Ο Δημήτρης Λαΐνης είναι πιθανότατα ο αγαπημένος κινηματογραφικός και τηλεοπτικός ήρωας του ελληνικού κοινού τα τελευταία δύο χρόνια. Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, ένας εξαιρετικός ηθοποιός, βρήκε επιτέλους τον ρόλο εκείνο που εξελίσσεται κάθε χρόνο μαζί με την ποιότητα του φαινομένου “Έτερος Εγώ”. Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης και ο Σωτήρης Τσαφούλιας συναντήθηκαν πρώτη φορά στην ταινία “Κοινός Παρονομαστής”. Εκεί αναπτύχθηκε και η στενή φιλία τους
Το κοινό αγκάλιασε το φιλόδοξο εγχείρημα του Σωτήρη Τσαφούλια να κάνει μια αστυνομική ταινία, σοβαρή, στην Ελλάδα. Οι κριτικοί είδαν -και καλά έκαναν- κάποιες αδυναμίες. Ρόλος τους είναι να τις επισημάνουν στον δημιουργό για να τον βοηθήσουν να πιάσει την προοπτική του οράματος του. Την τελειότητά δηλαδή.
Το σενάριο μιας ταινίας είναι ίσως το μυστικό για να βγει καλό το αποτέλεσμα. Είχε μια τεράστια ιδέα ο Σωτήρης Τσαφούλιας, να δημιουργήσει ένα σκοτεινό κόσμο, με serial δολοφόνους, ντεντέκτιβ, αθώα θύματα, μαθηματικούς γρίφους και ένα άλυτο έγκλημα που συνδέει πέντε δολοφονίες, συνδέοντας το θεώρημα του Πυθαγόρα αυτό συνειρμικά με ένα τροχαίο που είχε γίνει παλιότερα στην Αθήνα. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα για το σενάριο της ταινίας, στην οποία το 220 και το 284, χαρακτηριστικό παράδειγμα φίλιων αριθμών στα μαθηματικά, κρατούν “πρωταγωνιστικό” ρόλο. Το θεωρώ ιδιοφυές. Βέβαια, η εκτέλεση κάθε σεναρίου απαιτεί πάρα πολλά χρήματα για τεχνικούς και μοντάζ. Χρήματα για την παραγωγή.
Το καστ ήταν αξιοζήλευτο. Δημήτρης Καταλειφός, ένας από τους πιο διάσημους Γάλλους ηθοποιούς, ο Φρανσουά Κλυζέ, Γιώργος Χρυσοστόμου και Kόρα Καρβούνη με άριστες ερμηνείες.
Θα ήταν άδικο να προσπαθήσουμε να συγκρίνουμε την προσπάθεια του Τσαφούλια με το “Seven” επειδή είναι αστυνομικά θρίλερ μυστηρίου αμφότερα. Ίσως έχουμε εθιστεί ως θεατές σε τέτοιες ταινίες από το Χόλιγουντ κι αναζητούμε το δολοφόνο και μπορεί να μας φαίνεται ότι δεν είναι τόσο αληθοφανές το σενάριο του Τσαφούλια. Αλλά αυτό που σου μένει στο τέλος της ταινίας, είναι η σιγουριά ότι η επόμενη προσπάθεια του σκηνοθέτη- σεναριογράφου θα είναι αριστούργημα. Θεωρείς δεδομένο όταν διαβάζεις τους τίτλους τέλους ότι θα αποκτήσει καλτ στάτους και φανατικό κοινό. Όπως συνέβη και η τηλεοπτική μεταφορά του ήταν ίσως αρτιότερη. Μπορεί να μην σου άρεσε το ηθικό δίλημμα του κεντρικού ήρωα αλλά έτσι μπόρεσες συναισθηματικά να συνδεθείς μαζί του. Αν έχεις μεγαλώσει με την “Ανατομίας ενός Εγκλήματος” θα αναγνωρίσεις τα εφέ στο μακιγιάζ των αδελφών Αλαχούζου (Γιώργος και Ρούλης).
Αν είσαι επαγγελματίας κριτικός κινηματογράφου και μιλήσεις για στερεοτυπικούς χαρακτήρες θα το καταλάβω. Η νοσοκόμα που ερωτεύεται τον Δαδακαρίδη ήταν κάπως ανεξήγητα δοσμένο. Αλλά αντιλαμβάνομαι την ανάγκη να υπάρξει ένα love story. Η στολή του δολοφόνου εκδικητή και η συνάντηση με τον Δημήτρης Λαΐνης στο νεκροταφείο ήταν κάπως άβολη. Οι μεταξύ τους διάλογοι θα ήθελαν λίγο περισσότερη ενέργεια και φινίρισμα. Είναι κάπως αμήχανοι. Τα κάδρα ωστόσο είναι άριστα δοσμένα.
Τώρα στην ερώτηση του ενός εκατομμυρίου δολαρίων; Να το δεις ή όχι; Πιθανότατα θα το ξαναδείς. Γιατί περνάς καλά. Δεν νομίζω ότι θα φύγεις απογοητευμένος γνωρίζοντας τι πας να δεις. Είναι neo noir. Έχει ωραία φωτογραφία. Η σκηνοθεσία είναι καλή. Οι μουσικές επιλογές εξαιρετικές. Και το κοινό την λατρεύει.
Επίσης, η ταινία “Έτερος Εγώ” έχει αποσπάσει -ανάμεσα σε άλλα- το Βραβείο Κοινού στα Διεθνή Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και στο Los Angeles Greek Film Festival, με τον Σωτήρη Τσαφούλια να τιμάται με το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Εθνών της Ταορμίνα.
Μπορεί να μην είναι αυτή η καλύτερη ταινία του Σωτήρη Τσαφούλια. Γιατί σίγουρα στο μέλλον θα μας δώσει το τέλειο δεκάρι. Ήδη ετοιμάζεται και ο τρίτος κύκλος της σειράς με τίτλο “Έτερος Εγώ-Νέμεσις”.
