“Μαρινάκι, κάνε μου μια χάρη, βγάλε μου φωτοτυπίες επειδή δεν ήρθε η γραμματέας μου”. Φάουλ. “Μαρινάκι, έχεις έτοιμο το πρότζεκτ, ήθελες να φύγεις και νωρίτερα από το γραφείο για να πας στο άρρωστο παιδί σου, αν δεν προλαβαίνεις να το δώσω στον δείνα”. Κόκκινη κάρτα. Μήπως είσαι σεξιστής και δεν το ξέρεις; Tο Lean In Hellas επιχειρεί να “μιλήσει” ανοιχτά με ένα βίντεο για τα στερεότυπα και τον σεξισμό στον εργασιακό χώρο.
Για ρίξε του μια ματιά:
Ας ξεκινήσουμε από το εισαγωγικό μάθημα των κοινωνικών επιστημών. Τα στερεότυπα είναι οι πεποιθήσεις για τα χαρακτηριστικά, τις ιδιότητες και τις συμπεριφορές των ατόμων μιας συγκεκριμένης ομάδας. Γενικεύσεις και απλοποιήσεις των αρνητικών γνωρισμάτων των φύλων, της φυλής, της διαφορετικότητας και της εθνικότητας. Διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και προκατασκευάζουν αντιλήψεις. Αν με αποκαλείς “Μαρινάκι”στο εργασιακό περιβάλλον και είσαι άντρας διευθυντής μάλλον με υποτιμάς. Δημιουργείς την πεποίθηση ότι είμαι μικρή, ευάλωτη, αθώα, όχι τόσο ικανή να φέρω εις πέρας μια δουλειά για ενήλικους επαγγελματίες άνδρες και με βλέπεις από θέση ισχύος είτε προστατευτικά (ο Πατερούλης) είτε ειρωνικά (σιγά μην μας πει το Μαρινάκι πως να κάνουμε τη δουλειά μας, εμείς οι άντρες είμαστε αποδοτικοί και γεννηθήκαμε έτοιμοι να παρέχουμε τα πάντα #facepalm). Μπορεί να μην φταις εσύ που με αποκαλείς με το υποκοριστικό μου, ίσως είναι μια μιμητική συμπεριφορά, έτσι κάνουν οι άνδρες στο γραφείο τα τελευταία πενήντα χρόνια, έτσι έκανε ο μπαμπάς σου με τις συναδέλφους του, έτσι θα κάνεις κι εσύ για να διατηρήσεις την αυτοεκτίμηση του φύλου σου και ΚΥΡΙΩΣ το μισθολογικό χάσμα. Αν δεχθούμε ότι οι αριθμοί συνήθως λένε την αλήθεια, ας ανοίξουμε μια κουβέντα για τους άνδρες εργαζόμενους που κερδίζουν σε ποσοστό 30% προαγωγές, μισθολογικές αυξήσεις και ανέλιξη σε πόστα. Παρόμοιες ιστορίες έχουμε όλες να διηγηθούμε.
Τα στερεότυπα αλλάζουν. Επειδή αλλάζουν οι κοινωνίες. Εξελίσσονται. Ή και όχι. Ας πούμε, η κοινωνική νόρμα ότι η γυναίκα ολοκληρώνεται μέσω της μητρότητας είναι ένα στερεότυπο ακλόνητο στην ελληνική κοινωνία. Πάρε παράδειγμα κάθε δήλωση παρουσιάστριας/ ηθοποιού/ τραγουδίστριας/γυναίκας πολιτικού σχετικά με την ταυτότητά της ως “μάνα” και πόσο μπαίνει στο απυρόβλητο όποτε την προβάλλει. Αναρωτήσου πόσες γυναίκες που γνωρίζεις επέλεξαν θέσεις με λιγότερα χρήματα και σίγουρα περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να καταφέρουν να μην στερήσουν από την οικογένεια τους την φροντίδα της μητέρας. Συνήθως, για να αποφύγουμε τις εντάσεις, αποδεχόμαστε τις εργασιακές ανισότητες και την ενοχοποίηση της γυναίκας (νιώθουμε ανάξιες, αυτολογοκρινόμαστε, δεχόμαστε λεκτική βία με τη λογική “και τι να κάνεις”, καθόμαστε αμίλητες στο manplaining του εκάστοτε συναδέλφου που ακόμη του δένει η μαμά του τα κορδόνια, ακούμε σχόλια για την εμφάνιση μας) . Με λίγα λόγια, όχι απλά αποδεχόμαστε τον σεξισμό. Τον κανονικοποιούμε κιόλας.
