Στις αρχές του 2019 και σε ηλικία μόλις 17 ετών, ο Οδυσσέας Τζιρίτας κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του, Butterflies, το οποίο ηχογράφησε στο δωμάτιό του. Πριν από αυτό είχαν προηγηθεί δύο ep, το Cynophobia τον Νοέμβριο του 2018 και το Ultrasounds τον Ιανουάριο του 2019. Εδώ και λίγο καιρό και ενώ δεν έχουν περάσει καλά καλά δύο χρόνια από την πρώτη του επίσημη κυκλοφορία, ο Οδυσσέας, προσπαθεί και καταφέρνει να μας γεμίσει με μια περίεργη ευφορία ή καλύτερα, μια περίεργη ευτυχία με τον νέο του δίσκο, Gonzo Bliss.
Η μεγάλη διαφορά που εντοπίζει κανείς ακούγοντας τις δύο ολοκληρωμένες δουλειές του, βρίσκεται στη lo-fi αισθητική που βρίσκουμε στην πρώτη, δηλαδή στο Butterflies και ”χάνουμε” στη δεύτερη, το φρεσκότατο Gonzo Bliss. Και υπάρχει λόγος για αυτό, όπως εξηγεί ο ίδιος. Αρκετά instrumental tracks έμειναν απ’ έξω και αυτό γιατί ήθελε να δώσει περισσότερη έμφαση στη φωνή. Ο ήχος του είναι πλέον στουντιακός και σε αυτόν διακρίνουμε πολλές μουσικές επιρροές, ακόμα και τζαζ στοιχεία. Πώς το κατάφερε αυτό; Με τον πιο απλό τρόπο: απλά δεν το σκέφτεται, γίνεται.
Μιλήσαμε μαζί του με αφορμή το νέο του υλικό, το πόσο δύσκολο είναι για ένα μουσικό να ορίσει το δικό του ύφος, το εξωτερικό και φυσικά για το πώς έχει στο μυαλό του το πρώτο του live μετά τους αναγκαστικούς περιορισμούς. Όλα αυτά εν μέσω εξεταστικής. Μην ξεχνάτε, είναι ακόμα μικρός, και αυτό είναι που μας κάνει να παρακολουθούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την εξέλιξή του. Γιατί, ναι, ο Οδυσσέας Τζιρίτας είναι από τα άτομα που ήρθαν να αλλάξουν την ελληνική μουσική σκηνή και όπως φαίνεται, θα τα καταφέρει.
H κυκλοφορία έγινε εν μέσω πανδημίας αλλά οι ηχογραφήσεις είχαν ήδη ξεκινήσει. Ποια ήταν τα προβλήματα που αντιμετώπισες; Βοήθησε αυτή η γενικότερη αδράνεια της καραντίνας να αφιερώσεις περισσότερο χρόνο σε λεπτομέρειες;
Το pre-production (με Αχιλλέα Χαρμπίλα/παραγωγή) και οι ηχογραφήσεις (με Νίκο Τριανταφύλλου και Αχιλλέα) του δίσκου ολοκληρώθηκαν στα τέλη του Ιανουαρίου, άρα πριν την πανδημία. Κατά την διάρκεια της μίξης (με Ηρακλή Βλαχάκη) άρχισε να ακούγεται ο ιός στην χώρα, ενώ όταν έγινε το πρώτο lockdown, είχαν ολοκληρωθεί όλα πέρα του mastering (Kostas Ekelon/The Cave), το οποίο έγινε τελικά αργότερα. Οπότε κατά την διάρκεια της καραντίνας το μόνο που είχαμε να αποφασίσουμε ήταν πότε θα το κυκλοφορήσουμε, με αρχικό σχέδιο να είναι το καλοκαίρι (του ’20), το οποίο αναβλήθηκε για ευνόητους λόγους.
Ποιες είναι οι διαφορές συγκριτικά με τον πρώτο σου δίσκο και τι αποφάσισες να κρατήσεις από αυτόν και να το προσθέσεις στο Gonzo Bliss;
Στο “Butterflies” υπάρχουν ακόμα μεγαλύτερες στυλιστικές αποκλίσεις από το ένα κομμάτι στο άλλο από ό,τι στο “Gonzo Bliss” και περισσότερα instrumental κομμάτια. Ένα στοιχείο που κάνει τον πρώτο δίσκο να ακούγεται (μέχρι έναν βαθμό) ως μία ολοκληρωμένη δουλειά είναι η DIY/lo-fi παραγωγή, η κοινή ηχητική αισθητική όλων των κομματιών. Στο “Gonzo Bliss”, εκτός από την παραγωγή σε στούντιο και τις τεράστιες διαφορές στον ήχο, αποφασίσαμε με τον Αχιλλέα να συγκεντρώσουμε ένα πιο εστιασμένο σύνολο κομματιών, απορρίπτοντας και αφήνοντας απ’έξω αρκετά instrumental tracks και δίνοντας περισσότερη έμφαση στην φωνή.
Ακούγοντας τον δίσκο, διακρίνω μια αδυναμία στη τζαζ, κυρίως στον ήχο των ντραμς, ακόμα και στοιχεία gypsy jazz ακούμε στο explain/Escape. Έχεις επηρεαστεί αρκετά από αυτό το είδος μουσικής;
Φαντάζομαι πως υπάρχουν κάποιες jazz επιρροές μέσα στον δίσκο, έχω κάποια σχετικά ακούσματα, όπως και τα παιδιά στην μπάντα που γράψαμε μαζί (Γιάννης Παπανικολάου/drums, Ματθαίος Ιεραπετρίτης/κιθάρα, Σοφία Ασσημακοπούλου/φωνητικά). Αλλά ο πιο φυσικός τρόπος να συμπεριλάβεις διαφορετικές μουσικές επιρροές είναι να το κάνεις χωρίς να το σκεφτείς, όπως έγινε και εδώ. Δεν έγραψα το riff του Explain/Escape σκεπτόμενος gypsy jazz ρυθμικά, βγήκε χωρίς να προσέχω τι παίζω, σε μία τυχαία στιγμή.
Πόσο δύσκολο είναι για έναν μουσικό της ηλικίας σου να δημιουργήσει το δικό του ύφος ενώ γύρω του υπάρχουν χιλιάδες επιρροές;
Πιστεύω πως ο κάθε μουσικός επιλέγει το δικό του ύφος, ασυνείδητα, βασιζόμενος σε αυτό που πραγματικά ακούει. Οι χιλιάδες διαφορετικές μουσικές υπάρχουν εκεί έξω και η πρόσβαση τους σε αυτές είναι πολύ εύκολη στις μέρες μας, αλλά στην τελική ο καθένας ακόμα έχει την αγαπημένη του μπάντα, το αγαπημένο του κομμάτι, ίσως και το αγαπημένο του ύφος.
Υπάρχει ένα κομμάτι στο δίσκο που ίσως του έχεις μεγαλύτερη αδυναμία;
Το “It Takes One To Know One” και το “Explain/Escape”, είναι τα τελευταία που γράφτηκαν για τον δίσκο οπότε και αυτά που ακόμα δεν έχω βαρεθεί να ακούω.
Φαντάζεσαι τον εαυτό σου εκτός Ελλάδας;
Υπάρχει αυτή η σκέψη, εξάλλου επέλεξα από το “Butterflies” αγγλικό στίχο σκεπτόμενος πως θεωρητικά το υλικό μπορεί να ακουστεί και στο εξωτερικό. Βέβαια αυτό είναι ένα μεγάλο και δύσκολο βήμα, αλλά συνεχίζει να υπάρχει ως σκέψη.
To πρώτο live με τα τραγούδια του νέου δίσκου δεν μπορεί να γίνει αυτή τη στιγμή. Πώς το έχεις στο μυαλό σoυ όταν αυτό συμβεί τελικά;
Αυτή την περίοδο κάνουμε πρόβες με την μπάντα (Γιάννης Παπανικολάου, Ματθαίος Ιεραπετρίτης,Σοφία Ασσημακοπούλου,Γιώργος Λαναράς,Γιάννης Δημάκος), δοκιμάζουμε πράγματα, αλλάζουμε σημεία και συνολικά προσπαθούμε να φέρουμε τον δίσκο στα μέτρα μας κατά κάποιο τρόπο. Το “Gonzo Bliss” γράφτηκε με την λογική “ας βάλουμε 15 κιθάρες, αφού μπορούμε να το κάνουμε” οπότε η live εκτέλεση του υλικού με ανθρώπους και όχι overdubs είναι μία τελείως διαφορετική λογική και διαδικασία. Όμως οι πρόβες πάνε καλά, το υλικό αλλάζει και αποκτά νέο ενδιαφέρον, άρα φαντάζομαι το πρώτο live ως κάτι ευχάριστο.
Gonzo Bliss (Hard Pass Records, ψηφιακή διανομή από τη Hubsters). Ακούστε το εδώ
