Παρασκευή βράδυ. Γενική πρόβα πριν την πρεμιέρα της παράστασης “Girls & Boys” στο 104. Στην Ευμολπιδών με τη μάσκα περιμένω να μπω στην κεντρική σκηνή του θεάτρου. Καθόμαστε σε απόσταση γιατί COVID-19, αλλά αν αναλογιστείς τη χωρητικότητα του θεάτρου, επιτρέπονται λιγότεροι από είκοσι θεατές, με αποτέλεσμα να νιώθω λες και βλέπω θέατρο στο σαλόνι του σπιτιού μου. Μόλις κλείνουν τα φώτα, ξεχνάω τα πάντα κι επιστρέφω σε ένα σύμπαν που το θέατρο σε κρατά ασφαλή από όσα συμβαίνουν έξω στον πραγματικό κόσμο. Έτσι ήθελα να πιστεύω. Γιατί ο μονόλογος που παρακολούθησα ήταν το χαστούκι που χρειαζόμουν.
Ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας, η ηθοποιός Δώρα Παρδάλη, ξεκινά να περιγράφει τη ζωή της και πιστεύω ότι είμαι σε ρομαντική κομεντί. Κορίτσι νέο και δροσερό υποφέρει σε βασανιστικά βαρετές δουλειές και σχέσεις, αποφασίζει να τα παρατήσει όλα και να γυρίσει τον κόσμο. Γιατί στα 20 σου πιστεύεις ότι είσαι άτρωτος και κάθε μέρα που ξυπνάς είναι μια νέα περιπέτεια με ήρωα εσένα. Μαζεύει τις απαραίτητες εμπειρίες για να αντέξει την ενηλικίωση (αυτές που δεν θέλεις να ξέρει η μαμά σου αλλά τις διηγείσαι σε φίλους γελώντας) και κάποια μέρα, τυχαία, θα γνωρίσει τον άντρα της ζωής της, σε ένα αεροδρόμιο. Γνωρίζει τον έρωτα εκείνον που σε αποβλακώνει μερικώς και σε παραλύει ολικώς. Γιατί όταν ζεις το πάθος δεν σκέφτεσαι λογικά.
Αυτός ο τρελός έρωτας θα έχει την πιο προβλέψιμη κατάληξη. Σεξ, πολύ σεξ, απόφαση να ζήσουμε μαζί, αγορά σπιτιού, άρα επιβεβλημένη καριέρα γιατί έξοδα, τρελά ωράρια και παιδιά, που ολοκληρώνουν την ευτυχία. Μια κανονικότητα.
Σας έχω νέα. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑ.
Φυσικά και η οικονομική κρίση θα τους χτυπήσει την πόρτα. Εκείνος αρχίζει να χάνει μέρα με τη μέρα την επιχείρηση του. Εκείνη ανεβαίνει στο άρμα της και κλείνει συμφωνίες και σαρώνει στα βραβεία. Γίνεται υπολογίσιμη παίκτρια κι αναλαμβάνει διευθυντικές θέσεις. Κάτι δεν πηγαίνει καλά στο γάμο τους. Εκείνη πιστεύει ότι την απατά. Αλλά δεν καταλαβαίνει ακόμη σε τι εφιάλτη θα ξυπνήσει. “Δεν θυμάμαι κάποια συγκεκριμένη στιγμή που άρχισε να ξεφεύγει το πράγμα μεταξύ μας – θυμάμαι ότι βρέθηκα σε αυτήν την κατάσταση ξαφνικά” λέει η ηρωίδα κοιτώντας σε στα ματιά κι εσύ παγώνεις.
Το συγγραφέα Ντένις Κέλι ίσως τον γνωρίζετε από την παράσταση “Ορφανά”. Το έργο είχε ανέβει στο Βασιλικό θέατρο του Λινδίνου με πρωταγωνίστρια την βραβευμένη με Βafta, Κάρεϊ Μάλιγκαν. Οι κριτικοί το λάτρεψαν. Το “Girls & Boys” ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα πέρυσι στο 104 σε σκηνοθεσία της Άννας-Μαρίας Στεφαδούρου.
Είναι δύσκολο έργο. Παίζεις κι εσύ μαζί με την ηθοποιό. Γιατί σου απευθύνεται συνεχώς, ειδικά τη στιγμή που ψάχνει στήριγμα και εξομολογητή. Όταν η ζωή της καταστρέφεται. Σε αφορά το θέμα της παράστασης. Μιλά για τη βία, την εξουσία, τη θέση της γυναίκας στην πατριαρχική κοινωνία, τον οικογενειακό αφανισμό. Σε πονάει αυτή η παράσταση. Τι μπορεί να συμβεί όταν νιώθουμε ότι χάνουμε όσα πιστεύαμε δικά μας; Μπορεί η αδυναμία μας να μας μετατρέψει σε τέρατα; Είναι η πατριαρχία τόσο βαθιά ριζωμένη στις κοινωνίες που όταν πας να την ξεριζώσεις σου κόβει το χέρι; Η Δώρα Παρδάλη τολμά να αναλάβει πολλούς ρόλους σε έναν μονόλογο. Με τον πιο χαρακτηριστικό εκείνο της γυναίκας. Όχι της μάνας. Της γυναίκας. Χωρίς υπερβολές. Και εσύ ως κοινό, μετά το τέλος της παράστασης, θέλεις να την ρωτήσεις “πώς άντεξες”.
Είναι ένα βίαιο έργο. Ο συγγραφέας του έφτιαξε ένα ψυχογράφημα των αντρών εκείνων που η επιβεβαίωση του ανδρισμού τους είναι απότοκο της επιτυχίας και της επιβολής. Που αν βρεθούν χαμένοι μετατρέπονται σε ωρολογιακή βόμβα.
Η σκηνοθέτης της παράστασης είναι ξεκάθαρα. “Η οπτική της δικής μας παράστασης και η κύρια προτεραιότητά μας είναι να ειπωθεί αυτή η ιστορία, στην Ελλάδα, τώρα. Όλο αυτόν τον καιρό, που η οικονομία της χώρας βρίσκεται σε κρίση, επιχειρήσεις, η μία μετά την άλλη, κλείνουν και οι άνδρες συχνά δεν μπορούν πια να προσφέρουν οικονομικά στο σπίτι και την οικογένεια. Σ’ αυτές τις συνθήκες αμέτρητα ζευγάρια έρχονται αντιμέτωπα με μια σκληρή πραγματικότητα: αδυνατούν να διαχειριστούν αλλαγές στο ενδοοικογενειακό τους περιβάλλον, ειδικά όταν πρόκειται για αλλαγές στην εισοδηματική τους ισορροπία. Οι ρόλοι του αρσενικού και θηλυκού ορίζονται και εξυπηρετούνται, σχεδόν ασυνείδητα, από ετεροπροσδιορισμούς, παλαιικούς νόμους κι έναν συντηρητισμό, που κάποιοι θέλουν να πιστεύουν ότι έχει ξεπεραστεί. Όχι, στην ουσία του όμως. Συναισθηματικά ανώριμοι και θεμελιωδώς ανασφαλείς, φέρονται σαν “κορίτσια και αγόρια”, με συνέπειες τέτοιες, που η παράβλεψή τους ισοδυναμεί με σιωπηρή συναίνεση σε έγκλημα“.
Info: Θέατρο 104 (BlackBox), Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα, T. 210 3455.020. Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00 (για 12 παραστάσεις)
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Άννα-Μαρία Στεφαδούρου | Σκηνικά: Ηλέκτρα Σταμπούλου | Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα | Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου | Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
