Η γεωγραφία είναι πολύ cool, σε αντίθεση με την πανδημία. Η γεωγραφία γίνεται ακόμα πιο cool όταν τη μαθαίνεις εμπειρικά. Θυμάμαι εκείνες τις εποχές (ένα χρόνο πριν, μαξ) που έβρισκες προορισμό, κανόνιζες τα του budget σου και έκλεινες εισιτήρια. Εκεί είχε πλάκα η γεωγραφία. Τώρα με δυο lockdown στις πλάτες, τα ταξίδια είναι από εκείνες τις δραστηριότητες που έχουν πάρει μια vintage, νοσταλγική διάθεση. Αυτό, βέβαια, συμβαίνει σε όσους δεν έχουν μάθει να προσαρμόζονται. Γιατί μπορεί η πανδημία να απαγορεύει το να μπεις σε ένα αεροπλάνο και να ανακαλύψεις προορισμούς τύπου Ιταλία, Ταϊλάνδη ή απωθημένα όπως ένα οδικό τουρ στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά το γευστικό και νοητικό ταξίδι είναι ακόμα διαθέσιμα. Όταν λέω διαθέσιμα, εννοώ ένα app μακριά. Με τη Wolt και με τη βοήθεια του μυαλού (ΟΚ, και του internet) στη δεύτερη έχω καταφέρει να κάνω όλα τα ταξίδια για τα οποία γκρίνιαζα στην πρώτη.
Μέσα στον χειμώνα έχω περπατήσει στη Μπανγκόκ με shrimp dumplings από το Tuk Tuk, βουτηγμένα σε σως σόγιας, για να συνεχίσω με noodles λαχανικών, όσο ψάχνω τις πιο αντιπροσωπευτικές εικόνες του πώς μπορεί να είναι οι παραλίες του Πουκέτ την καλύτερη ώρα του καλοκαιριού: τη στιγμή που έχει πέσει ο ήλιος και ίσα που προλαβαίνεις να οδηγήσεις χωρίς να χρειαστεί να ανάψεις φώτα στο αυτοκίνητο. Κάπου στο σημείο που σβήνω το γεύμα μου με κοτόσουπα με γάλα καρύδας και lemongrass κάνω μια βόλτα στον Κόλπο Maya, της «Παραλίας» του ΝτιΚάπριο. Γιατί δε μπορείς να λες ότι έχεις πάει στην Ταϊλάνδη, αν δεν έχεις βάλει τικ σε αυτό το τασκ.
Έχοντας βουλιάξει στον καναπέ, το επόμενο κιόλας βράδυ είμαι στο πίσω κάθισμα ενός classic car και στα πόδια μου προσπαθώ να βολέψω τα mac&cheese sticks του Juicy Grill, ενώ το Chicago Burger μου είναι ακόμα στη συσκευασία του. Όσο το Google με βοηθάει να καταλάβω πώς μπορεί να είναι η αίσθηση του να οδηγείς στο Σικάγο, ο νοητός προορισμός που έχω θέσει στο μυαλό μου είναι η Αριζόνα. Ίσως να ευθύνεται η rosemary mayo στο burger μου για αυτό. Δεν έχει σημασία. Είμαι στον καναπέ μου και μπορώ να ταξιδέψω όπου θέλω, χωρίς να γράφω πραγματικά χιλιόμετρα.
Στο μεταξύ, έχω μεταφερθεί από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη. Την επόμενη μέρα, ας πούμε ότι είμαι στην επιστροφή. Και μια ταξιδιωτική επιστροφή στην Ελλάδα, που σέβεται τον εαυτό της, περιλαμβάνει στάση στην Ιταλία. Αυτό με όρους καραντίνας, μεταφράζεται σε μια Pesto Genovese και μια Parmesan Chicken από το Mailo’s Pasta. Γιατί Ιταλία ίσων ζυμαρικά και γιατί όταν παραγγέλνεις ζυμαρικά από Mailo’s το να περιοριστείς σε μια μόνο συνταγή ακούγεται σαν ανέκδοτο.
Για κλείσιμο, ας πούμε ότι κάνω τη διαδρομή από το αεροδρόμιο στο σπίτι με το sweet box δυο ατόμων του Jerry’s The Sweet Foodtruck στο χέρι, γιατί δε γίνεται αλλιώς. Όλα αυτά από την άνεση του σαλονιού μου και με τη βοήθεια της Wolt που χωρίς να το ξέρει έχει μειώσει τη νοσταλγία μου για ταξίδια τουλάχιστον στο μισό. Μέχρι να ξανακαταφέρω να πακετάρω χωρίς να στριμώχνω μάσκες και αντισηπτικά, τα check-ins μου θα είναι οι παραγγελίες μου.
