Αν η η Κάσι της Κάρι Μάλιγκαν δεν σε στοιχειώσει για μέρες, μάλλον δεν κατάλαβες την ταινία. Για να μιλήσουμε για την καλύτερη γυναικεία ερμηνεία της χρονιάς θα αναγκαστούμε να αποκαλύψουμε την πλοκή. Άρα μικρά spoilers. Η ταινία δεν είναι μια φεμινιστική φαντασίωση για την εκδίκηση. Είναι η πραγματικότητα. Και είναι ριζοσπαστική. Γιατί προσεγγίζοντας κάτι τόσο σκοτεινό χρησιμοποιεί τα πιο ποπ και κοριτσίστικα χρώματα στην αφήγηση.
Η ταινία δεν θέλει να αισθανθείς ωραία. Να περάσεις καλά. Στο λέει από το ξεκίνημά της. Μάλλον, αυτός ήταν ο σκοπός της Βρετανίδας ηθοποιού Έμεραλντ Φένελ (η Καμίλα από το πρόσφατο κύκλο The Crown) που κάνει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο. Έχεις κάποιες προσδοκίες για την πλοκή και την υπόθεση της ταινίας. Δεν θα δικαιωθείς. Είναι meta θρίλερ, μαύρη κωμωδία, είναι σαν το “Get Out” αλλά με φεμινιστική προσέγγιση
Είναι αιχμηρό, είναι μοντέρνο, είναι ψυχοπλακωτικό, είναι αριστούργημα η πρωταγωνίστρια, η σκηνοθέτης του σου τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια όποτε βολεύεσαι και ίσως πρέπει να το δουν όλοι οι άντρες εκεί έξω. Για να κοιτάξουν το είδωλό τους στον καθρέπτη και ίσως να δακρύσουν. Το τέλος της ταινίας δεν είναι η δικαίωση που άξιζες. Αλλά πότε μια κακοποιημένη γυναίκα πήρε την δικαίωση της πραγματικά;
Δεν υπάρχει καλύτερο soundtrack για την ταινία από αυτό που επέλεξαν, το Toxic της Μπρίτνεϊ Σπίαρς. Η Κάσι ντύνεται, στολίζεται με τα ρούχα εκείνα που η πατριαρχία σε έκανε να πιστεύεις ότι φορά μια κοπέλα που βγήκε για κυνήγι εραστή ή υιοθετεί συμπεριφορές για να φανεί ευάλωτη κι εύκολη λεία, βγαίνει σε μπαρ και κλαμπ εξερευνώντας την ιστορία πίσω από το καλό παιδί που δεν ξέρει τι σημαίνει συναίνεση. Φυσικά και ξέρει, απλά είναι βιαστής, κωλόπαιδο, δεν δείχνει σεβασμό στις γυναίκες, στους ανθρώπους πιθανότατα, είναι προνομιούχος ή απλά πιστεύει ότι επειδή γεννήθηκε με ανδρικό μόριο έχει εξουσία.
Η Κάσι είναι γεμάτη ανεπούλωτα τραύματα, οργή, θυμό, απόγνωση, επιθυμία για δικαιοσύνη και ίσως κάθαρση. Η φίλη της, η αδελφική της φίλη Νίνα, ούσα φοιτήτρια ιατρικής, βιάστηκε σε κοινή θέα, μεθυσμένη, με κοινό τους κολλητούς του δράστη και φυσικά δεν το ξεπέρασε ποτέ. Αυτοκτόνησε. Ποια το ξεπερνάει; Και μια τέτοια ιστορία υπάρχουν πάντα και αθέατα θύματα. Οικογένειες, φίλοι, αγαπημένοι του θύματος που δεν ξεχνούν και όσο και να φαίνεται ότι συνεχίζουν τη ζωή τους, ουσιαστικά έμειναν μετέωροι.
Πίσω από κάθε αντικοινωνική, κυνική συμπεριφορά συνήθως κρύβεται ένα τεράστιο δράμα. Πιθανότατα, ένα που κουκουλώθηκε. Αν την θεωρείτε (την πρωταγωνίστρια) παράλογη, διαταραγμένη και τρελή (πόσες φορές το λέτε σε μια γυναίκα καθημερινά άραγε) τότε πάλι δεν καταλάβατε την ταινία. Ξαναδείτε την. Δεν ξέρω πώς να μιλήσω για τις ανατροπές και τις παράλληλες αφηγήσεις αυτού του φιλμ χωρίς να καταστρέψω την θέαση του. Η Κάρι Μάλιγκαν παίζει με το βλέμμα και την απουσία συναισθήματος. Γίνεται. Και θα πάρει το όσκαρ. Το παίζω.
Είναι μια πολιτική ταινία, θέτει ένα κοινωνικό ζήτημα, είναι εξαιρετικό το σενάριο της, έχει άψογες ερμηνείες, είναι γεμάτη ποπ αναφορές. Κανείς δεν περιμένει αυτές τις συμπεριφορές από τα καλά αγόρια. Τα αγόρια που είναι σύντροφοί σου, συμφοιτητές σου, συνάδελφοι σου, αδελφοί σου. Γιατί οι γυναίκες φοβούνται για σχέσεις τα bad boys αλλά την παθαίνουν άσχημα από τα καλά παιδιά. Τα κακό αγόρια ξέρουν τι θέλουν, συναινετικό σεξ της μια βραδιάς ή σεξ χωρίς ευθύνες. Στα καλά παιδιά όμως έχει δοθεί το προνόμιο να μένουν ατιμώρητα για τις παραβατικές συμπεριφορές τους, το σεξ χωρίς συναίνεση, το βιασμό. Γιατί συνήθως οι γονείς τους και το περιβάλλον τους έχει εξουσία. Κι αυτό είναι βίαιο για τον ψυχισμό κάθε γυναίκας ή κάθε θύματος. Δεν βρίσκει δικαίωση. Η λύτρωση θα δοθεί από την ίδια.
Το κάστινγκ της ταινίας είναι για προσκύνημα. Πήρε όλους τους nerdy αθώους χαρακτήρες της εφηβείας σου και τους σκοτεινιάζει. Η Μάλιγκαν με κάθε πονηρό βλέμμα στο θεατή σπάει τον τέταρτο τοίχο. Όπως μόνοι οι Βρετανίδες σκηνοθέτριες και σεναριογράφοι έχουν αποδείξει ότι μπορούν (είτε στο Fleabag είτε στο I May Destroy You). Δόξα και τιμή στην Λαβέρν Κοξ, την τρανς ηθοποιάρα που παίζει την κολλητή της πρωταγωνίστριας.
Η Κάρι δεν είναι τρελή, φίλε μου, δεν τους σκοτώνει, δεν τους βιάζει. Απλά τους φέρνει αντιμέτωπους με την πραγματικότητά τους. Τους φτύνει κατάμουτρα την ξεφτίλα τους. Το τέλος της ταινίας θα το σκέφτεσαι για μέρες. Πόσο κρίμα που δεν το είδαμε σε σινεμά αλλά το νοίκιασαμε online κι έτσι δεν το συζήτησαμε με τους φίλους μας έξω από τον κινηματογράφο. Το τέλος της ταινίας λέει μόνο ένα πράγμα. Οι γυναίκες είναι προετοιμασμένες για το χειρότερο σενάριο. Πάντα.
