Ο Θανάσης Ευθυμιάδης, λίγο πριν καβατζάρει τα 30 έκανε ένα αξιομνημόνευτο breakthrough στην τότε κραταιές σειρές μυθοπλασίας της ιδιωτικής τηλεόρασης: συμπρωταγωνίστησε μαζί με την Άννα Παναγιωτοπούλου σε μία από τις κλασικές κωμωδίες των τηλεοπτικών 90s, στο «Ντόλτσε Βίτα» σε σενάριο Ρήγα-Παπαπέτρου. Εκεί υποδύθηκε τον Αντώνη Καλούδη, έναν φοιτητή λαϊκής καταγωγής που βρίσκεται ξαφνικά στο μεγαλοαστικό περιβάλλον της οικογένειας Μαρκάτου και ζει τον (κρυφό και απαγορευμένο) έρωτά του με την μητέρα της κοπέλας του, την Χριστίνα Μαρκάτου.
Η συνέχεια της καριέρας του Ευθυμιάδη ήταν απόλυτα προβλέψιμη: συμμετοχές σε επιτυχημένες ή λιγότερο επιτυχημένες τηλεοπτικές παραγωγές, θεατρικές παραστάσεις, διαφημιστικά κτλ.. Ώσπου από το 2010 και μετά αποφάσισε να πάρει έναν άλλο δρόμο, περισσότερο εσωτερικό, έναν δρόμο διαρκούς ανακάλυψης που δεν χωρούσε σε μανιέρες.
Κομμάτι αυτή της διαδρομής ήταν και το σταδιακό αποτράβηγμα από την τηλεόραση. Σύμφωνα με τη Wikipedia η τελευταία του τηλεοπτική συμμετοχή καταγράφεται το 2010 στη δραματική σειρά του Mega, «Κούκλες», όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Μακριά από τις μόδες και από τα φώτα της δημοσιότητας, ο Ευθυμιάδης αποφασίζει να ανοίξει μόλις φέτος λογαριασμό στο Instagram όπου και εκεί πλέον μοιράζεται αυτόν το δεσμό που έχει σφυραλατήσει τόσα χρόνια με τη φύση. Αυτή την άμεση και αδιαμεσολάβητη σχέση με το φυσικό περιβάλλον, ένα απόλυτα ταιριαστό moodboard που υπογραμμίζει μία από τις ιδιότητες που αναφέρει στο bio του: ευγνώμων μαθητής της ζωής.
Σήμερα όμως, άφησε για λίγο στην άκρη τα φυσιολατρικά ποστ και θυμήθηκε τα 25 χρόνια από την πρεμιέρα του «Ντόλτσε Βίτα», ανεβάζοντας μια φωτογραφία από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της σειρές με εκείνον, την Άννα Παναγιωτοπούλου και την αξέχαστη Κατερίνα Ζιώγου.
Αντί όμως για ένα αναμενόμενο νοσταλγικό κείμενο, στο οποίο θα τιμούσε τις παλιές εποχές της τηλεόρασης, ο Ευθυμιάδης έκανε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: προσπάθησε να χωρέσει σε λίγες λέξεις το κοινωνικό αποτύπωμα αυτής της σειράς, όλα όσα έθιγε,πίσω από τις βιτριολικές ατάκες, για τους ρόλους των φύλων, το δικαίωμα στον έρωτα και την σεξουαλικότητα στα χρόνια της ελληνικής ευμάρειας. Και κλείνει με μια ευχή που ακόμα και σήμερα δεν είναι καθόλου αυτονόητη: «Χρόνια πολλά λοιπόν Ντόλτσε Βίτα! Να τα εκατοστήσεις και να εμπνέεις τους ανθρώπους να ζουν τον έρωτά τους όποτε έρθει, όπως θέλουν και με όποιον σύντροφο θέλουν».
Μακάρι.