Ok, ας ξεκινήσουμε από το βασικό γιατί πολλά υψωμένα φρύδια ήδη διακρίνονται: δεν πήγαμε προφανώς να δούμε την Kylie, αν και πολύ θα θέλαμε. Η πανδημία έχει παγώσει επ’ αόριστον τις συναυλίες, επομένως καλλιτέχνες και εταιρείες σκαρφίζονται νέους τρόπους ώστε κάπως να απαλύνει αυτή η έλλειψη, τόσο από τη πλευρά των ακροατών, όσο και από την πλευρά της μουσικής βιομηχανίας. Πλέον -και μέχρι νεοτέρας- ζούμε στην εποχή των stream concerts. Διότι μπορεί εμείς να μετράμε ματαιωμένες μελλοντικές αναμνήσεις από τις συναυλίες που δεν γίνονται, αλλά μουσικοί, τεχνικοί, διοργανωτές και πάρα πάρα πολλοί άλλοι μετράνε μήνες χωρίς δουλειά. Ένα τέτοιο link για το stream του Infinite Disco μοιράστηκαν μαζί μας οι πάντα δραστήριοι The Hubsters. Τις περίπου 10 μέρες που μεσολάβησαν από αυτό το live μέχρι σήμερα, η Αυστραλή σημείωσε και ένα αξιοζήλευτο ρεκόρ: το «Disco» κατέκτησε την κορυφή των charts, και έτσι η Kylie έχει τουλάχιστον ένα album στο No.1 σε κάθε μία από τις τελευταίες 5 δεκαετίες (80s, 90s, 00s, 10s, 20s)
Αν δεν ήταν κυριολεκτικά τραγικοί οι μήνες που περάσει ο πλανήτης με την εξάπλωση και την έξαρση της πανδημίας, θα έλεγες ότι το 2020 διακρίνεται από μια βαθιά ειρωνεία: τη χρονιά που η pop μουσική ψεκάστηκε με λακ για να κρατήσει αγέρωχη τη θηριώδη περμανάντ και γύρισε στην εποχή της ντίσκο, δεν μπορούν να γίνουν συναυλίες και κυρίως δεν μπορούμε να χορέψουμε αφήνοντας τα σώματά μας να χαρούν τις μελωδίες από τα synths και τα groovάτα μπάσα.
Αυτή τη χρονιά, λοιπόν, μια τεράστια ντισκομπάλα φώτισε το στερέωμα της pop και αυτός ήταν ο λόγος που το «Disco», το οποίο κυκλοφόρησε στις αρχές του μήνα, δεν μας ξάφνιασε. Το βλέπαμε να έρχεται από την Άνοιξη, όταν η Dua Lipa με το «Future Nostalgia» έγινε η «βασίλισσα της πρώτης καραντίνας» δείχνοντας πώς αντιλαμβάνονται την ντίσκο σήμερα οι 20άρηδες Το εμπεδώσαμε το καλοκαιράκι με το «Chromatica» της Lady Gaga που έκανε πιο electro τις θερινές νύχτες. Το «Disco» όμως ήρθε με την ορμή μιας δημιουργού, η οποία ξέρει πού και πώς να ψάξει μέσα στην 80s φαντασμαγορία. H Kylie στα 52 κάνει τα μαλλιά της ξανά μπούκλες, όπως στο εξώφυλλο του πρώτου της άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1988, μπουκάρει στο εφηβικό σου δωμάτιο σου, βουτάει κάτι αρχαία περιοδικά, κοιτάζει αυτάρεσκα τις φωτογραφίες όταν ήταν ζευγάρι με τον Χάτσενς και σου λέει «τώρα είμαι καλύτερη». Πριν 30 και βάλε χρόνια έπαιξε με την ντίσκο για να την αποδεχθούμε. Τώρα παίζει με την ντίσκο για να νιώσουμε εμείς αποδεκτοί. Σε ένα παρόν με ρευστές ταυτότητες, η πληθωρική ντίσκο μπορεί να φιλοξενήσει τον mainstream ήχο του σήμερα.
Το Infinite Disco ήταν το προσωπικό πάρτυ της Kylie και η ίδια θερμή οικοδέσποινα σε ένα τεράστιο dancefloor βγαλμένο από τις πιο ξέφρενες νύχτες του Studio 54. Εμφανίστηκε με μια μυστηριώδη μαύρη κάππα την οποία αποχωρίστηκε γρήγορα για να μείνει με μια χρυσαφένια ολόσωμη φόρμα καθως έδινε το έναυσμα της βραδιάς με το «I love it». Στεκόταν μπροστά στο μικρόφωνο και έμοιαζε με disco diva των 70s, απρόσιτη και ταυτόχρονα δεκτική, καθώς ο αισθησιασμός αποσυνδεόταν από το sexiness. Λίκνισμα στο σώμα, κάπως πιο ερωτικά vocals κι έως εκεί. Δεν έχει πια ανάγκη ούτε τις extravagant χορογραφίες ούτε τις early 00s πόζες (τότε που το σώμα της κάλυπτε τους τοίχους στα δωμάτια αγοριών) και τις οποίες παβλοφικά θυμηθήκαμε όταν ακούστηκε το «In your Eyes».
Πειράζοντας, όπως κάνει χρόνια τώρα, τα όρια ανάμεσα στην uplifting διάθεση και τον ντελικάτο ηδονισμό, η Kylie όσο κυλούσε η βραδιά έβαζε στο παιχνίδια με τους φωτισμούς, λίγο καπνό και χορευτές. Κάπως έτσι φτάσαμε το χορωδιακό «All the lovers», ένα κομμάτι που έχει θεωρηθεί δίκαια ως πανσεξουαλικός ύμνος, αλλά και στην πολυαναμενόμενο «Say Something» με αυτό το υπνωτιστικό ριφ το οποίο δεν χορταίνεις ποτέ. Η καλύτερη στιγμή της βραδιάς ήταν η εκτέλεση του «Slow». Η Kylie έγδυσε το κομμάτι από τα βαριά ηλεκτρονικά του στοιχεία, πλάγιασε κοντά του ψιθυρίζοντας στο αφτί του και αφέθηκε στην πιο «βρώμικη» funk ορμή του.
Θα χρειάζονταν χιλιάδες λέξεις για να μιλήσουμε για τη δύναμη του dancefloor να μεταμορφώνει. Να σε κάνει κάποιον άλλο, να αντλείς δύναμη μέσα από την επιτελεστικότητα του χορού. Πρόκειται για ένα χώρο που καταλύονται τα όρια και τα σταγανά -εκεί δεν μετράει ποιος είσαι έξω από την πιστά. Στο dancefloor εκδημοκρατίστηκε ο χορός και όσα αυτός φέρνει: την ερωτική έκφραση, τον αισθησιασμό, τη γνωριμία των σωμάτων. Το dancefloor της Kylie ήταν ακριβώς αυτό. Κάτω από ντισκομπάλα, όλοι είναι αποδεκτοί, όλοι περνάνε όμορφα. Πόσο μάλλον, αν στο τέλος πέφτουν και κομφετί από την οροφη.
