Με τον Χρήστο Πακιώτη, τα είπαμε μέσα στην καραντίνα, μέσω ενός τηλεφώνου που ένωσε την Ελλάδα με τη Βουλγαρία, όταν τα αεροδρόμια σκονίζονταν κλειστά. Στη συνέντευξη που κάναμε τότε και που μπορείς να διαβάσεις εδώ, με αφορμή τη μουσική επιστροφή του 10 χρόνια μετά, έγραψα πως: “Καμιά φορά χρειάζεται να δημιουργήσεις νέους τόπους, να αποχωριστείς τους ανθρώπους που μέχρι χθες έχτιζες πλάι τους τη ζωή σου. Χρειάζεται να αντέξεις τη μνήμη, να μεταβολίσεις το τραύμα, να γράψεις δεκάδες σελίδες ξέροντας απ’ την αρχή πως θα σκίσεις, ρίχνοτας τες τσαλακωμένες σε έναν κουβά αναμνήσεων. Καμιά φορά χρειάζεται κοιτάξεις πίσω σε ό,τι γκρέμισες και να μονιάσεις με τα φαντάσματα σου, να προχωρήσεις μέσα από τις αντιφάσεις που μας δημιουργεί η ζωή. Καμιά φορά, αξίζει να επιστρέψουμε σε ό,τι αφήσαμε να ερημώσει, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουμε ότι ανάμεσα τους φύτρωσαν ξανά λουλούδια”, και δεν θα άλλαζα ούτε λέξη στο τώρα.

“Εκείνος ο Σεπτέμβρης του 2013, δεν θα μεταβολιστεί ποτέ μέσα μου. Όλοι μας, συγγενείς, φίλοι μα και άγνωστοι αφήσαμε ένα κομμάτι μας εκεί πίσω. Μικρό, μεγάλο δεν έχει σημασία. Μια κοινωνία ολόκληρη αναγκάστηκε να θυμάται για πάντα. Το κομμάτι «Ημερολόγια» με βρίσκει στην καρέκλα του θεραπευόμενου, όπου ο θεραπευτής τελικά καταλήγει να είναι κάποιος παλιός μου ακροατής ο οποίος προσπαθεί μέσα από τη δυναμική των παλιών στίχων μου, να με φέρει σε επαφή με την πραγματικότητα και την ηθική μου ανάκαμψη στις προσωπικές μου σχέσεις. Η ιστορία είναι καθόλα αληθινή και έλαβε χώρα πρόπερσι στην Αθήνα”.

Σήμερα, επιστρέφει με τον κολλητό του Παύλο, επιστρέφει με εκείνον, χωρίς εκείνον. Στο σημείωμα κάτω από το τραγούδι αναφέρει:
“Ευχαριστώ όλους τους φίλους που έψαξαν με τόση θέρμη για ένα ακυκλοφόρητο ηχητικό του Παύλου…
Ευχαριστώ επίσης τα παιδιά από την Σαλαμίνα για την ύπαρξη του ηχητικού αυτού, και απολογούμαι γιατί πρόσφατα έμαθα πως τελικά είχε κυκλοφορήσει παλιότερα…
Ευχαριστώ την οικογένεια Φύσσα για την άδεια του να συνδημιουργήσω με τον Παύλο έστω και με αυτόν τον παράδοξο τρόπο…
Παύλος Φύσσας 10 Απριλίου 1979 – 18 Σεπτεμβρίου 2013
“Δεν είναι αθώοι” Μόνη δικαίωση η συνολική καταδίκη
7.10.2020 | 11.00 | Εφετείο Αθηνών