Είμαι στο σαλόνι του σπιτιού μου, κάπου στο κέντρο της Αθήνας, κάνω τηλεργασία -γιατί 2020- φορώντας φούτερ και κολάν (νέα στολή εργασίας) ΑΛΛΑ την ίδια στιγμή είμαι στη Νέα Υόρκη, έχω πάει στο Μπρούκλιν και βλέπω έκθεση σε μουσείο με τα ρούχα από το “Γκαμπί της Βασίλισσας” και το “Στέμμα”. Μαθαίνω το ρόλο που παίζουν τα κοστούμια στη διαμόρφωση ενός χαρακτήρα. Μήπως είμαι τρελή, μήπως τα χω χαμένα; ΟΧΙ.
Είμαι σε 3D online έκθεση κοστουμιών στο μουσείο τέχνης του Μπρούκλιν που σε συνεργασία με το Netflix εκθέτει τα κοστούμια των δυο δημοφιλών σειρών εποχής. Δεν βλέπω απλά τα ρούχα, hello έμπαινα και στο Asos αν ήθελα να τσεκάρω τάσεις σε φορέματα. Μαθαίνω ότι το μεταξωτό λουλουδάτο κόκκινο φόρεμα της Πριγκίπισσας Νταϊάνας στο ταξίδι με τον Κάρολο στην Αυστραλία το 1983 ήταν ένα ξέσπασμα. Η καταπιεσμένη και ψυχολογικά πιεσμένη Ντι ήθελε να διαχωρίσει τον εαυτό της από τη βασιλική οικογένεια και έσπαγε το πρωτόκολλο της μόδας, επιλέγοντας έντονο κόκκινο.
Μαθαίνω για την επιλογή του Pierre Cardin ως έμπνευση πίσω από τα κρεπ φορέματα της Μπεθ στο “Γκαμπί της Βασίλισσας” και το συμβολισμό για τα τέλη των 60s και την έλευση μιας λιγότερο συντηρητικής κοινωνίας.
Τα κοστούμια που σχεδίασαν η Γκαμπριέλ Μπάιντερ (“The Queen’s Gambit”) και η βραβευμένη με Emmy και BAFTA Έιμι Ρόμπερτς (“The Crown”) συνδυάζονται με εκθέματα του μουσείου, όπως ένα ιδιαίτερο πορτρέτο της βασίλισσας Ελισάβετ Β΄ και ένα επιτραπέζιο παιχνίδι από την αρχαία Αίγυπτο.Η μόδα είναι τέχνη και η μια σημαντική μορφή επικοινωνίας, με την επιλογή ενός φορέματος μια γυναίκα μπορεί να ανοίξει διάλογο με την κοινωνία και την εποχή της απλά περπατώντας σε ένα κεντρικό δρόμο της πόλης. Φυσικά διαμορφώνει ταυτότητες και πολλές φορές υποτάσσεται η αντιδρά στο κανονιστικό ανδρικό βλέμμα.
Η μόδα είναι ο πιο άμεσος τρόπος να κατανοήσει κανείς την ευμεταβλητότητα των εποχών και τις πολιτικοοικονομικές συνθήκες κάθε δεκαετίας. Οι στιλιστικές επαναστάσεις της Πριγκίπισσας Νταϊάνας ήταν ένα σκηνοθετημένο επικοινωνιακό σόου, μια πιο ηχηρή εξέγερση από τα λόγια της. Στην περίπτωση της Μπεθ βλέπουμε μια φεμινίστρια στην ουσία που εισάγει το debate της εποχής. Το κοντό καρέ γυναικείο στυλ, έγινε το ριζοσπαστικό σημείο και ο δεσμός καταπίεσης που έσπασαν οι γυναίκες (“To bob or not to bob?”). Η γκαρνταρόμπα κάθε γυναίκας είναι ένας φορέας δυνητικής μεταμόρφωσης. “Η μόδα είναι ο χώρος όπου οι άνθρωποι επιδίδονται σε μια διαπραγμάτευση ανάμεσα στην ατομική και την ομαδική ταυτότητα” κατά τον Jay McCauley Bowstead, αναπληρωτή καθηγητή πολιτισμικών και ιστορικών σπουδών στο London College of Fashion. Ακόμα ψάχνω να βρω -ντυμμένη με φόρμες- την ταυτότητα της πανδημίας.
