Στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες κατάφερε να μπει ο Γιώργος Κοτσιμπός από το Ηράκλειο Κρήτης, κάνοντας 64 push ups το λεπτό και σπάζοντας το προηγούμενο ρεκόρ των 58 μαζί με τα νεύρα μου και κάθε ψήγμα αυτοεκτίμησης που είχα. Γιατί το θέμα δεν είναι τα 64 push ups που δεν μπαίνουν καν σε συνθήκη ανταγωνισμού, είναι ότι εγώ δεν έχω καταφέρει να κάνω ούτε ένα. Κι αν ξύπνησε το ζηλιάρικο νήπειο μέσα μου, θα το κοιμήσω μόνο όταν τελειώσω αυτό το κείμενο.
Δε χρειάζεται να αναφέρω πως δεν είμαι ακριβώς η στοχοπροσηλωμένη fitness τύπισσα που η υγεία μου εύχεται να ήμουν. Προφανώς δεν είμαι. Αν έχω προσπαθήσει; Φυσικά. Οι προσπάθειές μου μετριούνται σε φορές που ο γυμναστής κατάλαβε πως καπνίζω από τα πρώτα 60 δευτερόλεπτα στατικού ποδηλάτου με έναν κάποιο βαθμό δυσκολίας κοιτάζοντάς με απεγνωσμένος. Μπορούσα να τον ακούσω να αναρωτιέται τι ακριβώς θα κάνει με μένα. Η απόγνωσή του κορυφώθηκε όταν περάσαμε στις ασκήσεις. “Ξέρεις να κάνεις push up;”, με ρωτάει; “Φυσικά”, απαντάω. Δε με πίστεψε (έξυπνος άνθρωπος σε όλα του) και μου δίνει οδηγίες για καλό και για κακό. “Στάση σανίδα, ίσιο σώμα, φτάνεις το στήθος σου όσο πιο κοντά στο έδαφος γίνεται και επανέρχεσαι”, μου λέει. Ακούγεται απλό. Να μη σας τα πολυλογώ, που λέμε όλοι πριν πολυλογήσουμε, ακολουθώ τις οδηγίες και πριν το καταλάβω η μύτη μου ακουμπάει το χαλάκι και το σώμα μου όχι απλώς έχει πλησιάσει το πάτωμα, του έχει χαρίσει το άχρηστο σφουγγάρισμα της ημέρας. Μετά από δυο ακόμα αποτυχημένες προσπάθειες, μου προτείνει να δοκιμάσουμε τα γυναικεία push ups. Τίποτα. Το σώμα μου απλώς δε μπορούσε να εκτελέσει την άσκηση.
Από ένα σημείο και μετά, η πραγματικότητα ήρθε και με τράκαρε τη στιγμή ακριβώς που είχα χώσει το κεφάλι μου μέσα στην άμμο. ΟΚ, το γυμναστήριο δε θα έμπαινε ποτέ στη ρουτίνα μου, αλλά δε χρειαζόταν και να αποχαιρετήσω κάθε ελπίδα για χαλαρή έστω ένταξη υποτυπώδους γυμναστικής στη ζωή μου. Το αίμα πρέπει να κινείται, διάολε. Περπάτημα; Δοκίμασα. Γιόγκα; Δοκίμασα; Πιλάτες; Προφανώς, δεν τα ρωτάνε αυτά. Ό,τι μπορούσα να κάνω που να μην απαιτεί το να νιώθω πως χάσω μέλη ή να πιστεύω πως τα χέρια μου απλά αρνούνταν να σηκώσουν το σώμα μου λίγο ψηλότερα από το έδαφος. Λίγα εκατοστά βρε άτιμα.
Φίλος αδερφικός, που με έχει συστήσει σε όλα τα δύσκολα για εμένα πράγματα, συμπεριλαμβανομένου και του παρκαρίσματος, με επιτυχία, αποφασίζει να πεισμώσει λες και του το ζήτησα. Δεν αντιλαμβάνεται τη δυσκολία με τα push ups. “Κατάφερες να χώσεις το αυτοκίνητό σου ανάμεσα σε δυο τζιπ, δε γίνεται να μη μπορείς να κάνεις push up”, μου λέει σίγουρος πως απλά ο γυμναστής ήταν άσχετος. Μου δίνει οδηγίες. Τίποτα. Αγκαλιά με το πάτωμα εγώ. Μου λέει να ξεκινήσουμε με τα γυναικεία, που είναι εύκολα. Γελάω μα μέσα μου κλαίω. Ζούσα τη δυσκολότερη μέρα μου σε επανάληψη. Μου κάνει support θυμίζοντάς μου τις δύσκολες θέσεις πάρκινγκ που κατάφερα να κατακτήσω σε Μαρούσι και Ψυρρή. «Δε λειτουργεί έτσι, Χάρη μου», του λέω σε απόγνωση. Είχε πεισμώσει. Για να μου δείξει πώς πρέπει να το κάνω, κατέληξε να κάνει γύρω στα σαράντα ο ίδιος. Δεν το πιάσαμε το ρεκόρ του Κοτσιμπού, δυστυχώς, Ούτε καν το προηγούμενο.
Είχε πια αρχίσει να αφυδατώνεται. Ανησυχούσα για εκείνον, έπρεπε να τον σταματήσω. «Εδώ πιο πάνω, είναι η ΕΥΔΑΠ», του λέω. «Απ’έξω γίνεται χαμός από αμάξια. Πάμε να παρκάρουμε;». Δέχεται. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο με δυο μπουκάλια νερό για εκείνον και με εμένα να προσπαθώ να θυμηθώ πώς παρκάρουν σε τρεις κινήσεις. Κυριολεκτικά, προτιμούσα να δώσω φιλάκι σε μούρη άλλου αμαξιού, από το να κάνω push up. Και έρχεται ο Κοτσιμπάς να μας πει για 64 push ups το λεπτό. Ε, όχι. ΟΧΙ. Ας μας δείξει πώς γίνονται τα γυναικεία για αρχή.
