Ο Υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων, κύριος Άδωνις Γεωργιάδης, φιλοξενήθηκε το πρωί στην εκπομπή “Σήμερα” στον ΣΚΑΪ. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης ο Κύριος Γεωργιάδης άρχισε να διαβάζει το δείκτη των θύματων του κορονοϊού ανά εκατομμύριο πληθυσμού στις Ευρωπαϊκές χώρες, θέλοντας έτσι να δείξει πόσα καλά τα έχει πάει η Ελλάδα στην αντιμετώπιση της πανδημίας.
Ναι, πάμε άλλη μία. Διάβασε τον δείκτη θυμάτων του κορονοϊου ανά εκατομμύριο πληθυσμού όπως, ας πούμε, όταν ακούς στο ραδιόφωνο τα τελικα του στοιχήματος και θα πανηγυρίσεις αν πιάσεις το παρολί. Ωραία, συνεχίζουμε.
Την εύλογη έκπληξη (αν και με τον Άδωνι Γεωργιάδη δεν μπορεις να εκπλήσσεσαι με τίποτα) που νιώσαμε όλοι, πλην του Άδωνι, την βιώσε και ένας από τους δημοσιογράφους του πάνελ. Ο κύριος Παπαδημητρίου ρωτησε τον Υπουργό “πανηγυρίζουμε για τους νεκρούς μας;”. Ο Άδωνις υψώνει τον τόνο της φωνής του για να μας δείξει πόσο περήφανος είναι και απαντά “Το ότι η Ελλάδα μας τα έχει πάει 12 φορές καλύτερα από το Βέλγιο, ναι το πανηγυρίζουμε.”.
Και όχι απλώς το πανηγυρίζουμε, αλλά εννοείται πως θα το κάνουμε. “Eννόειται πως το πανηγυρίζουμε”, λέει δημοσίως ένας Υπουργός της χώρας μας. Ακόμα και αν μετρούσαμε μηδέν θύματα από το κορονοϊό, είναι τουλάχιστον απρεπές (για να μην πούμε χυδαίο) να πανηγυρίζει ένα κυβερνητικό στέλεχος το γεγονός ότι άλλες χώρες θρηνούν περισσότερους νεκρούς. Δηλαδή, πανηγυρίζει εις βάρος ενός Ιταλού ή Βέλγου ή Ισπανού γιατρού ο οποίος κλήθηκε να διαλέξει ποιος ασθενής θα μπει σε ΜΕΘ και ποιος θα πεθάνει; Θεωρεί ότι εκείνοι δεν ήθελαν να “σώσουν κόσμο”; Ή μήπως πανηγυρίζει στις πλάτες του δικού μας υγεινομικού προσωπικού για τις υπεράνθρωπες, στα όρια της εξάντλησης, προσπάθειες που κάνει καθώς καλείται να αντιμετωπίσει με ελάχιστα μέσα μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση;
Οι μέρες που περνάει η χώρα και ο κόσμος είναι τραγικές. Βαθιά τραγικές. Καλύτερα η σιωπή και η δουλειά παρά η “τυμβωρυχία”. Όταν νικήσουμε, μπορεί να ανοίξει η συζήτηση για τη διαχείρηση της κατάστασης. Τότε θα κρίνουμε και θα κρίθουμε όλοι για τα όσα κάναμε, όσα θα μπορούσαμε να κάνουμε και όσα δεν κάναμε. Μέχρι τότε όμως, σιωπή και δουλειά.
