Στο σαλόνι που πέρασα ένα μεγάλο μέρος των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων, είδα και μερικά από τα θρίλερ που είμαι σίγουρη πως τραυμάτισαν την ψυχούλα μου ανεπανόρθωτα. Φαίνεται πως οι γονείς μου, πάνω σε εκείνον τον αγώνα να βάλουν εμένα και την αδερφή μου όσο πιο γρήγορα και ήσυχα γίνεται για ύπνο, υπολόγισαν σωστά πως μια ταινία και η θαλπωρή του καναπέ μπορούν να στείλουν δυο μικρά με υπερένταση κάπως γρήγορα για ύπνο, αλλά δε διάβασαν τα ψιλά γράμματα αυτής της πασίγνωστης κατά τα άλλα συνταγής επιτυχίας: η ταινία δεν πρέπει να είναι θρίλερ.

Κάπως έτσι, στον ίδιο καναπέ, τις ίδιες πάνω κάτω ώρες και σε ηλικίες κάπου ανάμεσα στα 10 και τα 15, είδα τις ταινίες που μπήκαν με τον πιο τρομακτικό τρόπο στο υποσυνείδητό μου, μίλησαν στις μεγαλύτερες φοβίες μου, με έκαναν να κοιμάμαι στο κρεβάτι των γονιών μου τα βράδια (τους εκδικούμουν χωρίς να το ξέρω) και με έφτασαν σήμερα σε αυτό το υπεροπτικό, εκνευριστικό σημείο να λέω πως ό,τι είχαμε να δούμε από θρίλερ το είδαμε και πως όλα είναι πια προβλέψιμα, έως και μάταια. Συγγνώμη, αλλά όταν ένα θρίλερ σε έχει κάνει να ξυπνάς κάθε βράδυ στις τρεις και μισή τα ξημερώματα, στα 28 κανένα από τα καινούργια δε σε βάζει καν σε διαδικασία να το δεις με τα φώτα αναμμένα.

Αν με κάποιο τρόπο, οι παρακάτω ταινίες έχουν μαυρίσει και τη δική σου παιδικότητα, θέλω να ξέρεις ότι είμαστε μαζί σε αυτό. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό το αυτό τέλος πάντων.

What Lies Beneath (2000)

Με ελληνικό τίτλο το καθόλου κλισέ (όχι) “Ένοχο Μυστικό”, αυτή η ταινία κατά τα άλλα περιλαμβάνει στο καστ της Μισέλ Φάιφερ και Άμπερ Βαλέτα. Το σενάριο επίσης είναι σχετικά απλό: ένα ζευγάρι μετακομίζει στο απομακρυσμένο σπίτι του ενός (του Χάρισον Φορντ σε αυτή την περίπτωση) και όσο εκείνος λείπει το πρωί, στο σπίτι η Φάιφερ ζει περίεργα πράγματα που αρχικά την κάνουν να πιστεύει πως κάτι παίζει με τους γείτονες. Δεν αργεί να συνειδητοποιήσει πως ο σύντροφός της δεν είναι τόσο καλός όσο νομίζει και πως έχει δολοφονήσει την πρώην ερωμένη του. Τα καλά νέα είναι πως η ερωμένη είναι η Άμπερ Βαλέτα. Τα κακά νέα είναι πως τη βλέπεις μόνο ως πτώμα-φάντασμα. Τώρα αν ρωτάς γιατί με φρίκαρε αυτή η ταινία, να σου θυμίσω πως πήγαινα Τετάρτη δημοτικού. Σήμερα, οριακά τη βρίσκεις μεγαλύτερη από ό,τι χρειάζεται για να υπηρετήσει τον σκοπό της.

The Others (2001)

Το The Others αδιαμφισβήτητα είναι ταινιάρα και η Kidman ηθοποιάρα. ΟΚ. Προχωράμε. Βασικά, ας συνεχίσουμε λέγοντας πως ως παιδί, η πρώτη μου γνωριμία με την έννοια του πλοτ τουιστ, ήταν αυτή η ταινία που με έκανε να ρωτήσω τη μάνα μου με απόλυτη σοβαρότητα: «σίγουρα δεν είμαστε φαντάσματα;». Μου απάντησε «όχι». Εντελώς σοβαρά επίσης.

The Ring (2002)

Τη Naomi Watts δεν την έμαθα ως μούσα του David Lynch στο “Mullholand Drive” για πρώτη φορά. Όχι. Την έμαθα σαν δημοσιογράφο που είναι παραπάνω φρικαρισμένη από όσο άντεχε η παιδική μου συνείδηση. Στο μεταξύ, αν οι προηγούμενες δυο ταινίες με έναν να φοβάμαι το ίδιο μου το σπίτι και να αναρωτιέμαι αν είμαι φάντασμα και δε μου το λένε για να μη φρικάρω, αυτή γέννησε τεράστια καχυποψία μέσα μου για την τηλεόραση. Ενδεχομένως για αυτό έφτασα 28 χρονών για να βάλω μια στο σπίτι μου.

The Exorcism of Emily Rose (2005)

Θέλω να ξεκινήσω καταγγέλοντας το γεγονός ότι η ταινία αυτή περνιέται για δράμα για τα δεδομένα του Imdb. Θέλω να συνεχίσω λέγοντας πως αν μπορούσα να σκεφτώ τη χειρότερη δυνατή φράση για να συνδέσω με αυτό το φιλμ, με αυτή την ερμηνεία, είναι αυτό το καταραμένο “βασισμένο σε αληθινά γεγονότα”. Σε άλλα νέα, ένα νεαρό κορίτσι τρώει μύγες, κατεβαίνει τις σκάλες σε στάση γέφυρα, μετράει γύρω στα έξι ονόματα δαιμόνων –το ένα μετά το άλλο- μέσα σε έναν στάβλο για να καταλήξει να δηλώνει πως είναι ο διάολος με σάρκα και όλα αυτά είναι βασισμένα σε πραγματικά συμβάντα. Μην τυχόν και καταφέρεις να κατηγορήσεις τη φαντασία για τα σκληρά γεγονότα. Για να μετρήσουμε τον τρόμο σε φοβίες, ξυπνούσα επί μήνες στις τρεις και μισή κάθε βράδυ (την ώρα που οι δαίμονες κοροϊδεύουν τον Τζίζους, σύμφωνα με την ταινία) σίγουρη πως το τέλος έρχεται και θα ακούσω λάιβ κανένα απεταξάμην.

The Strangers (2008)

Βρισκόμαστε στο 2008, δύο χρόνια πριν κλείσω τα 18 και εντάξει, οι ιστορίες με φαντάσματα δε με τρομάζουν πια. ΨΕΜΑ. Με τρομάζουν ακόμα τα ghost stories, και μόλις που αρχίζω να συνειδητοποιώ πως δε χρειάζεται να ενέχει ένα μεταφυσικό στοιχείο μια ταινία για να φρικάρω τη ζωή μου. Στο Strangers (“Κλείδωσες;” για το ελληνικό κοινό), ένας τύπος (Scott Speedman) έχει μόλις φάει άκυρο σε μια πρόταση γάμου αλλά δε μπορεί να ακυρώσει τη διανυκτέρευση που είχε κλείσει σίγουρος πως θα ακούσει το «ναι» από την κοπέλα του (Liv Tyler). Το θέμα είναι πως η διανυκτέρευση πήγε πολύ στραβά, το όχι στην πρόταση κατέληξε να είναι το λιγότερο από τα προβλήματά του, μιας και κάτι παράξενοι μασκοφορεμένοι τύποι (οικογένεια κατά πάσα πιθανότητα) αποφάσισαν πως θέλουν να τους σκοτώσουν, αφού πρώτα παίξουν μαζί τους ένα στημένο, σαδιστικό κρυφτό, γιατί θέλουν και να τους κάνουν πρώτα να ελπίζουν ότι θα ζήσουν πριν γίνει το μοιραίο. Κάπως έτσι, συνειδητοποίησα πως οι ζωντανοί είναι πιο επικίνδυνοι από τα φαντάσματα. Τουλάχιστον στις ταινίες. Τι εννοείς και στη ζωή;