Έχουμε σκεφτεί ποιες είναι αυτές οι οθόνες που παίζουν MAD; Προβάλλεται άραγε το MAD κάπου άλλου εκτός από τις τηλεοράσεις των τυροπιτάδικων, των Goody’s ή των νυχάδικων; Θυμόμαστε πόσες από αυτές τις οθόνες που δείχνουν MAD δεν είναι στο mute; Έχουμε κάποια εικόνα με σημερινούς εφήβους στην Ελλάδα να παρακολουθούν MAD, με τον ίδιο τρόπο που στα 80s και τα 90s οι έφηβοι παρακολουθούσαν το MTV; Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι το MAD πλέον υπάρχει ως φόντο σε διεκπεραιωτικές συναλλαγές, ως «οπτικό χαλί» για να πλαισιώσει μια ολιγόλεπτη δραστηριότητά μας και κυρίως κανείς δεν συντονίζεται σε αυτό για την μουσική που προβάλλει. Όσο και αν ακούγεται παράδοξο, τελικά δεν είναι: Στην Ελλάδα έχουμε ένα μουσική κάναλι που όσοι λίγοι το παρακολουθούν δεν το ακούν. Έχουμε ένα μουσικό κανάλι το οποίο έχει πάρει απόσταση όχι μόνο ένα κοινό που αποδεδειγμένα ακούει και καταναλώνει μουσική, αλλά και από το ίδιο το αντικείμενο που υποτίθεται ότι προβάλλει, τη μουσική.

Η χθεσινή 3ωρη απονομή των 16ων MAD Video Music Awards έφερε στο προσκήνιο αυτές τις απορίες. Στην πραγματικότητα είναι ερωτήσεις που προκύπτουν κάθε φορά -σαν την φάτσα του Θέμη Γεωργαντά- που η κουβέντα έρχεται στη συγκεκριμένη διοργάνωση. Κι αυτό, βέβαια, έχει το δικό του ενδιαφέρον: πώς δηλαδή το μοναδικό μουσικό κανάλι της χώρας έχει δημιουργήσει μια διοργάνωση μουσικών βραβείων, η οποία μάλιστα προβάλλεται ως «θεσμός», κι όμως ποτέ κανείς δεν συζητά για αυτή με όρους μουσικούς.

Σκέψου ότι είχε ενδεχομένως ξεκινήσει με άλλες προθέσεις. Θυμίσου τους Raining Pleasure να τραγουδούν το Dancing Queen το 2004.

Δεν θα πέσει κανείς από τα σύννεφα, αν πούμε ότι τα MAD VMA δεν είναι μουσικά βραβεία, αλλά ένα καθαρά τηλεοπτικό γεγονός, με πάντα στιβαρή παραγωγή (όπως ήταν και η φετινή, παρά τις ιδιαίτερες συνθήκες), προορισμένο να γεμίσει με υλικό και ατέλειωτη τοποθέτηση προϊόντος τις τηλεοπτικές εκπομπές: δηλώσεις, ρούχα, stories και posts και τέλος. Κανείς δεν ασχολείται με τις βραβεύσεις, κανείς δεν αναφέρεται στα τραγούδια που παρουσιάστηκαν επί σκηνής, κανείς δεν κάνει έναν σχολιασμό για το ποια είδη κυριάρχησαν. Δεν περιμένεις να δεις ένα απρόσμενο ντούετο ή μια διαφορετική εκτέλεση. Βάζω στοίχημα πως ούτε στο MAD θυμούνται ότι η Έλενα Παπαρίζου έχει κερδίσει τα περισσότερα βραβεία, 29 στον αριθμό, και έχει βραβευτεί κάθε χρονιά, από την πρώτη διοργάνωση του 2004 μέχρι και τη χθεσινή απονομή.

Η απόσταση που έχουν τα βραβεία του MAD από αυτό που υποτίθεται ότι προβάλλουν, δηλαδή τις κυκλοφορίες της χρονιάς που ξεχώρισαν, όπως και τους καλλιτέχνες που άφησαν πιο έντονα το αποτύπωμά τους μέσα στον χρόνο, φαίνεται και από το γεγονός μέσα σε 16 χρόνια οι βασικές κατηγορίες έχουν αλλάξει ήδη τρεις φορές ονομασία και άλλες έχουν διχοτομηθεί ή συγχωνευθεί προκειμένου να μένουν όλοι ευχαριστημένοι.

Στην Ελλάδα έχουμε ένα μουσική κάναλι που όσοι λίγοι το παρακολουθούν δεν το ακούν

Όμως η απόσταση γίνεται ακόμα πιο αβυσσαλέα όταν στην εξίσωση υπεισέρχεται και το κοινό στο οποίο απευθύνονται: σε εφήβους από 12-16 ετών. Ένα κοινό που μαθαίνει και ανακαλύπτει τη μουσική από το Spotify και το YouTube. Αν ρίξουμε μια ματιά στα δημοφιλή του ελληνικού Spotify για το 2020, θα δούμε την απόλυτη κυριαρχία του εμπορικού Hip Hop. Ο SNIΚ, ο Light, o Hawk, ο Toquel, o MadClip, o  Mente Fuerte, o FY, o Saske, ο iLLEoo, o Sin Boy και στο τέλος της 20αδας υπάρχει και ο ΛΕΞ που έχει μια εντελώς άλλη, καθαρά πολιτικοποιημένη οπτική στα τραγούδια του. Πώς φάνηκε αυτό στις χθεσινές βραβεύσεις; Επειδή πήρε ο SNIK το βραβείο Best Male Modern; Ή επειδή υπάρχουν δύο (!) ειδικά βραβεία μόνο για το Hip Hop επειδή πλέον είναι το νο.1 μουσικό είδους στη χώρα και κάπως πρέπει να χωρέσει; Από όσους καλλιτέχνες παρακολουθήσαμε χθες είτε να βραβεύονται είτε να εμφανίζονται, μόνο τρεις ήταν ανάμεσα σε αυτούς που ακούστηκαν περισσότερο μέσα στο 2020, ο SNIK, o MadClip και ο Toquel.

Τα MAD VMA, λοιπόν, δεν είναι αυτά που θα αναδείξουν την ανεξάρτητη μουσική σκηνή της χώρας (κανείς δεν το καταλαβαίνει αυτό), δεν θα δώσουν βραβείο στον Θανάση Παπακωνσταντίνου ή τον Χαρούλη, παρά το γεγονός ότι γεμίζουν πιο εύκολα και πιο συστηματικά στάδια και συναυλιακούς χώρους συγκριτικά με πολλούς από τους πρωτοκλασάτους βραβευθέντες, αλλά εδώ αποτυγχάνουν να συντονιστούν με αυτά που πραγματικά ακούει η πιτσιρικαρία (και όχι μόνο) στην Ελλάδα σήμερα. Η Hip Hop υποεκπροσωπείται και όσοι εμφανίζονται ανήκουν σε συγκεκριμένες δισκογραφικές, κορυφαίοι καλλιτέχνες του είδους δεν υπάρχουν καν. Για παράδειγμα, δύσκολα θα έχουν υποψήφιο ποτέ τον ΛΕΞ και ακόμη δυσκολότερα το καταιγιστικό flow ή τον ΤΖΑΜΑΛ, ούτε θα ακουστεί onstage το καταιγιστικό flow του ANSER. Η αμηχανία, άλλωστε, των MAD VMA απέναντι στη Hip Hop φαίνεται από το γεγονός ότι από το 2013 μέχρι και το 2016 η σχετική κατηγορία είχε καταργηθεί.

Τα MAD VMA  δεν είναι κάτι περισσότερο από μία ημερομηνία η οποία αφορά πρωτίστως τα τμήματα marketing και τους διαφημιστές. Ε, σε εκείνα τα μέρη η μουσική δεν συχνάζει.