Ο πρώτος οργασμός “έρχεται” στη μέση του πιλότου. Η Λίλι Κόλινς, η Έμιλι, πιτσιρικά σαΐνι του μάρκετινγκ, με καταγωγή από τις μεσοδυτικές πολιτείες, μαθαίνει τι σημαίνει #food porn στο Παρίσι. Μπαίνει σε ένα φούρνο, αγοράζει ζεστό κρουασάν σοκολάτας και αρχίζει τα “ΘΕΕΜΟΥ”. Κάμερα σε εκείνη, κοντινό και μόλις έπεσες θύμα του binge watching. Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που πακετάρει τα στερεότυπα σε ωραίο περιτύλιγμα αυτός είναι ο Ντάρεν Σταρ.
Γιατί ο Ντάρεν Σταρ είναι μάστορας όταν πουλάει τηλεοπτικό περιεχόμενο. Το αγόρασες με το ‘Beverly Hillis 90210’, το ‘Melrose Place’ και το ‘Sex and the City”. Οι χαρακτήρες που δημιουργεί στα romcom του, πραγματοποιούν τις γυναικείες φαντασιώσεις φορώντας πάντα τα πιο ωραία ρούχα, είτε είναι γαστρονομικές είτε ερωτικές.
Η Έμιλι μπορεί να είναι περισσότερο πουριτανή από την Σαμάνθα του SATC αλλά σε δέκα μισάωρα επεισόδια ανακαλύπτει τον έρωτα στο Παρίσι και γίνεται δημιουργός και πρωταγωνίστρια της ιστορίας της . Είναι η μέση αμερικανίδα μιλένιαλ, φιλόδόξη χωρίς γνώση της γαλλικής θα μετακομίσει στο Παρίσι για επαγγελματικούς λόγους και για να μάθει νέα ήθη και έθιμα (τα αμερικάνικα) στους επαγγελματίες του “πουλάω 30ml άρωμα για 200€”. Και παραδίδει φεμινιστικά μαθήματα στις Παριζιάνες (ακόμη κι αν τους φαίνεται “βλάχα”) όταν τους εξηγεί τι σημαίνει “male gaze” (το ανδρικό βλέμμα που σεξουαλικοποιεί τις γυναίκες και αναπαριστά το γυναικείο σώμα ως αντικείμενο ηδονής). Δεν την αφορά που δεν την υπολογίζουν οι συνάδελφοι της γιατί έχει followers που ακολουθούν το brand που πουλάει, τον εαυτό της.
Οι Γάλλοι ακόμη δεν μπορούν να καταλάβουν τι έκαναν στο Netflix και τους φέρθηκε έτσι, ιμπεριαλιστικά. Ας αριθμήσουμε μερικά στερεοτυπικά γαλλικά ρατσιστικά κλισέ της σειράς: το Moulin Rouge, ζάμπλουτες γυναίκες με ρούχα υψηλής ραπτικής που δεν μαζεύουν τα περιττώματα των σκυλιών τους, κρέας με το αίμα του στα εστιατόρια, καπνίστριες χωρίς αύριο, κρασί για πρωινό, άνδρες παντρεμένοι με κουστούμια που σου μιλάνε για σεξ στα πρώτα δέκα λεπτά γνωριμίας, μπαγκέτες και μπερέδες. Δεν έχω δει ποτέ Γαλλίδα με μπερέ στο Παρίσι. Οι New York Times ρώτησαν τις Παριζιάνες τι σκέφτονται για τη σειρά. Ridicule απάντησαν.
Η επιτυχία της μιλένιαλ Emily in Paris είναι ότι ζει την ζωή που ποστάρουμε στο Instagram. Η επιφανειακή αψεγάδιαστη τελειότητα. Μια φαντασίωση. Ξεχνάς το Παρίσι των κίτρινων γιλέκων και βλέπεις το Παρίσι που εφηύραν οι Αμερικάνοι για να πουλήσουν κλισέ και στερεότυπα με ώριμες ερωμένες που καπνίζουν αρειμανίως και πίνουν σαμπάνια με την σύζυγό του εραστή τους. Φορώντας πάντα πανάκριβες τουαλέτες και δωδεκάποντα τακούνια σε πλακόστρωτα σοκάκια. Γιατί δεν μπορείς να ταυτιστείς μαζί της; Για τον ίδιο λόγο που δεν μπορείς να ταυτιστείς με την Χριστίνα Μπόμπα. Οι ζωές τους είναι τόσο κατασκευασμένες όσο το σενάριο του Bachelor.
Γιατί είδες και τα δέκα επεισόδια σε μια μέρα; Γιατί η πανδημία σου έχει απαγορεύσει να ζεις την φαντασίωση σου για ένα σαββατοκύριακο στο Παρίσι. Γιατί το καστ είναι υπέροχο. Η Λίλι Κόλινς έχει κωμικό ταλέντο και υπέροχη χημεία με τους ηθοποιούς της σειράς. Γιατί θέλεις όλα τα ρούχα της Έμιλι, είναι σαν να γύρισες το χρόνο πίσω και να παρακολουθείς το Gossip Girl, θέλεις να ρωτήσεις “τιμούλα”. Γιατί ήθελες κάτι ανούσιο να περάσει η ώρα.
