Η Φραν Λίμποουιτς (με τη σωστή προφορά που θα ήθελε) είναι μια εμβληματική νεοϋορκέζα που έζησε την πόλη της πριν γίνει αυτό που ξέρουμε σήμερα. Είναι σαρκαστική, υπήρξε στο περιβάλλον του Αντι Γουόρχολ, εργάστηκε στο Interview, έχει εκδώσει βιβλία και έχει δουλέψει ως ευθυμογράφος, κριτικός τέχνης ακόμη κι ως γυναίκα ταξιτζής. Ο σχολιασμός της είναι καυστικός, σατιρικός και βιτριολικά οξυδερκής.
Αυτό το ντοκιμαντέρ είναι ένας ύμνος στην πόλη που αγαπούν ο σκηνοθέτης και η δοκιμιογράφος. Είναι σαν μια ταινία του Γούντι Άλεν αλλά πιο σοφιστικέ. Γίνεται. Θα την ακούσεις να σου μιλάει για τον θόρυβο της πόλης, τον θόρυβο που μισεί να αγαπά. Για την τρομακτική Τάιμς Σκουέρ και πώς κάνει ολόκληρο κύκλο για να αποφύγει να την περπατήσει.
Ουσιαστικά μιλά για όλα τα στοιχεία αυτά που δίνουν ζωή, ανάσα, λόγο ύπαρξης στην πόλη των πόλεων. Όλα όσα κάνουν τους κατοίκους της να γκρινιάζουν αλλά -ουσιαστικά- δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτά.
Λέει αφοπλιστικά ότι κανένας δεν μπορεί να βρει τα χρήματα για να ζει στη Νέα Υόρκη. Αλλά κανείς δεν την εγκαταλείπει. Το επεισόδιο για τη μουσική της Motown ήταν μια ωδή. Ουσιαστικά είναι μια γυναίκα που έχει δει πολλά, αγαπά να ζει, δεν σταμάτησε να είναι ανήσυχη και δεν διστάζει να μοιραστεί μαζί μας τις γνώσεις και τις εμπειρίες της. Δεν μπορείς να την αντιπαθήσεις όσο κι αν γκρινιάζει. Βέβαια, την προσέχει ο φίλος της Μάρτιν Σκορσέζε.
Στο Interview έγραφε την στήλη της, με τον τίτλο “I Cover the Waterfront”. Το πρώτο της βιβλίο ήταν μια συλλογή από δοκίμια με τον τίτλο “Μητροπολιτική Ζωή”, που κυκλοφόρησαν το 1978, και ακολουθήθηκαν από τις “Κοινωνικές Μελέτες” το 1981. Ο Μάρτιν Σκορτσέζε την λατρεύει και έχει ήδη κάνει ένα ντοκιμαντέρ, το “Public Speaking”, για εκείνη to 2010.
Είναι ένας διάλογος ουσιαστικά που θα έπρεπε να διδάσκεται σε masterclass σχολών Σκηνοθεσίας. Μια κοινωνική παρατήρηση. Η μικροσκοπική φιγούρα της αφηγήτριας στη μινιατούρα της Νέας Υόρκης και τα πλάνα της να κουβεντιάζει χαλαρά σε καφέ και πλατό εκπομπών με τον Αλεκ Μπόλντγουιν, τον Σπάικ Λι, την Ολίβια Γουάιλντ και τον Ντέιβιντ Λέτερμαν (χωρίς τα βιβλικά του μούσια) είναι αριστουργηματικά. Σκέψου κάθε επεισόδιο ως μια τηλεφωνική συνομιλία του Σκορσέζε με την φίλη του, με τη Λίμποβιτς πάντα να καπνίζει. Μιλάνε με σπίντα για το κάπνισμα, την τέχνη, τη μουσική, τον Μάικλ Τζόρνταν, το Studio 54, την τζαζ, τα βιβλία, τις πλούσιες γυναίκες συγγραφείς, τα χρήματα. Βασικά είναι μαθήματα ζωής από μια σοφή γυναίκα που απήλαυσε την ζωή της.
Είναι ένα πολύ προσωπικό καλλιτεχνικό πρότζεκτ του Σκορσέζε. Δεν θα γίνει μαζική επιτυχία. Γιατί απαιτεί εκπαιδευμένο θεατή. Που να νιώθει νοσταλγία για εποχές περασμένες, βρώμικες και χωρίς σόσιαλ μίντια. Θεατές που ενδιαφέρονται να ακούσουν ιστορίες για τον Κάρι Γκραντ από μια γυναίκα με ανδρικά σακάκια που παράκουσε την συμβουλή της μητέρας της να μην είσαι αστεία με τα αγόρια και δεν χρησιμοποιεί ποτέ κινητό τηλέφωνο. Είναι σνομπ αυτό το ντοκιμαντέρ. Και δεν σημαίνει ότι δεν είναι ευχαριστό. Απλά παρακολουθείς δυο χορτασμένους από ποπ ιστορία ανθρώπους και βαθιά καλλιεργημένους να ανταλλάσσουν ιστορίες σε καφέ. Είναι απολαυστικό για επτά μισάωρα επεισόδια. Η Φραν είναι μια 70χρόνη που έχει τις απόψεις της. Δεν την νοιάζει αν διαφωνείς. Εκείνη ξέρει.
