Η αλήθεια είναι πως, στην αρχή, όταν διαβάσαμε για το νέο εγχείρημα του Τσάρλι Μπρούκερ (Black Mirror) στο Netflix, ενθουσιαστήκαμε. Αν έπρεπε να επιλέξουμε ένα άτομο για να κάνει την ανασκόπηση του 2020, ίσως να ήταν αυτός. Ο ενθουσιασμός μας μεγάλωσε ακόμα περισσότερο όταν διαβάσαμε για το all star καστ του Death to 2020. Ετοιμαστείτε γιατί η λίστα είναι μεγάλη: Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Χιου Γκραντ, Λίζα Κούντροου, Λέσλι Τζόουνς, Τρέισι Ούλμαν, Κριστίν Μιλιότι, Κουμάιλ Ναντζιάνι, Σάμσον Κάγιον, Νταϊάν Μόργκαν. Όλα έμοιαζαν ιδανικά και η χρονιά που μας πέρασε, με τα όσα διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκειά της, είχε στρώσει ήδη τον δρόμο προς την επιτυχία. Τελικά, δεν οδηγηθήκαμε ποτέ σε αυτή ποτέ, ούτε εμείς ούτε ο Τσάρλι Μπρούκερ ούτε οι 17 σεναριογράφοι που τον πλαισίωσαν.

Τα mockumentaries έχουν τεράστιο ενδιαφέρον. Στην ουσία μιλάμε για ντοκιμαντέρ-παρωδίες, τις περισσότερες φορές βασισμένα σε πραγματικά γεγονότα. Αυτό που τα κάνει ξεχωριστά, είναι η έμφαση που δίνεται στην αστεία πλευρά των καταστάσεων που βιώνουμε και το Death του 2020, είχε να ασχοληθεί με πολλά ζητήματα που μας απασχόλησαν τη χρονιά που μας πέρασε. Σε περίπου 70 λεπτά, πέρασαν μπροστά από τα μάτια μας η πανδημία του κορονοϊού, ο Τραμπ, οι αμερικανικές εκλογές, το Brexit και το κίνημα του #BlackLivesMatter. Ναι, αυτό ήταν το 2020 που σε καμία περίπτωση δεν θα γυρίσουμε σε αυτό όταν θα νιώσουμε την ανάγκη να σκαλίσουμε τις καλές αναμνήσεις του παρελθόντος.

Ο Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, ο οποίος υποδύεται έναν ρεπόρτερ, μας προετοιμάζει για αυτό που θα ακολουθήσει από το ξεκίνημα. Όταν τον ενημερώνουν ότι θέλουν τη βοήθειά του για την ανασκόπηση της χρονιάς, απαντά «Για ποιον λόγο θέλετε να κάνετε κάτι τέτοιο;» Την ίδια ερώτηση έκαναν οι περισσότεροι όταν το mockumentary έφτασε στο τέλος του. Το αποτέλεσμα ήταν κάτω του μετρίου και η βαθμολογία του θα ήταν ακόμα μικρότερη αν οι ηθοποιοί που πήραν μέρος δεν το κουβαλούσαν στις πλάτες τους με τις ερμηνείες τους.

To Death to 2020 θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα ακόμα σκετσάκι του Saturday Night Live

Σε ένα βομβαρδισμό από σημαντικά γεγονότα, η ουσία χάνεται μεταξύ του εύκολου χιούμορ και της κακής πολιτικής σάτιρας. Ο μέσος Έλληνας, για παράδειγμα, δεν μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει και πολλά αστεία, αν δεν ζεις στις ΗΠΑ, δεν είναι εύκολο να τα επεξεργαστείς κατάλληλα αφού η μία πληροφορία διαδέχεται σε κλάσματα δευτερολέπτου την άλλη. Το έξυπνο χιούμορ δεν λείπει αλλά τα γνωστά και κρύα πλέον αστεία, δυστυχώς περισσεύουν. Η κριτική που δέχεται ο Τραμπ δείχνει και την ποιότητα του σεναρίου. Η πολιτική σάτιρα χρειάζεται χρόνο ή την ικανότητα να οδηγείς τον άλλον to the point. Δεν είδαμε τίποτα από τα δύο. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Μπόρις Τζόνσον.

Σε πολλά σημεία νιώσαμε αμήχανα. Περιμέναμε κάποιον να μας σκουντήξει με τον αγκώνα του για να γελάσουμε και όταν συμβαίνει αυτό σε μία παρωδία, τότε υπάρχει πρόβλημα. Τα αστεία για την Μέγκαν και τον Χάρι από τη Βασίλισσα Ελισάβετ (Τρέισι Ούλμαν) σχεδόν άγγιξαν το cringe. Το Death to 2020 θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα ακόμα σκετσάκι στο Saturday Night Live, τίποτα περισσότερο αλλά πολλά λιγότερα. Η προσέγγιση του Τσάρλι Μπρούκερ σε θέματα όπως ο κορονοϊός ή το κίνημα #BlackLivesMatter μοιάζει τουλάχιστον επιφανειακή και αυτός είναι ο κύριος λόγος που βυθίζεται στη μετριότητα.

To Death to 2020 είχε τις στιγμές του, μέχρι εκεί. Δεν το είχαμε ανάγκη σίγουρα δεν θα μιλάμε για αυτό στο μέλλον.