Εντάξει, ο Πειραιάς στα 90s δεν ήταν και Bronx είχε όμως τις στιγμές του. Αν ήσουν 10 χρονών, έπαιζες UNO και πίστευες ότι το αυτό ήταν ό,τι πιο κοντά σε ενήλικη απασχόληση. Είχαν χαλάσει φιλίες για το UΝΟ, είχαν πέσει μπουνιές για το UNO, πιτσιρικάδες γύριζαν κλαμένοι σπίτι όχι επειδή έχασαν με 21-0 στο μονό, αλλά γιατί φορτώθηκαν με 10 κάρτες πριν το τελευταίο γύρο του παιχνιδιού. Στα σκληρά στενά της Καστέλλας, εκεί όπου οι ζάντες από το BMX άστραφταν σε κάθε «κωλιά», εκεί που δεν κυκλοφορούσες το βράδυ χωρίς τσιγάρο-τσίχλα, το UNO ήταν μια σοβαρή υπόθεση.
Και όλα αυτά, όλα αυτά τα νιάτα, όλα αυτά τα παράφωνα μπινελίκια που έβγαιναν από παιδικά στόματα, διαλύθηκαν μέσα σε μια στιγμή. Η Mattel, με αντανακλαστικά που ίσως να είναι λίγο χειρότερα από εκείνα της καθολικής Εκκλησίας που δικαίωσε τον Κοπέρνικο μετά από 3-4 αιώνες, ανακοίνωσε ότι τόσες δεκαετίες παίζαμε το παιχνίδι λάθος. Η είδηση έγινε ευρέως γνωστή χθες, παρά το γεγονός ότι κυκλοφορεί περίπου μία εβδομάδα. «Εκ της διευθύνσεως: Δεν μπορείς να ρίξεις κάρτα +2 πάνω σε άλλη κάρτα +2».
14 λέξεις που κατέστρεψαν χιλιάδες παιδικές ηλικίες. Κατέστρεψαν και τη δική μου, που τώρα θα πρέπει να ψάχνω σε ξεχασμένες ατζέντες να σηκώσω το τηλέφωνο και να ζητήσω συγγνώμη από ανθρώπους με τους οποίους έχω να μιλήσω για δεκαετίες.
Σε εκείνη την περίοδο της ζωής μου, το UNO είχε λίγη μικρότερη σπουδαιότητα από τη φόρμα του Μπεν Κρίστενσεν ή από τα εύθραυστα ποσοστά του Ζάρκο Πάσπαλι στις βολές. Δεν αστειευόμουν και ήμουν ένα ανταγωνιστικό μαλακισμένο, όπως και οι περισσότεροι από τους συνομήλικους, εδώ που τα λέμε. Το σκηνικό ήταν το σύνηθες: αθηναϊκό καλοκαίρι με καύσωνα, 4 αγοράκια με σορτσάκια μαζεμένα μπροστά στην είσοδο του σπιτιού μου και να παίζουμε στο πλατύσκαλο UNO.
Καταπίναμε τους γύρους με την ευκολία κενυάτη δρομέα στα 10.000 μέτρα και στα χέρια μας κρατούσαμε τις κάρτες της τετράχρωμης ευτυχίας. Δίπλα μας ίδρωναν πλαστικά μπουκάλια του 1,5 λίτρου γεμάτα νερό από το ψυγείο και τα δάχτυλα μας κιτρίνιζαν από τη λαδίλα που σπάταλα σκορπούσαν τα πακοτίνια. Μας έβγαζες φωτογραφία και είχες μια νέα εκδοχή της θρυλικής φωτό από το «Κεντρί» μείον το κούλνες του Newman.
Οι παλαιοί και (όχι τόσο παλαιοί) παίκται θα γνωρίζουν ότι σε κάθε παρτίδα υπάρχει μια λεπτή οριακή στιγμή. Είναι η στιγμή που οποιαδήποτε βρισιά δεν αρκεί, που αν πιαστείς στα χέρια μοιάζει λίγο. Είναι η στιγμή που δέχεσαι συντονισμένη επίθεσή από τους συμπαίκτες σου. Στην αρχή σε φορτώνουν με κάρτες +2 και στο κάπάκι +4. Έπειτα, έρχεται το δεύτερο κύμα και αλλάζουν το χρώμα που παίζει στο τραπέζι. Στο τέλος απογειώνουν τα βομβαρδιστικά για να μην αφήσουν τίποτα όρθιο, στο πετάνε reverse και skip, ώστε να ξαλαφρώσεις λίγο από όλες αυτές τις κάρτες που μέσα σε λίγα λεπτά συγκεντρώθηκαν στα χέρια σου και αντί να είσαι ένας δεκάχρονος που διασκεδάζει μοιάζεις με ανήλικο γκρουπιέρη που ετοιμάζεται να μοιράσει στο τραπέζι του Τζον Τάραμας.
Κάπου ανάμεσα στο δεύτερο και τρίτο συνεχόμενο reverse, κατάλαβα ότι απαιτούνται δραστικά μέτρα. Δεν μπορούσε να δεχθώ αυτό το πετσόκομμα μέσα στο σπιτάκι μου. Δεν θα αρκούσε να τους πλακώσω (που δεν θα τα κατάφερνα), δεν αρκούσε να φέρω τούμπα όλη τη στίβα με τις κάρτες. Σηκώθηκα σαν κύριος από το τραπέζι, άνοιξα με ψυχραιμία την εξώπορτα, κατευθύνθηκα προς την κουζίνα ενώ έφταναν στα αφτιά μου οι πρώτες κοροϊδίες των αντιπάλων μου για την αντίδρασή μου, άνοιξα συρτάρι και έβγαλα ένα μαχαίρι. Δεν ήμουν εγώ, ήταν ο Norman Bates από το “Ψυχώ” που μιλούσε μέσα μου. Ευτυχώς, μιλούσε χαμηλόφωνα διότι τράβηξα ένα απλό μαχαίρι και όχι κάνα κουζινομάχαιρο. Ευτυχώς, γιατί αν είχε συμβεί αυτό, τώρα μάλλον δεν θα έγραφα αυτές τις γραμμές, αλλά σίγουρα θα είχα γίνει πλουσιότερος. Έκανα την αντίστροφη διαδρομή και στάθηκα σιωπηλός μπροστά στους φίλους μου. Δεν χρειάστηκε κάτι περισσότερο. Ήταν σοβαρά παιδιά και έφυγαν γλεντώντας με λεκτικά.
Η γειτονιά ήταν σκληρή σε αυτά τα θέματα και ήξερε να τα με συνοπτική διαδικασία. Μου επέβαλλαν 4 ημέρες αποχή από κάθε αγωνιστική δραστηριότητα μέχρι να μάθω να χάνω. Ευτυχώς δεν μου έβγαλαν κανένα ντροπιαστικό παρατσούκλι.
Νίκο, Παντελή, Κώστα, καλά να είστε σήμερα και συγγνώμη. Αν είχαμε διαβάσει τους κανόνες δεν θα συνέβαινε ποτέ αυτό.
