Θυμάμαι τις εποχές που είχα αυτή την ευλογία της άγνοιας, εκείνης που μου επέτρεπε να βάλω τις εξής λέξεις στη σειρά και να τις εννοώ κι από πάνω: Είναι γαμάτος ο Πειραιάς. Θυμάμαι επίσης να τις λέω σε ανθρώπους που τύχαινε να δουλεύουν ή να μένουν εκεί, και να παίρνω την απάντηση: «Γαμώ τον Πειραιά». Όχι, δεν ήταν οπαδικό το ζήτημα, αφορούσε κάτι το πρακτικό, το οποίο δε μπορούσα να καταλάβω. Μα πώς γίνεται να μισεί κανείς την περιοχή της Αττικής που μας συνδέει με νησιά, που έχει μερικά από τα καλύτερα bars, που συνδυάζει αίσθημα πρωτεύουσας και γειτονιάς και που από κάποιες περιοχές της βλέπεις και μυρίζεις θάλασσα, ξεχνώντας πως είσαι ακόμα κλεισμένος στην τσιμεντίλα της πρωτεύουσας;
Αυτό το «γαμώ τον Πειραιά» κατάφερα να το αντιληφθώ όταν οδήγησα σε αυτόν. Τελικά, αυτή η φράση βγαίνει αβίαστα όταν έχεις μόλις βγει από την παραλιακή, περνάς το Νέο Φάληρο, νιώθεις αυτή τη θαλπωρή του ειλικρινούς «μαμά φτάνουμε», αλλά μέσα σε λίγα λεπτά συνειδητοποιείς πως τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα, φρακαρισμένα και μποτιλιαρισμένα όσο πιο κοντά φτάνεις στον Πειραιά. Δε θέλω να φανώ υπερβολική, αλλά το διάστημα που μπορεί να κάνεις για να φτάσεις από τη Γλυφάδα στον Πειραιά, χρονικά, παίζει να είναι το ίδιο με εκείνο που θα σου πάρει για να φτάσεις από το κέντρο του Πειραιά στη διεύθυνση που έχεις βάλει ως προορισμό στο GPS.
Ο Πειραιάς έχει οδηγικό σασπένς, σου επιφυλάσσει εκπλήξεις: στενά που είναι πιο στενά και από τα χειρότερα στενά της φαντασίας σου, αυτοκίνητα παρκαρισμένα με τρόπο που σε κάνει να πιστεύεις πως ο οδηγός τους εξαϋλώθηκε στη μέση του πουθενά γιατί μάλλον ζούμε σε κάποιο θρίλερ, και ανηφοροκατηφόρες που μπορούν να σε πείσουν πως το αυτοκίνητό σου ή θα μείνει επιτόπου ή θα κάνει κωλοτούμπες φτάνοντας στο ίσιωμα πιο γρήγορα από ό,τι υπολόγιζες. Να με συγχωρεί η Ηλιούπολη, αλλά οι ανηφόρες του Πειραιά κοντράρουν τις δικές της στα ίσια. Το κρεσέντο του δράματος έρχεται όταν καλείσαι να παρκάρεις. Στον Πειραιά. Ναι, υπάρχει λόγος που η περιοχή έχει γεμίσει με ιδιωτικά πάρκινγκ. Πολύ καλός λόγος. Συμπτύσσεται στη φράση: ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΑΡΚΑΡΕΙΣ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΛΟΥΖΕΡ.
Η οδηγική κόλαση που οι ρομαντικοί αποκαλούμε Πειραιά, είναι μαρτύριο ακόμα και για τους έμπειρους οδηγούς. Δε μπορώ να μην αναρωτηθώ πώς είναι να μαθαίνει κανείς να οδηγεί σε αυτόν. Με μερικές πρόχειρες σκέψεις και αφού ρώτησα τρεις Πειραιώτες που έκαναν τις βόλτες στους στην περιοχή με το κόκκινο Ν κολλημένο στο πίσω τζάμι στο παρελθόν, κατέληξα πως αν μάθεις να οδηγείς στον Πειραιά, μπορείς να οδηγήσεις παντού. Κυριολεκτικά παντού.
Για να οδηγήσεις και να παρκάρεις στον Πειραιά πρέπει να είσαι κάτι ανάμεσα σε πούμα και αλεπού
“2004, καταπληκτική χρονιά όχι μόνο γιατί είναι συνυφασμένη με την διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα, αλλά και γιατί ένα από τα όνειρα του γράφοντος γίνεται πραγματικότητα και αυτό δεν είναι άλλο από την επιτυχία στις εξετάσεις για την έκδοση διπλώματος οδήγησης αυτοκινήτου. Η πρώτη μέρα στο τιμόνι ως νέο οδηγό με βρίσκει στους δρόμους του Πειραιά, με αρκετό άγχος, αλλά και ενθουσιασμό ταυτόχρονα, καθ’ ότι είμαι έτοιμος να σαρώσω την άσφαλτο με τον δικό μου ΚΙΤ (ένα αρχαίο Peugeot 405), ως άλλος ιππότης της ασφάλτου.
Ο Πειραιάς του 2004 υπέφερε από κίνηση ειδικά τα πρωινά, βιαστικούς οδηγούς και πολύ φασαρία στους δρόμους, επομένως για έναν νέο οδηγό αποτελούσε πραγματική πρόκληση, αλλά και ένα πολύ καλό σχολείο 4 τροχών. Θετικό στοιχείο της πόλης, που διαθέτει σε επιβατική κίνηση τον μεγαλύτερο λιμένα της Ευρώπης, αποτελούσαν τα πολυάριθμα στενά της, τα οποία όποιος γνώριζε καλά μπορούσε να μετακινηθεί στην καρδιά της πόλης σε ελάχιστο χρόνο, γλιτώνοντας την κίνηση και την βαβούρα των κεντρικών δρόμων και του λιμανιού. Πλεονέκτημα το οποίο έχει αισθητά μειωθεί καθ’ ότι μετά τις μονοδρομήσεις του 2014, οι οδηγοί υποχρεούνται να ακολουθούν κυκλικές πορείες εντός της πόλης κάνοντας στην κυριολεξία κύκλους για να φθάσουν στον προορισμό τους.
Κλείνοντας θα πρέπει να αναφερθεί ότι παντοτινό κολαστήριο της πόλης διαχρονικά και ειδικά για τους νέους οδηγούς, αποτελούσε και αποτελεί το παρκάρισμα, για το οποίο οι οδηγοί του Πειραιά έχουν αναπτύξει skills που συνδυάζουν την ευκινησία και την ταχύτητα του πούμα σε συνδυασμό με την εφευρετικότητα της αλεπούς. Δεν είναι λίγες οι φορές που θα πρέπει ένας οδηγός να μυριστεί μια θέση μπροστά από ένα φορτηγό ή μεταξύ δυο κάδων απορριμμάτων, αλλά και να προβεί σε αστραπιαίες κινήσεις, λαμβάνοντας μια απόφαση, για το αν θα παρκάρει στη θέση που βλέπει και χωράει ίσα ίσα (παρκάροντας κάθετα, διαγώνια ή οριζόντια) ή αν θα κάνει μια επιπλέον βόλτα στο τετράγωνο διατρέχοντας τον κίνδυνο η θέση αυτή να έχει κάνει φτερά.” Γιώργος, 36
Η οδήγηση στον Πειραιά σε προετοιμάζει για τη ζωή την ίδια
“Καραβάκια, θάλασσα, ταξίδια σε νησιά, ηλεκτρικός, καφές στα βράχια, θαλασσινά. Αυτα τα όμορφα πράγματα μου έρχονται στο μυαλό όταν αναπολώ το μέρος που μεγάλωσα, τον Πειραιά. Βασικά. Οχι μόνο αυτα. Κίνηση. Νέφος. Αυτη η κόκκινη ομάδα για την οποία δεν θα μιλήσουμε. ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΚΑΡΩ; Γιατι δεν έβγαλε φλας ο μπροστινός; Πιωμένοι ειναι οι πεζοί; Φωνές, νεύρα, βρισιές.
Καλωσηρθατε στο μάθημα «οδήγηση στον Πειραιά».
Όλοι μάθαμε να οδηγάνε δίπλα σε έναν υπομονετικό κυριουλη που πάταγε φρένο για να μην πατήσουμε τον πεζό εκείνο που αποφάσισε οτι δεν του αρέσουν οι διαβάσεις. Μονο που στον Πειραιά, αυτοί οι πεζοί ειναι παντού. Σκέψου τους πεζούς που περνάνε την Ερμού ανάμεσα σε Θησείο και Μοναστηράκι χωρίς να υπάρχει φανάρι ή διάβαση. Τώρα σκέψου να ψάχνεις να παρκάρεις στο Παγκράτι Σάββατο βράδυ (τοτε που μπορούσαμε να βγουμε απο τα σπίτια μας – οχι πως τωρα ειναι καλύτερα). Τα σκέφτηκες; Όμορφα. Πρόσθεσε σε αυτο 5-6 πιάτσες ταξί και αυτοκίνητα σταματημένα με αλάρμ, το ένα πίσω απ’ το αλλο. Μα, να παρκάρουν το αμάξι για την μισή ώρα που θα χαζεύουν ρούχα; Ποιος τα κάνει αυτά;
Α έχει και μερικές εξαιρετικές ανηφόρες. Είσαι νέος οδηγός και δεν εχεις συνήθισει ακομα να χρησιμοποιείς συμπλέκτη, χειρόφρενο και γκάζι όλα μαζι; Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΘΑ ΣΟΥ ΜΑΘΕΙ. Η απλά θα φύγεις πίσω σαν την Πέγκυ και την Ελένη σε εκείνο το επεισόδιο.
Μαθαινοντας να οδηγώ στον Πειραιά δεν πέρασα όμορφα, η αλήθεια ειναι. Μου αρέσει πολυ ο Πειραιάς αλλα με είχε κάνει να εκτιμήσω τα λεωφορεία και να μην λυπάμαι τα λεφτά που έδινα σε ταξί. Αλλα τελικά πήρα το δίπλωμα και έπρεπε να βγω μόνος στους δρόμους. Και πραγματικά τα συνάντησα όλα. Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με ανθρώπους να βριζουν κολλημένοι στην κίνηση, λες και αυτο θα κάνει την κίνηση να εξαφανιστεί μαγικά και να βρίζουν τους πεζούς και όσους οδηγούν μηχανή που είχαν το θράσος να περάσουν απο μπροστά τους. Κι όμως, όλα αυτα με έβγαλαν καλύτερο οδηγό. Σπανίως εκνευρίζομαι και νιώθω οτι πλέον μπορώ να διαχειριστώ τα πάντα.
Ε, έτσι ειναι να οδηγείς στον Πειραιά. Στο κέντρο του Πειραιά τουλάχιστον. Για τους δρόμους που οριακά χωράει μηχανή αλλά είναι διπλής κατεύθυνσης που βρίσκονται στην Πειραϊκή και την Καστέλλα δεν είστε έτοιμοι να μιλήσουμε ακομα.” Χάρης, 28
Ο Πειραιάς μας σύστησε στη νέα, ενδιαφέρουσα “τάση” του ΤΡΙΠΛΟπαρκαρίσματος
“Λέγομαι Δημήτρης, είμαι 37 χρονων, γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πειραιά. Ζούσα στην πόλη μέχρι και και πριν 5 χρόνια. Ακόμα και πριν φτάσω σε ηλικία να μπορώ να οδηγήσω και να αποκτήσω δίπλωμα, έβλεπα πάντα τους δρόμους της γειτονιάς μου αρκετά στενούς, φορτηγάκια να καβαλάνε πεζοδρόμια για να ξεφορτώσουν τα εμπορεύματα τους κτλ. Ακόμα και όταν ως έφηβος απέκτησα το πρώτο μου μηχανάκι, πάλι έβλεπα τους στενούς δρόμους αλλά αγνοούσα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας οδηγός αυτοκινήτου.
Το 2005 λοιπόν απέκτησα και εγώ το πολυπόθητο δίπλωμα οδήγησης και βγήκα με χαρά και συγχρόνως τρόμο στους δρόμους της γειτονιάς μου. Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν ότι οι καθρέφτες του αυτοκινήτου μου περνούσαν ξυστά από τους καθρέφτες των παρκαρισμένων οχημάτων. Το δράμα ολοκληρώθηκε όταν αναγκάστηκα να επιχειρήσω να παρκάρω για πρώτη φορά. Όλοι έχετε υπάρξει ή είστε αυτή την στιγμή νέοι οδηγοί και γνωρίζετε στο πετσί σας την δυσκολία. Το προβλημα με τον Πειραιά είναι ότι όχι μόνο είναι στενοί οι δρόμοι και παρκάρουν σε όλες τις γωνιές αλλά ότι στα περισσότερα μέρη υπάρχει κάποια κλίση (ανηφορική ή κατηφορική) στον δρόμο, κάνοντας το παρκάρισμα μια τιτάνια προσπάθεια.
Προφανώς με τον καιρό και όσο αποκτάς εμπειρία στην οδήγηση όλα αυτά φαίνονται πιο εύκολα αλλά ο Πειραιάς φερνει ακόμα και τους πιο έμπειρους οδηγούς σαν εμένα, όντας επαγγελματίας οδηγός (καλοκαίρι σε τουριστικά βαν και χειμώνα σε σχολικό λεωφορείο), να φτύνεις το γάλα της μάνας σου προσπαθώντας να παρκάρεις, μέχρι και να στρίψεις απλά σε ένα στενό. Αυτό συμβαίνει λόγω έλλειψης ελεύθερων χώρων στάθμευσης, πολύς κόσμος αναγκάζεται να παρκάρει σε κάθε γωνιά ένας δρόμου, να ανεβαζει το μισό όχημα του στο πεζοδρόμιο με αποτέλεσμα να μην έχεις καν τον απαιτούμενο χώρο να κινηθείς στον δρόμο.
Αυτά για τα στενά του Πειραιά. Πάμε τώρα να δούμε τι συμβαίνει στους κεντρικούς του δρόμους.
Πολλές δημόσιες υπηρεσίες και καταστήματα βρίσκονται, όπως είναι λογικό, στο κέντρο της πόλης. Οι πολίτες που θέλουν να κάνουν τις δουλειές τους, μη βρίσκοντας χώρο να σταθμεύσουν νόμιμα το όχημα τους ΤΡΙΠΛΟπαρκάρουν, με αποτέλεσμα κεντρικοί δρόμοι όπως η Ηρώων Πολυτεχνείου ή Γρηγορίου Λαμπράκη να γίνονται από δρόμοι τριών λωρίδων σε δρόμο μιας λωρίδας. Βέβαια σε αυτό δεν φταίει μονο η πόλη αλλά ένας κακος συνδυασμός “σταρχιδισμού” των οδηγών και την ατιμωρησία τους από τις αρμόδιες αρχές. Γιατί αν ήξεραν ότι θα φάνε ένα 40αρι πρόστιμο και αφαίρεση πινακίδων, θα προτιμούσαν να δώσουν 5€ σε ένα ιδιωτικό πάρκινγκ. Αλλά όταν οδηγείς στην πρωτεύουσα του “έλα μωρέ αδερφάκι μου, πώς κάνεις έτσι για 10 λεπτα που σε έκλεισα εσένα και άλλους πεντακόσιους από πίσω με την κίνηση που δημιούργησα”, τότε έχεις αυτό το αποτέλεσμα.
Όσον αφορά τους νέους οδηγούς που μόλις ξεκίνησαν να οδηγούν στον Πειραιά, μπορώ μόνο να πώ ότι είναι ακόμα πιο δύσκολο απ’ όσο ήταν για εμένα 16 χρόνια πριν γιατί πλέον υπάρχουν πολλά περισσότερα οχήματα στον δρόμο, ακόμα λιγότεροι χώροι στάθμευσης και φυσικά οι αχρησιμοποίητες γραμμές του τράμ, οι οποίες απλά κατασκευάστηκαν μάλλον απλά και μόνο για να καταλάβουν χώρο στην πόλη, γιατί τράμ ακόμα δεν έχω δει να κινείται πάνω τους.
Υ.Γ. Στη μονοδρόμηση της πόλης δεν αναφέρθηκα γιατί αυτή έγινε απλά για να μας βλέπουν από τα drones και τα ελικόπτερα, να κάνουμε τον γύρο ολόκληρης της πόλης για μια απόσταση 100 μέτρων. Φαίνεται πιο αρμονική η κίνηση έτσι.” Δημήτρης, 37
Αν θες, μοιράσου μαζί μας στα σχόλια τη δική σου οδηγική εμπειρία από τον Περαιά.
