Η πραγματική ιστορία του Ιταλού μηχανικού που ήθελε ως άλλος Δον Κιχώτης να νιώσει ελεύθερος και να δημιουργήσει νέους κόσμους είναι η πιο feelgood ταινία του Netflix για την περίοδο των Χριστουγέννων. Κυρίως, γιατί θα σε ταξιδέψει σε ένα πλωτό νησί, πες το και το ιδανικό μπιτσόμπαρο και θα σου παρουσιάσει την ιστορία ενός άντρα που ύψωσε ανάστημα απέναντι σε ένα κράτος και μάλλον κέρδισε τον αγώνα. Με μερικές απώλειες, αλλά αυτά έχει ο πόλεμος. Ναι, έγινε και πόλεμος. Μικρά spoilers στη συνέχεια.

Ένας ιδεαλιστής μηχανικός χτίζει το δικό του νησί στις ιταλικές ακτές και το ανακηρύσσει έθνος, τραβώντας έτσι την προσοχή του κόσμου. Έχει πόσιμο νερό, μπαρ, ακόμη και ταχυδρομικό κώδικα. Δική του γλώσσα και μόνιμους κατοίκους. Η ιστορία του Ρόουζ Ίλαντ (το Νησί των Ρόδων) είναι σουρεαλιστική αλλά προϊόν του Μάη του ‘68. Ο Τζόρτζιο Ρόζα αποπειράθηκε να ανακηρύξει ανεξάρτητο κρατίδιο μια πλατφόρμα μεσούσης της Αδριατικής. Το περίφημο Isola delle Rose με την πορτοκαλί σημαία με τα τριαντάφυλλα που έγινε το αγαπημένο νησί των χίπηδων όλης της Ευρώπης και το κόκκινο πανί για την συντηρητική ιταλική κυβέρνηση που έτρεμε τον κίνδυνο των κομμουνιστών. Πιθανότατα αν δεν μένεις στο Ρίμινι δεν ξέρεις ότι κάποιος εφάρμοσε την ουτοπία του μέχρι που η χώρα του κήρυξε πόλεμο εναντίον του. Ευτυχώς, λίγο πριν πεθάνει, στα 92 του χρόνια ο Ρόζα συναντήθηκε με τους δημιουργούς της ταινίας και τους έδωσε τις ευχές του και την συγκατάθεση του για να μεταφέρουν την ιστορία του στην οθόνη. 

Ποια είναι η πραγματική ιστορία;

Γεννημένος στην Μπολόνια νεαρός μηχανικός αποφασίζει να χτίσει τεχνητό νησί, μια πλατφόρμα 400τ.μ που στηριζόταν σε εννέα πυλώνες, έξω από το Ρίμινι, σε διεθνή ύδατα. Γεγονός που σημαίνει ότι η ιταλική νομοθεσία δεν μπορούσε να εφαρμοστεί σε αυτό το ανεξάρτητο κράτος. 

Το Νησί των Ρόδων είχε τη δική του κυβέρνηση, νόμισμα, ταχυδρομείο και εμπορικά ιδρύματα και η επίσημη γλώσσα ήταν η Εσπεράντο. Ωστόσο, ποτέ δεν αναγνωρίστηκε επίσημα ως κυρίαρχο κράτος από καμία χώρα του κόσμου. Θεωρήθηκε από την ιταλική κυβέρνηση ως τέχνασμα του Ρόζα για να συγκεντρώσει χρήματα από τουρίστες, αποφεύγοντας την εθνική φορολογία, το Νησί των Ρόδων καταλήφθηκε από τις ιταλικές αστυνομικές δυνάμεις στις 26 Ιουνίου 1968, υποκείμενο σε ναυτικό αποκλεισμό και τελικά κατεδαφίστηκε τον Φεβρουάριο του 1969.

Το ιταλικό ναυτικό χρησιμοποίησε εκρηκτικά για να καταστρέψει την εγκατάσταση, μια πράξη που αργότερα απεικονίστηκε σε γραμματόσημα που εκδόθηκαν από την αυτοαποκαλούμενη κυβέρνηση του Ρόζα στην εξορία. Μετρήθηκε μόνο ένας θάνατος αλλά δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ. Προφανώς ο σκύλος του Ρόζα βρισκόταν στην πλατφόρμα κατά την ανατίναξη της εγκατάστασης.

Το σουρεαλιστικό με την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση της Ιταλίας είναι το εξής: τα δεξιά κόμματα υποστήριζαν ότι παρείχε κάλυψη για τα σοβιετικά πυρηνικά υποβρύχια, ενώ οι αριστεροί ήταν πεπεισμένοι ότι ο Ρόζα ήταν αναρχικός που ήθελε να αποσταθεροποιήσει την κατάσταση στην Αδριατική.Το πιο τρελό από όλη την υπόθεση είναι ότι αυτή η ουτοπική κοινωνία στάθηκε η αφορμή για να επεκτείνουν τα κράτη τα χωρικά τους ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια.

Η ταινία παίρνει τον λούζερ μιας μικρής κοινωνίας που μένει άνεργος, κυνηγά το κορίτσι των ονείρων του που συνεχώς αρραβωνιάζεται άλλους και οι γονείς του δεν καταλαβαίνουν τι λάθος έκαναν με την ανατροφή του και τον παρουσιάζουν ως ιδεαλιστή ηγέτη μιας καταπιεσμένης γενιάς που δεν ήθελε να πολεμά στο Βιετνάμ αλλά ζητούσε να ζήσει ελεύθερα. Ο Μόρο τότε πρωθυπουργός και πρόεδρος των Χριστιανοδημοκρατών έμεινε γνωστός για τον βαθύ συντηρητισμό του σε μια εποχή που οι κοινωνικές συνθήκες έβρισκαν τους νέους στο δρόμο να ματώνουν κάτω από τα γκλοπ των αστυνομικών. Είναι μια αλληγορία για την επανάσταση του “μικρού ανθρωπάκου” που μπορεί να ρίξει κυβερνήσεις. Φυσικά και την δύναμη την έχουν πάντα οι πολλοί. Αυτό είναι το κλείσιμο ματιού της ταινίας.