Υπάρχουν πολλοί. Αλλά στην εποχή της ταχύτητας και των social media μπαίνουμε κατευθείαν στο ψητό. Αν ψάχνετε ένα λόγο να δείτε την ταινία “I Care a Lot” υπάρχει κι έχει ονοματεπώνυμο. Ρόζαμουντ Πάικ.
Υπάρχουν πολλές γυναίκες ηθοποιοί που μπορούν να παίξουν τη διεστραμμένη, κυνική, σχεδόν τερατώδη πρωταγωνίστρια ενός θρίλερ (κωμικό θρίλερ έστω) αλλά καμία δεν το κάνει τόσο χιτσοκικά και σαιξπηρικά όσο η Αγγλίδα Ρόζαμουντ Πάικ. Είναι η πιο τοξική ηρωίδα της χρονιάς. Εξαγριώνει ακόμη και καλόγρια με την καλοστημένη νόμιμη κομπίνα της κακοποίησης ηλικιωμένων. Ειδικά στην Ελλάδα, που οι περισσότεροι μεγαλώσαμε με τους παππούδες μας μέσα στο σπίτι μας, η πρωταγωνίστρια αυτή είναι μισητή από το πρώτο πεντάλεπτο. Κι αυτός είναι ο λόγος που μας ικανοποιεί το τέλος, ενώ γνωρίζουμε ότι δεν θα έπρεπε, χαμογελάμε.
Τι κάνει ακριβώς; Μικρά αναγκαία spoiler.Την δικαστική συμπαραστράτια. Δωροδοκεί έναν γιατρό (γυναίκα, το τονίζει η ίδια) για να πει εγγράφως ότι ένας ηλικιωμένος ασθενής είναι διανοητικά μη ικανός να φέρει εις πέρας την καθημερινότητά του και μετά πείθει έναν δικαστή να την διορίσει κηδεμόνα του πρεσβύτερου. Με μια υπογραφή, η Μάρλα παίρνει τη δύναμη να βάλει τους ηλικιωμένους της (ως ιδιοκτησία της τους φέρεται) μακριά σε ένα γηροκομείο, όπου μπορεί να τους ελέγξει εντελώς. Πώς; Από τον περιορισμό των επισκεπτών τους μέχρι την εκκαθάριση των τραπεζικών υπολοίπων τους. Χρησιμοποιεί τα έσοδα για να πληρώσει τον εαυτό της, και τα χρήματα επενδύονται στην όλη κομπίνα.
Βλέπεις τα κοντινά στα τακούνια της και σε ανατριχιάζει ο ήχος τους. Σε τρομάζει αυτή η γυναίκα. Γιατί στο λέει. Είναι ικανή για όλα, δεν φοβάται τίποτα, την μεγάλωσε μια κοινωνιοπαθής μητέρα και δεν θα χάσει ακόμη κι αν κινδυνέψει όλη της η ζωή. Είναι αδίστακτη και σε τρομάζει που το σύστημα της επιτρέπει όχι απλά να λειτουργεί ανενόχλητη αλλά υπό τις ευλογίες του καπιταλιστικού συστήματος γίνεται εξώφυλλο στα μεγαλύτερα οικονομικά περιοδικά ως success story. Ναι. Συμβαίνει. Είναι η πραγματικότητα. Δεν είναι μια αληθοφανής ερμηνεία. Είναι η αλήθεια.
«Υπάρχουν δύο τύποι ανθρώπων σε αυτόν τον κόσμο.Αρπακτικά και θηράματα. Λιοντάρια και αρνιά. Το όνομά μου είναι Μάρλα Γκρέισον, και δεν είμαι αρνί – είμαι μια γαμημένη λέαινα» λέει για τον εαυτό της στην εναρκτήρια σκηνή. Μέσω ενός δικτύου γιατρών και διευθυντών γηροκομείων τους οποίους διατηρεί στη μισθοδοσία της, στοχεύει μοναχικούς ηλικιωμένους πολίτες με ψευδείς διαγνώσεις άνοιας, διορίζεται ως νόμιμος κηδεμόνας τους, τους κλειδώνει σε ένα οίκο ευγηρίας και έπειτα κόβει τις επιταγές από τις αποταμιεύσεις τους με το πρόσχημα της φροντίδας.
Αλλά τα πράγματα παίρνουν μια απροσδόκητη στροφή όταν η Τζένιφερ Πίτερσον, μια ηλικιωμένη γυναίκα που στην αρχή φαίνεται να είναι ο τέλειος στόχος, καταλήγει να έχει μια πιο περίπλοκη ιστορία. Εκεί έρχεται η ρωσική μαφία να τα κάνει όλα όπα.
Υπάρχουν μερικές σκηνές σεξ που δεν ξέρω αν εξυπηρετούν το male gaze ή την υπόθεση. Αλλά αυτό το αφήνω στην κρίση του καθενός. Αν έλειπε ο Πίτερ Ντίνκλατζ το φιλμ δεν θα ήταν τόσο απολαυστικό. Το καστ με τους Μέικον Μπλερ, Ντέμιαν Γιανγκ, Αλίσια Γουίτ και Κρις Μεσίνα είναι μάννα εξ ουρανού στα χέρια κάθε σκηνοθέτη.
Υπάρχει πολιτική κριτική στο σενάριο της ταινίας. Κάθε φορά που η πρωταγωνίστρια βγάζει τον καπνό της, είναι ένα σχόλιο πάνω στο αμερικανικό όνειρο που κάηκε και βλέπουμε τα αποκαΐδια του. Η σκοτεινή κωμωδία έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο το περασμένο φθινόπωρο, όπου αποκτήθηκε από το Netflix. Το τέλος της ταινίας -με βάναυση αποτελεσματικότητα- ολοκληρώνει το σχόλιο του σκηνοθέτη και σεναριογράφου.
Κλείνοντας, επιλέγω να σας δώσω τον δεύτερο πιο ισχυρό λόγο για να δείτε την ταινία. Λέγεται Νταϊάν Γουίστ.
