έχει για τα adidas sneakers του θα συνεχιζόταν μέχρι και σήμερα, όταν ο 30χρονος εαυτός του θα ανακαλύψει στην The Athlete’s Foot τα νέα adidas ZX 1k boost.

Το μπάσκετ με τους κολλητούς για μένα ήταν μια ιεροτελεστία. Τα πιο σπουδαία και ηρωικά καλάθια τα έχω πετύχει σε ανοιχτό γηπεδάκι στο άλσος των Άνω Πετραλώνων, σε μια γωνιά της πόλης που μοιάζει με κέντρο απόκεντρο. Είσαι μια ανάσα από την Ερμού, την καρδιά της πόλης η οποία δίνει τον παλμό στο streetstyle, αλλά ταυτόχρονα νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε έναν κόσμο εντελώς δικό σου.

Εκεί ακόμα και αν μας προκαλούσαν για ένα 3on3 ο Γιάννης, ο Λούκα και ο ΛεΜπρον θα είχαμε την πίστη ότι θα τους κάναμε να αφήσουν τα πνευμόνια τους στο τσιμέντο -τόσο πολύ θα τους δυσκολεύαμε.

Αν εξαιρέσεις το μπάσκετ, τα sneakers της adidas ήταν μια ακόμα ιεροτελεστία για μένα. Ειδικά τη σειρά ΖΧ, μετά το επαναλανσάρισμά της, την έχω λατρέψει. Όση είναι λαχτάρα μου για να επιστρέψω στο γνώριμο γήπεδο με τους κολλητούς, αντίστοιχος είναι και ενθουσιασμός για το νέο release των adidas ZX 1k boost από την The Athlete’s Foot. Άλλωστε, λόγω των συνθηκών, η αγαπημένη αθλητική δραστηριότητα πλέον είναι το περπάτημα στην πόλη. Μάλιστα το κατάστημα της Ερμού είναι πολλές οι αφετηρία μου για αρκετές από τις αγαπημένες μου βόλτες στο κέντρο και στις γύρω γειτονιές. Τι καλύτερο από το να τις ανακαλύψω ξανά παρέα με τα νέα μου ZX 1k boost;

Μια από τις διαδρομές που απολαμβάνω είναι να κατηφορίζω την Ερμού μέχρι τον ηλεκτρικό στο Θησείο και στη συνέχεια να προχωράω παράλληλα με τις γραμμές του ηλεκτρικού. Έπειτα, κάνω αριστερά και χάνομαι ανάμεσα στα γκράφιτι στα στενάκια που τέμνουν τον πεζόδρομο της Θεσσαλονίκης την ώρα που ήλιος πέφτει πάνω στα τζάμια των τρένων. Ανηφορίζω προς το άλσος των Πετραλώνων για να περπατήσω στη συνέχεια μέχρι την πλατεία Μερκούρη διασχίζοντας την Τρώων.

Στο δασάκι των Πετραλώνων κάνω πάντα μια σύντομη στάση στο ανοιχτό. Η ησυχία του είναι τόσο ξένη για μένα. Τι με συνδέει με αυτό τον άδειο χώρο; Έχει ακόμα την ίδια σημασία για εμένα; Πότε θα μπορέσω να τον νιώσω ξανά οικείο; Τότε είναι που βλέπω τη μορφή του πιτσιρικά στην άκρη του γηπέδου και καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι μόνο οι αναμνήσεις που με δένουν αυτό το μέρος ή τα συναισθήματα. Πολλές από τις αξίες στις οποίες πιστεύω μέχρι σήμερα σχηματίστηκαν και σφυρηλατήθηκαν εδώ. Η πίστη στην κοινή προσπάθεια, η αφοσίωση σε ένα στόχο, η αγάπη για αυτό που κάνεις. Μπορεί ο πιτσιρικάς αυτός στην άκρη του γηπέδου να μην είναι ακόμα 18, αλλά χωρίς να το καταλαβαίνει κάνει σε ανάμεσα σε αυτές τις 4 γραμμές τα πρώτα του βήματα στην ενήλικη ζωή. Πάντα φορώντας ένα ζευγάρι adidas.

Η Αθήνα θέλει πίσω τους ανθρώπους της

Ο τελευταίος χρόνος μας έχει γεμίσει ελλείψεις, αλλά με έναν παράξενο τρόπο έχει λειτουργήσει και ως σφραγίδα σε μια αλήθεια που ξέραμε αλλά δεν εφαρμόζαμε: τίποτα δεν είναι δεδομένο, ούτε οι αγκαλιές, ούτε τα γεμάτα τραπέζια, ούτε καν το κέντρο της Αθήνας. Δε χρειάστηκε πολύς χρόνος για εμένα μέχρι να συνειδητοποιήσω πόσο καιρό είχα να περπατήσω στο κέντρο της πόλης που ντρέπομαι μια ζωή να εκφράσω το πόσο την αγαπάω. Πριν λίγες μέρες, με ένα ζευγάρι adidas zx 2k boost Pure, ένα μήνυμα για μετακίνηση 6 και με αντισηπτικό και μια έξτρα μάσκα έτσι για τη σιγουριά έκανα και πάλι όσα πριν ένα χρόνο θεωρούσα δεδομένα.

Περπατώντας στην Ερμού, που τόσες φορές έχω διανύσει εκνευρισμένη με την πολυκοσμία, ένιωθα να μου λείπει αυτό ακριβώς που με έκανε να την αποφεύγω: οι άνθρωποί της. Αλήθεια, υφίσταται Ερμού χωρίς να σε αναγκάζει να προσπερνάς ακινητοποιημένους Αθηναίους που χαζεύουν με αγνή προσήλωση τις βιτρίνες της; Χωρίς τους πωλητές της, που έχουν βγει να κάνουν ένα διάλειμμα για τσιγάρο; Χωρίς τα take away μαγαζιά της γεμάτα με κόσμο που αποφάσισαν πως τον πρωινό τους καφέ θα τον πάρουν στην Ερμού, παρατηρώντας τους ανθρώπους που την περπατούν και την αγαπούν περισσότερο από όσο παραδέχονται; Χωρίς τα ανοιχτά μαγαζιά με τα sneakers; Εκεί άλλωστε, στο κατάστημα της The Athlete’s Foot χτυπάει η καρδιά τους, η καρδιά του streetstyle. Τα βλέπεις τακτοποιημένα στη βιτρίνα, να περιμένουν υπομονετικά να φορεθούν και να ξεχυθούν στους δρόμούς.

Πριν προλάβεις καλά καλά να μετρήσεις τις ελλείψεις, έχεις φτάσει Καπνικαρέα. Όπως και να το κάνουμε, λείπουν οι παρέες με τις σακούλες που κάθονται να πουν δυο κουβέντες, που ανοίγουν και εκθέτουν ο ένας στον άλλο τα ψώνια τους, που φωτογραφίζουν ο ένας τον άλλο μπροστά σε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα σημεία της πόλης. Σήμερα, στην Καπνικαρέα κάθονται μόνο δυο τρεις ακόμα ρομαντικοί που μάλλον ήθελαν να διαπιστώσουν το ευρέως γνωστό: η πόλη κοιμάται και οι άνθρωποί της την κοιτάζουν από το τζάμι.

Προχωρώντας, είχα δυο επιλογές: ή να χαθώ κάπου μέσα στο Μοναστηράκι ή να περπατήσω στα στενά του Ψυρρή. Επέλεξα το δεύτερο. Πρακτικά, επέλεξα να περιηγηθώ μέσα στους αγαπημένους μου δρόμους της πόλης. Διαπίστωσα πως η τέχνη του δρόμου είναι ακόμα εκεί, απλώς λίγοι υπάρχουν εκεί έξω για να τη θαυμάσουν.

Τα αγαπημένα μας εστιατόρια και bar είναι επίσης εκεί, απλώς με τα τραπέζια τους μαζεμένα και κανέναν εκεί έξω να φωτογραφίσει τις γωνίες τους. Η ομορφιά της πόλης είναι ακόμα εκεί, αλλά λείπουμε εμείς, οι διαθέσιμοι να την αναδείξουμε. Λίγο πιο δίπλα, δυο τρεις άνθρωποι παίρνουν έναν καφέ από ένα take away. Κοιτάζουν γύρω τους, όπως και εγώ, κάτι λείπει.

Χρειάστηκε λίγο ακόμα περπάτημα, προς Γκάζι, για να καταλάβω πως πάνω κάτω εγώ και όσοι περνούσαν δίπλα μου, με προσπερνούσαν περπατώντας πιο γρήγορα, κάθονταν σε παγκάκια, έπαιζαν τη μουσική τους στον δρόμο, κάναμε τις ίδιες σκέψεις. Ναι, η πόλη μοιάζει παράξενη, δε θυμίζει πια το κέντρο της αστικής κουλτούρας που θύμιζε ένα χρόνο πριν. Είναι μια πόλη άδεια, τη στιγμή που υλικά δεν έχει αλλάξει τίποτα σε όσα τη δομούν.

Περπατώντας προς Γκάζι, συνειδητοποίησα πως μια σκέψη ένωνε εμένα με όποιον άλλο επέλεξε το κέντρο της Αθήνας για τη μετακίνηση 6 του: η πόλη δεν είναι τίποτα χωρίς τους ανθρώπους της. Το γκράφιτι δε σημαίνει και τόσα πολλά χωρίς να τραβάει βλέμματα πάνω του, χωρίς ένα ζευγάρι χέρια να προσπαθούν να το φωτογραφίσουν. Οι δρόμοι που ξέρουμε, που έχουμε χιλιοπερπατήσει χάνουν κάπως το νόημά τους χωρίς συνοδοιπόρους, άγαρμπες προσπεράσεις, φωνές, γέλια και στάσεις για μια ανάσα.

Μέσα από αυτή τη βόλτα αγάπησα το κέντρο κάπως παραπάνω, αλλά πήρα και μια απόφαση: τα adidas zx 2k boost Pure και όσα ακόμα sneakers από την The Athlete’s Foot με κάνουν να διψάω να ανακαλύψω την Αθήνα που προσπαθώ να μην ξεχάσω, θα τα ξαναφορέσω όταν η πόλη θα είναι και πάλι γεμάτη με τους επίδοξους εραστές της. Εμάς.