Η Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου, έχει σκηνοθετήσει το γνωστό διήγημα του Τσέχωφ, “Θάλαμος Νο6”, παρουσιάζοντας για πρώτη φορά το έργο του Ρώσου συγγραφέα σε μορφή χιπ-χοπ. Ο λόγος, ο ήχος, η κίνηση, φιλτράρονταν μέσα από τη χιπ-χοπ κουλτούρα, σε μία συνομιλία του κειμένου με τη σύγχρονη εποχή.
Το διήγημα που δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1892, φαίνεται πως τα ερωτήματα που θέτει παραμένουν διαχρονικά. Γιατί να αισθάνεται κάποιος “μη φυσιολογικός”; Πώς χάθηκε η ποίηση και η ομορφιά από τη ζωή μας; Πώς γίνεται να κλείνουμε τα αυτιά μας στον ξεριζωμό τόσων ανθρώπων; Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να θεωρείται “λαθραίος”; Πόσο “νοικοκυραίος” είναι κάποιος που έχει αποκλείσει από τη ζωή του τη ζεστασιά και την ανθρωπιά; Τα τρία κορίτσια, οι Ηλέκτρα Αρσενίδου, Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου και Έρη Μανουρά, αναρωτήθηκανανα για αυτά τα θέματα με έναν σύγχρονο, αλλά πολύ τρυφερό τρόπο. Όπως έχει σημειώσει η ομάδα:
“Οι εικόνες αυτές περνάνε κάθε μέρα μπροστά από τα μάτια μας και έπειτα σβήνονται. Ξεχνάμε. Η ζωή όμως δεν είναι ένα story που κρατάει για 24ώρες και ύστερα χάνεται. Η παράστασή μας είναι ένα ποιητικό κολλάζ που φωνάζει: Μην ξεχνάς! Για όλους εκείνους που, στη βαρβαρότητα, στον άγριο αυτόν κόσμο, συνεχίζουν να παλεύουν, να ονειρεύονται, να τραγουδούν την αλήθεια με τρυφερότητα… Και κάπως έτσι, μία μικρή πτέρυγα για ψυχικά ασθενείς γίνεται για όλους μας ένας φωτεινός μικρόκοσμος, ένα φαναράκι”.
Σήμερα, τα κορίτσια αυτά, μια ανάσα πριν την απόφαση της πολύχρονης δίκης της Χρυσής Αυγής, μετέφρασαν στη νοηματική το τραγούδι της παράστασης για τον Παύλο.
Ποτέ πριν τα χέρια δεν είπαν περισσότερα, όμως και ποτέ πριν οι μέρες δεν ήταν πιο μεγάλες.
