Φυσικά και είναι ο ορισμός του binge-watching και μεγάλη επιτυχία για το HBO Max. Το ανανέωσε ήδη. Στα πρώτα επεισόδια θα σας φανεί μια από τα ίδια, για ένα 20χρόνο κορίτσι στη Νέα Υόρκη που αναζητά ταυτότητα, πάρτι και τον έρωτα. Δώστε του λίγες ώρες από τη ζωή σας και θα ανακαλύψετε ότι είναι σαν session σε ψυχοθεραπευτή.
Ο δρόμος των μιλένιαλ προς την ενήλικη ζωή είναι γεμάτος μελαγχολικά αποτυχημένα ραντεβού και δουλειές που απλά πληρώνουν το ενοίκιο τους και τους είναι αδιάφορες. Στην περίπτωση της πρωταγωνίστριας Άννα Κέντρικ η ενηλικίωση έκρυβε χωρισμούς, επανασυνδέσεις, αποτυχημένες σχέσεις με συναισθηματικά βαμπίρ, ένα διαζύγιο κι ένα μωρό.
Και μετά βρήκε εκείνη την αγκαλιά που δεν την έκανε να βλέπει πυροτεχνήματα αλλά απλά ήταν η πιο ταιριαστή, ιδανική, φυσική και έκανε τη ζωή της όμορφη. Απλά όμορφη.
Η ζωή της Ντάρμπι στο τέλος της δεκαετίας του 2010 δεν θυμίζει σε τίποτα αυτό που βλέπουμε τον Ιανουάριο του 2020. Όπως φαντάζομαι και οι δικές μας. Πέρασε από τον κυκεώνα της νεανικής ανασφάλειας στην παραδοχή και αναγνώριση της αξίας της. Με πληγές, αλλά όχι ανεπούλωτες. Όχι δεν είναι το Sex and the City. Αλλά είναι το ίδιο ευχάριστο στο μάτι.
Υπάρχει ένα τέχνασμα. Ο δημιουργός του έφτιαξε μια ενιαία εποχή για να χαρτογραφήσει το συναισθηματικό ταξίδι ενός χαρακτήρα από το πρώτο ειδύλλιο στο τελευταίο. Γιατί στα πρώτα επεισόδια της σεζόν, η αφήγηση γίνεται με ένα ειδύλλιο-ανά-επεισόδιο δομή, αλλά το εγκαταλείπει σύντομα.
Ναι, μιλάμε για μια λευκή προνομιούχα ετεροκανονική γυναίκα. Αλλά υπάρχει και ζευγάρι γυναικών που παντρεύεται. Υπάρχουν και οι συγκάτοικοί της, που ζουν πιο περίπλοκες ζωές, λάμπει η Ζόι Τσάο στο ρόλο της ως εθισμένη. Κάθε επεισόδιο είναι ένα rom-com, αλλά χωρίς καμία ρομαντική λάμψη και χωρίς πολύ κωμωδία. Ίσως είναι εσκεμμένο, αν όχι διασκεδαστικό.
Το μοναδικό φάουλ της σειράς – γνώμη μου- είναι το εξής: πώς μπορεί με τόσα σύντομα και επιπόλαια ραντεβού ή με μακροχρόνιες σχέσεις που έληξαν άδοξα να μένει αλώβητη και να βγαίνει ως βελτιωμένη έκδοση του εαυτού της. Είναι δύσκολο να το κάνεις.
Το κλασικό σύνθημα “Δεν είναι τηλεόραση, είναι HBO” δεν ισχύει πλέον. Αυτή είναι η τηλεόραση. Κι ο δημιουργός του Sam Boyd αγωνίζεται να κάνει το κάθε επεισόδιο να κράτα την ποιοτική σημαία του ΗΒΟ ψηλά σε μόλις 30 λεπτά. Η φωνή της αφηγήτριας Λέσλι Μάνβιλ είναι τρομερά καταπραϋντική. Μακάρι να την είχαμε και στην δική μας ζωή.
