Πραγματικά με θλίβει που πρέπει εν έτει 2020 να δίνουμε συγχαρητήρια σε κάποιον που μιλάει ανοιχτά για την σεξουαλική του ταυτότητα. Είναι σα να δίνει συγχαρητήρια σε κάποιον γιατί έχει 10 δάχτυλα ή δυο πόδια, αλλά από ό,τι φαίνεται στη χώρα μας κάποια πράγματα δεν είναι δεδομένα ακόμα. Ρατσισμός, σεξισμός, ομοφοβία κρύβονται σε κάθε γωνία. Υπάρχουν άνθρωποι που δυσκολεύουν ζωές άλλων ανθρώπων επειδή δεν μοιράζονται τις ίδιες σεξουαλικές προτιμήσεις. Η σεξουλική μας ταυτότητα, η οποία προφανώς και υπερβαίνει το κλασικό “με ποιον κοιμάσαι”, είναι ένα ζήτημα πολιτικό και όχι μια ιδιωτική υπόθεση, διότι επιτελείται -δεν δηλώνεται μόνο- τόσο ιδιωτικά όσο και δημόσια, και επομένως δεν μπορεί να εξαντληθεί στα όρια του κουτσομπολιού. Και αυτός είναι ο λόγος για το οποίο οι τοποθετήσεις του Γιώργου Καπουτζίδη έχουν σημασία.
Ο γνωστός σεναριογράφος και παρουσιαστής ήταν καλεσμένος στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου, “Ενώπιος Ενωπίω”. Μίλησε για μία ακόμα φορά ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία του, για τη στάση των γονιών του, αλλά και για την αντιμετώπιση από τρίτους. Όπως είπε, άλλωστε, ο λόγος που το κάνει είναι προκειμένου να ανοίξει, να στρώσει ένα δρόμο για όλους τους ομοφυλόφιλους που δεν βρίσκουν αποδοχή από το οικείο περιβάλλον. Και είναι σημαντικό οι άνθρωποι που έχουν προνομιακή θέση και πρόσβαση στο δημόσιο λόγο να αξιοποιούν το προνόμιο αυτό ώστε να μιλούν οι ίδιοι για τα ζητήματα που απασχολούν την κοινότητα τους και να ορίζουν μόνοι τους την ατζέντα της συζήτησης και να μην περιμένουν να την καθορίσουν άλλοι για εκείνους.
Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο,στην κλασική ερώτηση περί οικογένειας ο Καπουτζίδης απέφυγε τις γενικότητες και προσδιόρισε με ακρίβεια την πολιτική διάσταση του ζητήματος της υιοθεσίας από ομοφυλόφιλο γονέα. “Ζω σε μία χώρα που δεν μου δίνει αυτό το δικαίωμα”. Το περιέγραψε με τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα όσο αντίστοιχα ξεκάθαρος είναι αποκλεισμός που βιώνουν οι ομοφυλοφιλοι σε πολλές από τις σχέσεις τους με το Κράτος και την Πολιτεία.
Ο Γιώργος Καπουτζίδης, που εργάζεται και βιοπορίζεται σε έναν χώρο που το να μην μιλάς για κοινωνικά θέματα που θίγουν μερίδα του κοινού, συνεπάγεται καλές δημόσιες σχέσεις, επιλέγει να μιλήσει. “Οργανώνεται” με το σωστό στρατόπεδο και αφήνει το σωστό μήνυμα. Και ναι λοιπόν, πρέπει ΧΘΕΣ σε αυτή τη χώρα ένα gay ζευγάρι να μπορεί να υιοθετήσει ένα παιδί. Χωρίς μα και μου, χωρίς κουτές ερωτήσεις περί φυσιολογικού, χωρίς ανόητες αντιεπιστημονικές θρησκολαγνικές τοποθετήσεις. Όταν ένας άνθρωπος νιώθει την ανάγκη να μεγαλώσει ένα παιδί, το μοναδικό πράγμα που δεν πρέπει να μας αφορά καθόλου, είναι αν γουστάρει άτομα του ίδιου ή του αντίθετου φύλου. Θα πρέπει να μας απασχολεί αν είναι σωστός άνθρωπος, αν έχει μίσος μέσα του, αν έχει την ωριμότητα να μεγαλώσει ένα παιδί. Ας πάμε επιτέλους ένα βήμα πιο κοντά στο φως. Βυθιστήκαμε τόσα χρόνια στο σκοτάδι.
Σε όλα τα παραπάνω υπάρχει ένας μοναδικός αστερισκός που δεν αναιρεί την ουσία όσων είπε, αλλά σχετίζεται με την ευθύνη που έχει ο ρόλος τον οποίο έχει αναλάβει: η απόλυτη σιωπή για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, ενός ανθρώπου που δολοφονήθηκε επειδή ακριβώς συγκεντρώνε όσες ταυτότητες δεν ήταν αποδεκτές, ήταν ομοφυλόφιλος, ήταν τοξικοεξαρτημένος, έκανε μαχητικό ακτιβισμό. Δεν έχουν όλοι οι ομοφυλόφιλοι πολίτες το προνόμοιο του Καπουτίζη και να μιλούν ανοιχτά για αυτά τα θέματα και να κερδίζουν αποδοχή. Δεν έχουν το προνόμιο να επιλέξουν να φύγουν από αυτή τη χώρα αν νιώθούν ότι δεν απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα. Οι τοποθετήσεις για αυτά τα ζητήματα θα πρέπει να καθιστούν ορατούς όσους μέχρι τώρα έιναι αόρατοι. Να ενδυναμώνουν εκείνους που βρίσκονται στο περιθώριο. Είναι τόσο ξεκάθαρο, μα καθόλου απλό.
