Προ COVID-19 εποχή: Κατεβαίνεις από το μετρό του Ευαγγελισμού και σταματάς στο φανάρι. Γύρω σου δέντρα και ψηλά, κίτρινα φώτα που διαμορφώνουν την τέλεια εικόνα της μεγαλούπολης όπως την έχεις φανταστεί ή τέλος πάντων, όπως θα έπρεπε να είναι. Η πράσινη ένδειξη σου δίνει έναυσμα και κάνεις μερικά ακόμα βήματα. Κόκκινο. Σταματάς ξανά. Πίσω σου υπάρχει ένα τσούρμο κόσμου και εσύ μοιάζεις με τον καθοδηγητή τους. Πράσινο. Τα αυτοκίνητα στο δεξί σου χέρι έχουν παραταχθεί άψογα, περιμένοντας τη μεγαλειότητά σου να περάσει απέναντι, μαζί με τον στρατό σου. Αυτό ήταν, μόλις εισήλθες και επίσημα στο Παγκράτι, στην περιοχή της Αθήνας που μετά από τόσα χρόνια και παρά τις αλλαγές που αναπόφευκτα έχει δεχτεί, παραμένει με μια μεγάλη γειτονιά.
Το Παγκράτι, μέχρι και λίγους μήνες πριν, έμοιαζε ήταν το κέντρο του κόσμου. Για όσους μένουν εκεί και εξακολουθούν να περνούν την παρκετίνη στο ξύλινο πάτωμα των διαμερισμάτων τους, δεν έχει αλλάξει κάτι, με τη διαφορά πως τα after work drinks έχουν πάψει να απαλύνουν την ψυχική φθορά που δημιουργεί η εκάστοτε δουλειά στους εργαζόμενους. Τα μπαρ της περιοχής έμοιαζαν με μια ομαδική ψυχοθεραπεία και σε αυτή λάμβαναν μέρος χιλιάδες άτομα. Ίσως σε λίγο καιρό από τώρα ξεκινήσουν να προσφέρουν ξανά τις υπηρεσίες τους, ποιος ξέρει. Μία από τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου είναι να ελπίζει σε κάτι.
Κάθε βράδυ, το «Μανχάταν της Αθήνας», όπως άκουσα να το αποκαλούν για πρώτη φορά το 2012 (ναι, είναι κάπως υπερβολικό), μετατρεπόταν στον πυρήνα της διασκέδασης. Άτομα από όλες τις περιοχές της πόλης συγκεντρώνονταν εκεί. Ήταν και παραμένει το πιο hot στέκι, λίγοι θα το αμφισβητήσουν αυτό. Όμορφα μαγαζιά, πολλά εστιατόρια και ιδιαίτερες πλατείες. Η Βαρνάβα κρατά τη σημαία του coolness ψηλά και δείχνει το δρόμο προς την εναλλακτική διασκέδαση αν και οι κάτοικοι που ζουν εκεί, δεν φαίνεται να εκτιμούν ιδιαίτερα τη φασαρία που δημιουργείται. Είπαμε, το Παγκράτι έχει κρατήσει πολλά από τα στοιχεία μιας παραδοσιακής γειτονιάς της Αθήνας, με τα καλά και τα κακά, κυρίως, όμως, τα καλά.
Αν κάτι του αφαιρεί πόντους, είναι η δυσκολία στο να παρκάρεις με άνεση. Δεν είναι μύθος, είναι μια σκληρή πραγματικότητα. Πόσες φορές έχεις ακούσει τους φίλους σου να παραπονιούνται όταν έφτασαν καθυστερημένοι στο ραντεβού σας γιατί, πολύ απλά, δεν έβρισκαν να παρκάρουν; Πολλές. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι υπάρχουν πια πολλά πάρκινγκ που δέχονται ευχαρίστως τα χρήματά σου ώστε να αφήσεις εκεί το αυτοκίνητό σου. Ποντάρουν στην ανάγκη σου για λίγα ελεύθερα τετραγωνικά και στο ζαλισμένο σου κεφάλι μετά από τόσους κύκλους γύρω από το ίδιο σημείο.
Ακόμα και πριν το Παγκράτι αποκτήσει τη σημερινή του φήμη, οι άνθρωποί του αντιμετώπιζαν το ίδιο πρόβλημα. Πώς είναι σήμερα η κατάσταση; Mήπως έχει αλλάξει κάτι με το lockdown; Άνθρωποι που έχουν ζήσει στο πετσί τους το «έρχομαι, δεν βρίσκω να παρκάρω» μιλάνε στο Provocateur και μοιράζονται τις πικρές τους ιστορίες. Ο Ευαγγελισμός, πάντως, είναι κοντά, μην το ξεχνάμε αυτό.
-Το παρκάρισμα στο Παγκράτι είναι τρομερά δύσκολο. Πιο εύκολα βρίσκεις θέση στο λεωφορείο στην Ακαδημίας ή σύντροφο στο Tinder (ίσως για το τελευταίο βέβαια να φταίω εγώ, δεν ξέρω). Έχω φάει έως και 45 λεπτά και απλά το’ χω παρατήσει όπου να’ ναι από απελπισία. Έχω δοκιμάσει να βρω πάρκινγκ με όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Αθήνας, κανένας δε σε γλιτώνει από την οργή που νιώθεις κάθε φορά που μια άδεια θέση, αποδεικνύεται τελικά θέση κάδου ή έξοδος γκαράζ. Πιστεύω για το φαινόμενο αυτό ευθύνεται το εξής εκρηκτικό μίγμα: Πολύς κόσμος μένει στο Παγκράτι, πολύς κόσμος δουλεύει στο Παγκράτι και πολύς κόσμος βγαίνει στο Παγκράτι, ενώ πρόκειται για μια γειτονιά που αναπτύχθηκε πολύ νωρίς (δίπλα στο κέντρο είσαι αφού) και οι πολυκατοικίες χτίστηκαν χωρίς πάρκινγκ. Επίσης, ελάχιστοι χώροι έμειναν αδόμητοι κι έτσι, ούτε πολλές δυνατότητες για (έστω ιδιωτικά) πάρκινγκ υπάρχουν πια. Η φάση γεννά απελπισία ώρες ώρες και δεν είναι λίγα τα βράδια που απορρίπτεται (τον καλό καιρό) και σαν επιλογή για ποτό ακριβώς λόγω αυτού του ζητήματος.
Στο lockdown η κατάσταση νομίζω δεν άλλαξε ιδιαίτερα. Καθόλου βασικά. Ίσως λίγο μετατοπίστηκαν οι ώρες αιχμής (παρατηρώ ότι πριν τις 10 το πρωί έχεις λίγο καλύτερες πιθανότητες). Προσωπικά απελπίστηκα τόσο που αποφάσισα να πάρω ποδήλατο. Μάλιστα είχα απελπιστεί τόσο που ενώ ήθελα να πάρω ηλεκτρικό για να παλέψω τις ανηφόρες του Ζωγράφου όπου μένω, δεν είχα υπομονή να περιμένω τις επιδοτήσεις που έσκασαν ένα μόλις μήνα μετά! Με ποδήλατο αμέσως καλύτερα. Το προτείνω! Πέτρος, 31
-Μένω στα Πετράλωνα και δουλεύω στο Παγκράτι, ο χρόνος για να πάω από το ένα στο άλλο είναι περίπου 15 λεπτά χωρίς κίνηση και κάνω περίπου άλλα 20 με 30 λεπτά για να βρω πάρκινγκ. Το ρεκόρ μου στην “αναζήτηση” είναι 1 ώρα και 10 λεπτά (σκεφτόμουν σοβαρά να γυρίσω σπίτι και να περπατήσω το Πετράλωνα-Παγκράτι). Νομίζω ότι υπάρχει μεγάλο θέμα με το πάρκινγκ στο Παγκράτι γιατί από τη μία είναι γειτονιά, οπότε έχει σπίτια, οικογένειες, σουπερ μάρκετ, πλατείες, από την άλλη έχει και πάρα πολλούς οργανισμούς όπως εταιρείες και υπηρεσίες με εργαζόμενους που μετακινούνται προς τα εκεί. Δεν ησυχάζει ποτέ. Πριν το lockdown δεν έπαιρνα συχνά το αμάξι. Λεωφορείο-τρόλεϊ, τρόλεϊ ή πόδια ήταν καλύτερη λύση από το να ψάχνω πάρκινγκ κάθε πρωί. Με τον κορονοϊο είπα να μην μπαίνω στα ΜΜΜ οπότε 7 μήνες τώρα περίπου, έχω μαζέψει διάφορες ιστορίες να σας πω.
Πολύ συχνά κάποιος πεζός φυλάει θέση πάρκινγκ για κάποιον απελπισμένο οδηγό που κάνει τον “κύκλο”. Εμένα μου έχει τύχει αμάξι να μην φεύγει από τη θέση του (ενώ έχει ξεκινήσει) γιατί περιμένει τον απελπισμένο οδηγό Νο 2 ο οποίος τον παρακάλεσε νωρίτερα να τον περιμενει να κανει τον “κύκλο”. Τυχαίνει συνάδελφοι να μετακινούν μηχανάκια για να χωρέσω σε κάποια (όχι) θέση πάρκινγκ.
Την προηγούμενη Παρασκευή έφευγα από τη δουλειά για να πάω να συναντήσω φίλους για το 6. Δεν είχα αποφασίσει αν θα έπαιρνα το αμάξι για να πάω να τους βρω. Κατέβηκα, πήγα προς το αυτοκίνητό μου και είδα πώς υπήρχαν δύο αμάξια, ένα μπρος και ένα πίσω τελείως κολλημένα (ακουμπούσαν όντως) στο αμάξι μου. Κοινώς δεν μπορούσα να βγω. Ευτυχώς με περίμεναν οι φίλοι οπότε η ιστορία δεν εξελίχθηκε σε δραματική Παρασκευή απόγευμα. Αντιθέτως, το θεώρησα ως ευκαιρία, άφησα το αμάξι εκεί με σκοπό να περπατήσω για τη δουλειά το πρωί της Δευτέρας και να έχω μεταφορικό για να γυρίσω πίσω (δεν θα χρειαζόταν να ψάχνω και πάρκινγκ Δευτεριάτικο). Τι έγινε τελικά; Τη Δευτέρα το πρωί πέρασα ένα 20λεπτο γύρω από το σπίτι μου να ψάχνω το αμάξι μου έχοντας ξεχάσει ότι είχε μείνει στο Παγκράτι.
Πώς μπορεί τώρα να λυθεί το θέμα με το πάρκινγκ στο Παγκράτι; Το car sharing τουλάχιστον για τους εργαζομένους που πάνε Παγκράτι θα ήταν μία καλή λύση. Τώρα με τον κορονοϊό είναι δύσκολο βέβαια. Γενικώς δεν ξέρω πώς μπορεί να λυθεί το πρόβλημα, αλλά ξέρω ότι αν ξυπνήσω νωρίς και πάω στη δουλειά πριν τις 9 (ενώ ξεκινάω κανονικά στις 10) ο μέσος όρος αναζήτησης πάρκινγκ μειώνεται. Κωνσταντίνα, 30
-Ακολουθεί ελεύθερο άδειασμα ψυχής. Το Παγκράτι έχει προσωπικότητα. Είναι μια οντότητα από μονό του. Είναι με τις μέρες του και τις ώρες του. Στον κόσμο του του γενικότερα. Από παλιά θυμάμαι, 1995 περίπου, με Πασοκάρα και τα μυαλά στα κάγκελα, αν δεν πλήρωνες πάρκινγκ παίζει να έκανες βόλτες γύρω γύρω μέχρι και 2 ώρες. Πλέον είναι λίγο πιο ήρεμα τα πράγματα συγκριτικά με τότε. Αλλά έχουμε γίνει και τρεντ. Θέλει τύχη και να ξέρεις πού να ψάξεις. Άμα πας σε κεντρικούς δρόμους, ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι. Πρέπει να είσαι μεθοδικός. Μεσημεριανές ώρες μέχρι τις 5-6 το απόγευμα κάτι θα βρεις. Αλλά όσο νυχτώνει το ζόρι μεγαλώνει.
Εν τω μεταξύ άμα έχεις και συνείδηση δεν θες να το αφήσεις σαν ηλίθιος σε γωνιές και καβάλα σε πεζοδρόμια, Οπότε εκεί κάνε ένα τάμα στον Άγιο Φανούριο που’ ναι και διπλά μπας και σου φανερώσει καμιά θέση. Θα αποζημιωθείς βέβαια αν έχεις υπομονή όταν θα παρκάρεις και φτάσεις στον προορισμό σου. Το Παγκράτι ήταν, είναι και θα είναι γειτονία. Αστική γειτονία. Άσχετο αυτό άλλα ήθελα να το πω. Το Παγκράτι εν τέλη, είναι και δεν είναι κέντρο. Είναι νησί. Τσέκαρε Βατραχονήσι για να καταλάβεις τι εννοώ. Έχει Παναθηναϊκό Στάδιο, έχει Άλσος Λογγίνου, έχει Άλσος, έχει αφτεράδικα. Μαγαζιά με προσωπικότητα και ιστορία όπως Λέντζος, Μαγεμένο Αυλό. Έχει μουσεία, εκκλησίες, Μετς, Νεκροταφείο. Όλοι οι καλοί χωράνε Η μαζική εστίαση του έλειπε Ε, την απέκτησε και γι ‘αυτο γίνεται αυτό που γίνεται πια. Κάλα ας μην μιλήσω για πλατείες. Βαρνάβα, Πλαστήρα, Μεσολογγίου, Προσκοπων. Στέλιος, 30
