Δέκα επεισόδια του ιστορικού δράματος έδωσε το Netflix στο κοινό του και μια Κυριακή που δεν είχες τίποτα απολύτως άλλο να κάνεις (πόσες βόλτες με το σκύλο να πας στα πάρκα και πόσα πλυντήρια θα βάλεις για να περάσει η ώρα, θα με ζήλευε η Μαρί Κόντο με την τάξη που έβαλα σε συρτάρια και ντουλάπες) άφησες το αποτύπωμά σου στον καναπέ. Το κείμενο έχει μικρά σπόιλερ και ξεκινά με το εξής: Η Ολίβια Κόλμαν είναι συγκλονιστική ηθοποιός. Πότε θα την καλέσει η Βασίλισσα Ελισάβετ στο Μπάκιγχαμ για να την ευχαριστήσει για το καλό που έκανε στο θεσμό του στέμματος δεν ξέρω. Θα έπρεπε. Πέρα από το γεγονός ότι σύστησε σε ένα μαζικό νεανικό κοινό την εικόνα μιας γριούλας που μέχρι πρότινος λειτουργούσε τουριστικά, την εξανθρώπισε. Της έδωσε την υπόσταση της συζύγου, της μητέρας, της αδελφής, της γιαγιάς, της πεθεράς και της γυναίκας που νιώθει απειλή από άλλη γυναίκα σε χώρο εξουσίας. Καλή ή κακή η εικόνα, αυτό πλέον είναι ένα ανοιχτό για περαιτέρω συζήτηση.Σε μια σεζόν που μπήκαν στον αγώνα τα φαβορί για να κερδίσουν την παράσταση, Νταϊάνα, πριγκίπισσα της Ουαλίας/ Έμα Κόριν και η Κόρη του Μπακάλη/Σιδηρά Κυρία/η Βαρώνη Θάτσερ/ Τζίλιαν Άντερσον (που μπορείς να πεις πάρα πολλά για την εκτόξευση της ανεργίας που προκάλεσε αγεφύρωτο ταξικό χάσμα στη χώρα της -και εν μέρει οφείλεται στην οικονομική πολιτικής της- αλλά δεν γίνεται να μην της αναγνωρίσεις ότι πολέμησε για την αποποινικοποίηση της ανδρικής ομοφυλοφιλίας και τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων), η Ολίβια Κόλμαν τις εκτόπισε. Όπως συνέβη και στην πραγματική ζωή άλλωστε. Το λέει το σενάριο. Η πραγματική πρωταγωνίστρια είναι μια, η Βασίλισσα. Το υπόλοιπο καστ είναι περιφερειακοί πλανήτες και συμπληρωματικές ιστορίες γύρω από το Θεσμό. Θαρρώ πως είναι σκηνοθετική οδηγία να βγαίνει στο τέλος αλώβητη μόνο εκείνη και οι γύρω της γεμάτοι τραύματα. Μην ξεχνάμε ότι η σειρά είναι βρετανική, παραγωγή της Left Bank Pictures που έχει κάνει ξεκάθαρο ότι κανένας άλλος ηθοποιός δεν θα πληρώνεται περισσότερο από την ηθοποιό που παίζει την Βασίλισσα, και σίγουρα πέρα από τον συναρπαστικό απολογισμό της μεταπολεμικής Βρετανίας είναι ένας θρίαμβος των δημοσίων σχέσεων των Ουίνδσορ (δεν τα λέω εγώ, η Daily Telegraph, δεν υπάρχει πιο φιλοβασιλική εφημερίδα, είναι σαν να μιλάει το Παλάτι). Όλοι κλίνουν το γόνυ στην Ελισάβετ (bend the knee που λέμε).Θέλει μεγάλη τέχνη για να μην αποκαλύψεις τίποτα από την πλοκή αλλά μπορώ να σας πω να προσέξετε τη δράση όποτε υπάρχει σκηνή με κυνήγι ή ψάρεμα. Και όλα όσα κρύβονται πίσω από αυτόν το συμβολισμό. Ποιος είναι ο κυνηγός, ποιο το θήραμα, ποιο το τρόπαιο και ποιο το ερίφιο για σφαγή; Η Έμα Κόριν (καθόλου τυχαία η τοποθέτηση του ονόματος της σε αυτό το σημείο) μόλις αποφοίτησε από τη δραματική σχολή και καλώς της έδωσαν το ρόλο της αφελούς 18χρόνης που ερωτεύεται τον Πρίγκιπα του παραμυθιού και ονειρεύεται ζωή χαρισάμενη σαν μιούζικαλ του Ουέστ Εντ. Τα λάθη της νιότης πάντα έχουν τίμημα. Της το είπε ξεκάθαρα ο πεθερός της λες και έπαιζε τον Κρέοντα και μίλαγε στην Αντιγόνη. Δεν θα πω παραπάνω. Αλλά που πας καλή μου κοπέλα να χορέψεις Blondie στο μαυσωλείο; Αν ζούσε στο σήμερα αυτή η 18χρόνη θα ήταν μια σοσιαλιτέ influencer που θα έκανε tutorial στα σόσιαλ. Απαιτητικός ο ρόλος της και αυτή ας πούμε ότι φοράει ωραία ρούχα για να δώσει ψωμάκι στα γυναικεία περιοδικά να αναβιώσουν μόδες και μπλε eyeliner. Μέχρι εκεί και μεγαλώνοντας αν ψηθεί το συζητάμε. Δεν με έβαλε στον ψυχολογικό κυκεώνα της Πριγκίπισσας που σίγουρα ήταν πολλά παραπάνω από μια κοπέλα που ήθελε να αγκαλιάσει την Βασίλισσα. Φάουλ.
Με την επιλογή της Άντερσον ως Μάργκαρετ Θάτσερ έχεις δυο δρόμους. Ή θα την λατρέψεις ή θα σου θυμίσει την πανέμορφη Μιμή Ντενίση στους Φρουρούς της Αχαΐας, μπορεί να φταίει η λακ και η περούκα που δυστυχώς είναι πιο μεγάλη από το grandeur της ερμηνείας. Φυσικά και ήρθε η Μέριλ Στριπ στο μυαλό που δεν μιμήθηκε αλλά υποδύθηκε. Αυτά είχα να πω και πέστε να με φάτε. Σου λέει ο Independent ότι μπερδεύτηκε το αγγλικό κοινό από την ομορφιά της Θάτσερ του Netflix κι άρχισε να την ποθεί. Mannerisms είναι η λέξη κλειδί και δεν ξέρω πως ακριβώς να την μεταφράσω. Μανιέρα θα το αφήσω. Η μόνη στιγμή που έγινε συμπαθής είναι όταν έπεσε στα νύχια της Πριγκίπισσας Μαργαρίτας. Δεν θα σχολιάσω την ‘Έλενα Μπόναμ Κάρτερ γιατί είμαι προκατειλημμένη, τη θεωρώ θείο δώρο στη σειρά. Ωστόσο, οι συναντήσεις των δυο γυναικών με την μεγαλύτερη εξουσία στη χώρα είναι ένα ωραίο πινγκ πονγκ εξουσίας και διαλόγων.
Υπάρχουν δεκάδες ιστορικά θέματα που μπορούν κάλλιστα να αναπτυχθούν σε άλλο θέμα. Οι αντρικοί ρόλοι είναι χειρουργικά γραμμένοι, στην εντέλεια. Κάρολος (Τζος Ο’ Κόνορ) και Φίλιππος (Τομπάιας Μένζις, κάτι πάθαμε εδώ) δίνουν μαγικές ερμηνείες. Αλλά πρωταγωνιστεί Εκείνη, τα σκυλιά της, τα άλογα της, η Σκωτία της, η αγγλική εξοχή της, η άποψη της για το stiff upper lip. Όπως ακριβώς την εκφράζει στον πρωτότοκο της όταν έρχεται γονυπετής να της εξομολογηθεί ότι ζορίζεται. Είσαι κακομαθημένος και έχεις τόσα πολλά χωρίς να έχεις δουλέψει μέρα του λέει. Και σηκώνεσαι να την χειροκροτήσεις γιατί διέλυσε το προνόμιο του σε δυο λεπτά. Η Κόλμαν κρατιόταν στον προηγούμενο κύκλο για να φύγει από τη σειρά με βαθιά υπόκλιση από το κοινό. Και παρατεταμένο χειροκρότημα. Αυτή είναι η τηλεόραση που θέλεις να σου κρατά συντροφιά όταν ο έξω κόσμος σκοτεινιάζει επικίνδυνα. Και σε τρομάζει. Γιατί ακόμη και η Βασίλισσα άκουσε τον άνεργο που έκανε διάρρηξη στο Παλάτι για να της πει τον πόνο του.
