Μπορεί ο Νοστράδαμος να έχει κάνει τις -κλασικά- αποτυχημένες προφητείες του για το 2021, όμως αυτήν την είδηση δεν θα μπορούσε να την προβλέψη κανείς. Σύμφωνα, λοιπόν, με ένα άρθρο της αξιόπιστης Wall Street Journal, διάφοροι κλασικοί συγγραφείς θα «κοπούν» από την ύλη των σχολείων των ΗΠΑ με πρώτο και καλύτερο τον Όμηρο και την Οδύσσειά του.
«Είμαστε πολύ περήφανοι να λέμε ότι η Οδύσσεια αφαιρέθηκε φέτος από το πρόγραμμα σπουδών» αναφέρουν καθηγητές από σχολείο της Μασσαχουσέττης που έκοψαν το γνωστό έργο από τις τάξεις του Δημοτικού θεωρώντας πως ο Όμηρος γράφει σεξιστικά αλλά και ρατσιστικά. Μαζί με τον Όμηρο, θύματα της πολιτικής ορθότητας έπεσαν και συγγραφείς όπως ο Σαίξπηρ, ο Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ, ο Νίτσε και ο Ντίκενς.
Το κίνημα #DisruptTexts (Διακόψτε τα κείμενα) έχει ως κεντρικό σύνθημα ότι στην σημερινή εποχή, δεν θα έπρεπε να έχουν θέση στην εκπαίδευση κείμενα που γράφτηκαν πριν πολλά χρόνια καθώς περιγράφουν περιστατικά βίας, μισογυνισμού, ρατσισμού.
Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, οι νέοι λαμβάνουν λάθος μηνύματα όταν διαβάζουν τα γνωστά λογοτεχνικά έργα όπως ο Βασιλιάς Ληρ καθώς θα πρέπει να διαβάζουν έργα που παραπέμπουν στη γλώσσα αλλά τις συμπεριφορές του σήμερα, ειδάλλως «μπερδεύονται» ψυχολογικά.
Η Wall Street Journal, σε μία μάλλον μελαγχολική απάντηση στη μυθιστοριογράφο Πάτμα Βενκατραμάν, αναφέρει πως «κανένας συγγραφέας του παρελθόντος δεν είναι αρκετά πολύτιμος ώστε να μπορεί να γλιτώσει από το #DisruptTexts». Η ίδια είχε υποστηρίξει πως κανένας συγγραφέας δεν είναι αρκετά πολύτιμος.
Η αναθεώρηση λογοτεχνικών έργων, κινηματογραφικών ταινιών, τραγουδιών και γενικότερα του συνόλου της πολιτιστικής παραγωγής έχει λάβει πολύ μεγάλες διαστάσεις κυρίως στις ΗΠΑ. Δεν έχουν περάσει παρά μερικοί μήνες όταν το HBO κατέβασε το “Όσα παίρνει ο Άνεμος” επειδή θεωρήθηκε ρατσιστικό. Ο κίνδυνος τέτοιων αναχρονισμών δεν είναι μικρός, ειδικά όταν μιλάμε για προϊόντα μυθοπλασίας και όχι για επιστημονικά έργα: όταν προσπαθούμε να κρίνουμε με τα εργαλεία του σήμερα τα έργα του χθες (με το “χθες” να αναφέρεται ακόμα στα ομηρικά έπη), τότε είναι βέβαιο ότι θα βυθιστούμε σε ένα ιδεολογικό αχταρμά, ο οποίος στηρίζεται σε μια κολοσσίαια παρανόηση ότι ένα λογοτεχνικό έργο ανανακλά μονοδιάστατα δεδομένες κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες. Η σχέση αυτή δεν είναι μονοσήμαντη. Ένα έργο τέχνης δεν είναι “καθρέφτης” της κοινωνίας, αλλά συστήνει ένα ολόκληρο σύμπαν μέσα στο οποίο αφήνουν τα ίχνη τους οι συνθήκες μέσα στις οποίες παράχθηκε. Όπως αντίστοιχα, οι ιστορικές συνθήκες διαμορφώνουν, εξίσου μη μονοσήμαντα, τις ερμηνείες που επιδέχεται αυτό το έργο.
Και εμείς αναρωτιόμαστε, τι έχουμε χάσει και από πού μας ήρθε αυτό; Ήταν ο Όμηρος σεξιστής;
