Τα φώτα της πόλης δεν σβήνουν ποτέ. Δεν σβήνουν όταν νιώθεις απόγνωση ούτε όταν είσαι θλιμμένος. Αλλά κάτω από τον νυχτερινό ουρανό της Μελβούρνης δυο πιγκουίνοι που έχασαν τους συντρόφους τους αφέθηκαν σε ένα άγγιγμα και μια αγκαλιά γιατί ήθελαν να νιώσουν ξανά την πληρότητά του σύμπαντος, την αίσθηση ότι θα καταφέρουν να επιβιώσουν την απώλεια. Τα φώτα της πόλης είναι οι δικές τους ακτίνες ελπίδας που τους δίνουν κουράγιο να αντέξουν μέρες, εβδομάδες και μήνες υποφέροντας. Αυτό ήταν το 2020 σε μια φωτογραφία. Η ελπίδα που τρυπώνει και γίνεται χάδι. Σε μια χρονιά που όλα ήταν τόσο οδυνηρά η ελπίδα είναι το μόνο που μας απομένει ως όπλο απέναντι στο σκοτάδι και το θάνατο.
Ο Γερμανός φωτογράφος Tobias Baumgaertner κέρδισε το Community Choice Award του περιοδικού Oceanographic. Πέρασε τρείς νύχτες στη συγκεκριμένη αποικία πιγκουίνων για να βρει αυτό το κλικ. Το St. Kilda Pier στη Μελβούρνη περιλαμβάνει μια αποικία περίπου 1.400 μπλε πιγκουίνων, το μικρότερο σε μέγεθος είδος. Οι μικροσκοπικοί πιγκουίνοι, που ζυγίζουν ένα κιλό και έχουν ύψος σαράντα εκατοστά (ο ψηλότερος) είναι υπερκινητικοί. Καθαρίζουν συνεχώς ο ένας τον άλλο και δεν επιτρέπουν στους φωτογράφους να τραβήξουν πλάνο. Η τύχη όμως ευνοεί τον υπομονετικό στοχοπροσηλωμένο άνθρωπο.
Οι εθελοντές ενημέρωσαν τον φωτογράφο ότι ο λευκός πιγκουίνος είναι ηλικιωμένο θηλυκό που πρόσφατα είχε χάσει το ταίρι του. Το ίδιο συνέβη και στο νεαρό αρσενικό. Και έδιναν τακτικά ραντεβού. Της παρηγοριάς. Και περνούσαν ώρες μαζί ατενίζοντας τα φώτα της πόλης. Αποφάσισαν να γίνουν φίλοι για να μην εγκαταλείψουν τις ζωές τους. Για να μην πέσουν στην κατάθλιψη. Είναι μια φωτογραφία που δεν διαφέρει και πολύ από τις ανθρώπινες του 2020. Πόσες φορές δεν γίναμε μάρτυρες μιας τρυφερής αγκαλιάς που λειτούργησε φέτος ανακουφιστικά; Η επιθυμία μας για επικοινωνία είναι πιο έντονη από ποτέ. Και το άγχος που δημιούργησε η απώλεια μιας δουλειάς, μιας καθημερινότητας, μιας ζωής ζητούσε μια έμμεση, άρρητη επικοινωνία. Η αναπόφευκτη πραγματικότητα μας επέβαλλε την αναζήτηση μιας αγκαλιάς περισσότερο από ποτέ. Οι δυο αυτοί πιγκουίνοι φρόντισαν ο ένας τον άλλο, τους ένωσε ο πόνος. Και μερικές φορές η αγάπη μπορεί να γίνει ο επίγειος παράδεισος που όλα τα ζωντανά πλάσματα αναζητούν.
Ο αρσενικός πιγκουίνος κάνει πρόταση γάμου στο θηλυκό προσφέροντας του ένα βότσαλο. Οι πιγκουίνοι είναι από τα πιο πιστά ζώα στο ζωικό βασίλειο. Σε κάθε περίοδο αναπαραγωγής επιστρέφουν στην ίδια φωλιά και στο ίδιο ταίρι. Δεν αντέχουν με τίποτα την κοινωνική αποστασιοποίηση. Συγκεντρώνονται πολλοί μαζί και φτιάχνουν μεγάλες ομάδες (μπορεί και 5000 πιγκουίνοι), όπου στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλο για να μείνουν ζεστοί. Όταν οι πιγκουίνοι βρουν το ταίρι τους, δένονται μεταξύ τους ακουμπώντας το λαιμό ο ένας του άλλου και χτυπώντας τα πτερύγια ο ένας στην πλάτη του άλλου. Επίσης, τραγουδάνε στο ταίρι τους έτσι ώστε να μάθουν να αναγνωρίζουν τις φωνές ο ένας του άλλου.
