Εμένα μου φάνηκε ότι αυτή η σειρά κυλά τόσο αργά και βασανιστικά που έμαθα σκάκι μέχρι να την τελειώσω και μπορώ να αντιμετωπίσω Ρώσο μάστερ του παιχνιδιού.
Υπόθεση
Κοριτσάκι με προβληματική παιδική ηλικία που έχασε τη μητέρα του και μεγάλωσε σε οφανοτροφείο κατεβάζοντας ηρεμιστικά και βρίσκοντας διέξοδο από την πραγματικότητα σε ένα ανήλιαγο υπόγειο παίζοντας σκάκι με ένα επιστάτη, δεν μπορεί να νιώσει τίποτα. Μεγαλώνει, το ρίχνει στο ποτό, στα ψώνια και στους έρωτες αλλά μένει αταλάντευτα παγερά αδιάφορη προς τη συναισθηματική της νοημοσύνη. Η Άνια Τέιλορ-Τζόι είναι άψογη ως η κερένια κούκλα που κουνάει μηχανικά τα πιόνια και τους ιππότες. Φαν φακτ: η σειρά χρυσοπλήρωσε ως σύμβουλο τον Γκάρι Κασπάροφ για να μάθει στους ηθοποιούς να παίζουν σκάκι ρεαλιστικά. Το Netlix χρησιμοποίησε παραπάνω από τους ηθοποιούς τον Μπρους Παντολφίνι, τον διάσημο προπονητή σκακιού για να πλανάρει τις σκηνές. Κι εγώ το ομολογώ, κάπου κουράστηκα με τόσες κινήσεις.Η καθηλωτική μεταφορά του πρωτοποριακού μυθιστορήματος του Γουόλτερ Τέβις γράφουν κριτικές και δελτία τύπου. Ωραία κοστούμια και εξαιρετική σκηνοθεσία είδα σίγουρα. Πάμε στα θετικά
Είναι ένας δύσκολος ρόλος και η πρωταγωνίστρια το ζει. Πολύπλοκος με πολλά επίπεδα και η Άνια Τέιλορ-Τζόι είναι συγκλονιστική. Αν έλειπε εκείνη θα μιλούσαμε για την απόλυτη φλαταδούρα. Σου πετάει το δόλωμα και σε έχει στο αγκίστρί της. Παίζει χωρίς διαλόγους, χωρίς να κινείται καν η κοπέλα κι αξίζει χειροκρότημα. Εξαιτίας της δεν πήγα στο fast forward. Είναι θεατρική ερμηνεία για πολλά βραβεία. Και οι βοηθητικοί ρόλοι είναι δίκαια μοιρασμένοι, είτε βλέπεις την Μόουζες Ίνγκραμ είτε τον Μπιλ Καμπ. Η διεύθυνση φωτογραφία του Στίβεν Μέιζιερ είναι εξαιρετική και αψεγάδιαστη, είσαι στο 1950.
Ο σεναριογράφος Σκοτ Φρανκ είναι τεράστιο asset για το Netflix μιας και κατόρθωσε να μετατρέψει μια σοβαρή νουβέλα σε τηλεοπτική σειρά που δεν απευθύνεται σε ηλικιωμένους στρατιωτικούς και posh καθηγητές αστικού δικαίου.
Πάμε στα αρνητικά
Εγκεφαλικό. Αργό. Δραματικό αλλά προβλέψιμο. Έχουμε δει πολλές ιστορίες ενηλικίωσης με γυναίκες που διαχειρίζονται σκοτεινές τραυματικές εμπειρίες. Είναι κουραστική η εμμονή με τις διαλυμένες αναγκάλιαστες ιδιοφυΐες. Μου άφησε μια απορία αναπάντητη. Γιατί δεν έγινε ταινία να μιλούσαμε για αριστούργημα;
