O Γκόταμ Μαλκάνι, με ένα εκπληκτικό του κείμενο στους Financial Times, εξηγεί τους λόγους που ο Ντέιβιντ Μπόουι είχε τόσο μεγάλη απήχηση στο μουσικό και όχι μόνο κοινό. Όπως γράφει, κατά κάποιο τρόπο, σήμερα είμαστε όλοι Ζίγκι Στάρνταστ και αυτό γιατί μάς το επιτρέπει η ψηφιακή τεχνολογία. Είμαστε ό,τι θέλουμε. Σκεφτείτε πόσα προφίλ έχετε αλλάξει κατά περιόδους. Δεν εννοώ λογαριασμούς στο Facebook ή στο Instagram, αλλά το πώς προωθείται την εικόνα σας μέσω των social media και πόσες φορές αυτή έχει μετασχηματιστεί. Πριν λίγα χρόνια, ίσως βρισκόσασταν σε μία περίοδο αναζήτησης του εσωτερικού σας κόσμου. Αυτό έγινε ξεκάθαρο μέσω των αναρτήσεών σας. Πέρυσι, ίσως άλλαξαν οι μουσικές σας προτιμήσεις. Έγινε και αυτό ξεκάθαρο στο timeline των φίλων σας.

Ο Ντέιβιντ Μπόουι παρουσίασε το alter ego του τον Φεβρουάριο του 1972 σε μία συναυλία στο νοτιοδυτικό Λονδίνο χωρίς τη βοήθεια του διαδικτύου. Ο Ζίγκι Στάρνταστ θα μείνει στη ζωή για περίπου ενάμιση χρόνο, στην πραγματικότητα, όμως, ακολούθησε τον Μπόουι για το υπόλοιπο της ζωής του. Με τη γέννηση αυτού του χαρακτήρα, γεννήθηκε και το ερώτημα ή καλύτερα ο προβληματισμός, για το «πόσο άντρας» ήταν o Μπόουι σε μία περίοδο που η ροκ στο σύνολό της άφηνε το αποτύπωμα της αρρενωπότητας στους ακροατές. Οι Μικ Τζάγκερ και Λου Ριντ ήταν οι εξαιρέσεις.

Ο Ζίγκι Στάρνταστ κατάφερε να δώσει την απάντηση σε αυτό αποφεύγοντας στην ουσία να απαντήσει. Το κατά πόσο η συμπεριφορά του θυμίζει άντρα ή γυναίκα έπαψε να έχει σημασία. Δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ήταν ο Ζίγκι Στάρνταστ που, ορμώμενος από τους χίπηδες, ζητά σεξουαλική απελευθέρωση μακριά από στερεότυπα και το glam rock ήταν μία καλή αρχή για να γίνει αυτό. Ο Μπόουι έδειχνε να απολαμβάνει τη σύγχυση στο μυαλό των συντηρητικών που χώριζαν τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες: τους φυσιολογικούς και τους μη φυσιολογικούς.

Το μυστικό της επιτυχίας του Ζίγκι, ήταν ότι έδειχνε σαν ένας χαρακτήρας που ακόμα πλάθεται χωρίς να δείχνει διάθεση να σταματήσει τη διαδικασία. Κατάφερε μέσω της αναγνωρισιμότητάς του να μπει στο σπίτι μιας απλής οικογένειας και να την προβληματίσει για ένα κοινωνικό ζήτημα που τα 70s κρυβόταν κάτω από το χαλί. Ο Μπόουι έδειξε στον μέσο ακροατή και οικογενειάρχη πως το να υπάρχει ένας Ζίγκι, ένα διαφορετικό άτομο από αυτά που έχεις συνηθίσει στην καθημερινότητά σου είναι κάτι φυσιολογικό και το να κατηγοριοποιείς τους ανθρώπους σε φυσιολογικούς και μη, δεν είναι.

Για τον Μπόουι, σημασία είχε η εικόνα του πάνω στη σκηνή. Το glam rock βοηθούσε σε αυτό όπως τον βοηθούσε και στο κάνει θέατρο. Το είχε δηλώσει άλλωστε πως κάνει θέατρο και μόνο θέατρο. Άλλη μια φορά που έκανε τους συντηρητικούς να χτυπάνε τα κεφάλια τους στον τοίχο. Μπορεί η μουσική και γενικότερα η τέχνη να είναι ένα ένα ασφαλές πεδίο για να εκφράσεις την δυσαρέσκειά σου ή να προβάλλεις τον αμφίφυλο Ζίγκι, το 1972, όμως, δεν ήταν μικρή υπόθεση ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως η ομοφυλοφιλία έπαψε να θεωρείται αδίκημα στη Μεγάλη Βρετανία το 1967.

«Πόσο άντρας» ήταν λοιπόν ο Ντέιβιντ Μπόουι για τη δεκαετία των 70s; Η απάντηση βρίσκεται στον Ζίγκι Στάρνταστ.