Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας που λέει ότι «οι παραδόσεις είναι για να σπάνε». Δεν συμφωνώ. Οι παραδόσεις έχουν τα καλά τους. Το ζητούμενο δεν είναι να στεκόμαστε απέναντί τους και να τις λιθοβολούμε, αλλά να προσπαθούμε να τις εμπλουτίζουμε, να τις κάνουμε κομμάτι του σήμερα.
Παρά την κάπως εντυπωσιακή εισαγωγή, η δική μου ιστορία έχει απλώς πολύ φαγητό, τσίκνα και μια συνειδητή προσπάθεια να δώσω μια απρόσμενη νότα σε μια «παραδοσιακή γιορτή», την τσικνοπέμπτη, την οποία τιμούσαμε σε όσες δουλειές έχω βρεθεί.
Όσα χρόνια εργάζομαι, έχω περάσει από ποικίλα περιβάλλοντα. Κάποια από αυτά ήταν τελείως corporate, άλλα περισσότερο casual. Σε κάποια έπρεπε οπωσδήποτε να φοράς κοστούμι, σε άλλα ένα τζιν και ένα t-shirt ήταν αρκετά για να πας στο μίτινγκ με τον CEO. Σε όλα όμως, η Τσικνοπέμπτη ήταν κάπως σαν μια σιωπηρά ανακηρυγμένη γιορτή. Εκείνη τη μέρα, θα βρισκόταν πάντα χώρος ώστε να στρωθούν λαδόκολλες και πάνω τους να αναπαυθούν πανσέτες, λουκάνικα, μπιφτεκάκια και κάθε άλλο σεσημασμένο έδεσμα κατάλληλο για μία δίχως όριο κρεατοφαγία. Κάποιοι μάλιστα επέμεναν, καθώς ένα αρνίσιο παϊδάκι γλιστρούσε με μαεστρία ανάμεσα στα δάχτυλά τους, ότι ένα λεκές από λιπάκι πάνω σε ένα καλοσιδερωμένο μαύρο παντελόνι έχει μεγαλύτερη αξία από έναν οποιοδήποτε άλλο λεκέ. Αν εξαιρέσεις τον Frank Underwood, λίγοι θα ταυτίζονταν μαζί τους.
Σε αυτές τις αρκετές Τσικνοπέμπτες του γραφείου ένα πράγμα πάντα κέντριζε την προσοχή μου, περισσότερο και από το φαγητό που, για να πω την αλήθεια, δεν αποτελούσε και κάποιο τρομερό δέλεαρ καθώς με το κρέας οι σχέσεις μου είναι καθαρά διπλωματικές και απέχουμε πολύ από το στάδιο του παράφορου έρωτα: κάθε χρονιά, όλο και λιγότεροι ενδιαφέρονταν για αυτή. Η υγιεινή διατροφή δεν είναι κάτι που αφορά μόνο όσους κάνουν δίαιτα, ενώ πολλοί πια είναι vegan ή pesceterian και έχουν τις αντίστοιχες διατροφικές επιλογές. Αν έρθεις μια random μέρα στα γραφεία μας, θα δεις ότι στο ψυγείο πολλά τάπερ είναι μικροί ναοί της κινόας και του tofu.
Καταλάβαινα λοιπόν ότι όσοι απουσίαζαν από το τραπέζι με τα κρεατικά δεν το έκαναν από αντίδραση, αλλά απλώς ένιωθαν «ξένοι» σε αυτή τη μικρή γιορτή. Στο κάτω-κάτω, δεν έχει νόημα να επιδιώκεις να κάνεις κάπως πιο χαλαρό το κλίμα στο γραφείο, αν εξ ορισμού αφήνεις κάποιους απ’ έξω. Η τσικνοπέμπτη είναι μια ευκαιρία να μοιραστείς ιστορίες πάνω από ένα τραπέζι γεμάτο με φαγητά. Η παράδοση “επιβάλλει” ότι πρέπει να είναι κρεατικά, αλλά εγώ θα πω ότι αν είναι ψημένα (να τη και η τσίκνα), το ίδιο μετράει. Πες το “ζαβολια”, αν προτιμάς.
Αλλα ακόμα και με αυτή τη “ζαβολια”, είναι προτιμότερο να υπάρχει μια μερίδα σεφταλιές λιγότερη από το να αφήνουμε εκτός γιορτής κάποιους συναδέλφους μας.
Η ιδέα για μια διαφορετική τσικνοπέμπτη μού γεννήθηκε μερικές εβδομάδες πριν ζήσουμε για μία ακόμα χρονιά στο γραφείο την ίδια, μονότονη εμπειρία. Ήταν μία μέρα μετά τα περσινά Όσκαρ, όταν είδα τη φωτογραφία του Joaquin Phoenix με την γυναίκα του Rooney Mara, λίγες ώρες αφότου είχε κερδίσει το Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου. Κάθονταν χαλαροί οι δυό τους σε κάτι σκαλιά και έτρωγαν burgers. Σημαντική λεπτομέρεια: και οι δύο είναι φανατικοί χορτοφάγοι, επομένως αποφάσισαν να χαρούν την σημαντική αυτή στιγμή, τρώγοντας κάτι «junk», το οποίο όμως το είχαν φέρει στα δικά τους γούστα. Μου φάνηκε εξαιρετικό. Η σκέψη, η φωτογραφία, όσα συμβόλιζε αυτή η κίνηση.
Λίγες μέρες αργότερα, στην τσικνοπέμπτη του γραφείου, κάποιοι ανέλαβαν τις συνήθεις παραγγελίες με κρέατα και εγώ, χωρίς να με πάρει είδηση κανείς, τηλεφώνησα σε ένα από τα καλύτερα vegan εστιατόρια που είχαμε κοντά στο γραφείο και παρήγγειλα vegan burgers για όσους ήξερα ότι δεν θα άγγιζαν τα κρέατα. Ήθελα να είναι η δική μου έκπληξη προς όλους εκείνους που τα τελευταία χρόνια δεν έρχονταν να φάνε μαζί μας.
Τελικά τα κατάφερα. Η τσικνοπέμπτη στο γραφείο τούς χώρεσε όλους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά όταν τελειώσαμε με τη δουλειά της ημέρας, συνεχίσαμε για ένα after office drink και απολαύσαμε ένα ποτήρι Jack Daniel’s.
Αν κάτι έμαθα από την περσινή τσικνοπέμπτη είναι ότι αν πρόκειται να κάνεις κάτι απρόσμενο, κάτι που δεν ταιριάζει με όσα έχουμε συνηθίσει, κάνε το να έχει αξία, κάνε το να μετράει. Make it Count. Και τι πιο όμορφο από ένα γραφείο, που όλοι γελάνε και μοιράζονται ιστορίες πάνω από ένα τεράστιο τραπέζι ξεφεύγοντας, έστω για λίγο, από τις απαιτητικές υποχρεώσεις.
