Αλήθεια τι χρειάζεται μία σειρά για να κάνει επιτυχία; Ενδεχομένως ένα καλό σενάριο και ταλαντούχους ηθοποιούς ώστε το αποτέλεσμα να σε καθηλώσει. Ωστόσο κάποια πράγματα οφείλεις να τα προσεγγίζεις με το ένστικο. Για να κάνεις buzz πρέπει να μιλήσεις στην ψυχούλα του τηλεθεατή. Να νιώσει familiar με αυτό που βλέπει και να βρει ένα κομμάτι της δικής του καθημερινότητας που ζει ή που θα ήθελε να ζήσει.
Και η ελληνική Super League στο προσφέρει αυτό.
Δολοπλοκίες, σακούλες με χρήματα, απόπειρα δωροδοκίας, παιχνίδια εξουσίας, παράγοντες/δημοσιογράφοι/οπαδοί πέφτουν όλοι μαζί στη μάχη και στο τέλος μία παρέμβαση του Εισαγγελέα. Όχι δεν είναι trailer για ενδεχομένη ταινία που θα κυκλοφορήσει το 2021, αλλά το τελευταίο επεισόδιο στο σίριαλ του ελληνικού πρωταθλήματος (μπορείς να διαβάσεις το τι συνέβη εδώ).
Το ελληνικό ποδόσφαιρο μπορεί να σου προσφέρει τα πάντα. Είναι τόσο εθιστικά σουρεαλιστικό, όπως ένα κακό reality. Μία ένοχη απόλαυση που βουλιάζεις μαζί της, ντρέπεσαι να την παραδεχτείς δημοσίως αλλά κάθε Σαββατοκύριακο θέλεις να ενημερώνεσαι για εκείνη. Να γίνεσαι κι εσύ κομμάτι της, είτε με το να τσακώνεσαι ως γραφικός κάγκουρας κάτω από σχόλια αθλητικών ιστοσελίδων στο Facebook, είτε απλά να τα διαβάζεις και να ταυτίζεσαι μαζί τους.
Σου προσφέρει γέλιο. Παράγοντες, επώνυμοι άνθρωποι με κύρος, τσαλακώνονται και δε διαφέρουν σε τίποτα με γραφικούς κυρίους που στα 90s συναντούσες στα καφενεία βλέποντας supersport. Πλέον δεν έχει καμία σημασία το τι συμβαίνει μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Οι ποδοσφαιριστές είναι κομπάρσοι και απλώς το background των αληθινών πρωταγωνιστών. Οι παράγοντες έχουν γίνει οι νέοι stars. Εκείνοι που στρέφουν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους. Οι δημοσιογράφοι ζητούν απεγνωσμένα την επόμενη δήλωσή τους. Κάθε Κυριακή περιμένουμε την επόμενη τοποθέτησή τους. Πουλάνε περισσότερο και από την Beyonce και δεν το κρύβουν. Το απολαμβάνουν. Αισθάνονται ήδη έτοιμοι να μετατρέψουν αυτό το προϊόν σε υλικό για ντοκιμαντέρ που θα αγγίξει τη γραφικότητα του Exotic Joe και θα τρεντάρει στο διαδίκτυο. Θα γίνουν οι νέοι influencers, θα τους στρώσουν το κόκκινο χαλί και θα τους υποδυθούν οι Nicolas Cage και Tom Hardy. Πλέον τα παιδιά δε θα ζητούν φανέλα με τον αγαπημένο τους ποδοσφαιριστή, αλλά εμφάνιση με το όνομα του Αλέξη Κούγια ή του Αχιλλέα Μπέου.
Κακά τα ψέματα. Απλά κάνε μία άρρωστη σκέψη, μία φαντασίωση, πως ο διακόπτης αλλάζει και ασχολούμαστε μόνο με όσα γίνονται εντός των 4 γραμμών.Τα τακτικά μέρη, το τι σύστημα έπρεπε να επιλέξει ο προπονητής, σε ποια σημεία κρίθηκε το ματς και τις επόμενες μεταγραφές. Χωρίς παράπονα για διαιτησία, χωρίς ανακοινώσεις, χωρίς τιμωρίες, με γεμάτα γήπεδα και χωρίς πρωταθλήματα να παίζονται στα δικαστήρια. Όχι, όχι, όχι. Το δικό μας πρωτάθλημα δεν μπορεί να είναι αυτό.
Πρέπει να προσφέρει όλα αυτά που επιθυμεί ο τηλεθεατής από ταινία δράσης. Πρέπει να κάνει τον Μάρτιν Σκορσέζε να αισθάνεται μειονεκτικά που δεν τα σκέφτηκε όλα αυτά. Που δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να περάσει μία βόλτα από την Ελλάδα, το λίκνο του πολιτισμού, που έχει γεννήσει τη Δημοκρατία, το τζατζίκι και την πατέντα. Εκεί που το ελληνικό πρωτάθλημα δεν παίζεται στο γήπεδο γιατί δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος.
«Αν θέλαμε να δούμε μπαλίτσα, θα βλέπαμε Αγγλίες, Ισπανίες, Γερμανίες», ακούγεται στα αυτιά μου μία γέρικη φωνή από το παρελθόν, η οποία τόσο σοφά είχε ανακαλύψει την αλήθεια.
