«Αόρατο Χέρι»: ένας όρος που ο Άνταμ Σμιθ χρησιμοποίησε για να περιγράψει την αρχή της πεφωτισμένης ιδιοτέλειας, σύμφωνα με την οποία, το άτομο, μέσα στο σύστημα του καπιταλισμού, δρα για το προσωπικό του συμφέρον και χωρίς να το ξέρει προωθεί και ένα συλλογικό συμφέρον, αυτό της κοινότητάς του. Ο όρος αγαπήθηκε πολύ από τους φιλελεύθερους αναλυτές της οικονομίας. Σήμερα αυτή η αρχή συνδέεται με τον ψυχολογικό εγωισμό. Στο μεταξύ ο Γάλλος καλλιτέχνης Thierry Fournier το 2019, τον χρησιμοποίησε για να μεταμορφώσει οχτώ φωτογραφίες σε δυνατό μήνυμα για την αστυνομική βία.
Οι πρόσφατες διαδηλώσεις στη Γαλλία, ενάντια στο νόμο που προσπαθεί να απαγορεύσει σε δημοσιογράφους και πολίτες να φωτογραφίζουν αστυνομικούς εν ώρα εργασίας, ακόμα κι αν εργάζονται πάνω στην απόλυτη βία, αναγάγει τις φωτογραφίες αυτές στη “θρεπτικότερη” τροφή για σκέψη.
Το «Αόρατο Χέρι» του Fournier παίρνει οχτώ φωτογραφίες στις οποίες απαθανατίζεται η αστυνομική βία και αφαιρεί εξ ολοκλήρου από αυτές τους αστυνομικούς. Τι καταφέρνει μέσα από αυτή τη διαγραφεί του μέσου της βίας; Να φέρει μπροστά στα μάτια μας ανθρώπους που δέχονται επίθεση, περιτριγυρισμένους από ένα τεράστιο κενό, το οποίο πλέον δεν έχει ούτε σώμα ούτε πρόσωπο. Είναι απλά ένα χάος.
Σώματα μετέωρα, σε στάσεις σώματος που δεν είναι οικείες, με αίμα στα πρόσωπα. Από αυτές τις πραγματικότητες λείπουν οι πρωταγωνιστές: όσοι έφεραν τη βία συναρμολογώντας την αλήθεια των φωτογραφιών. Ναι, καταγράφεται το παράλογο.
Αόρατο χέρι που οδηγεί στο «κοινό καλό»; Ας το σκεφτούμε λίγο.
