Με τα δεδομένα να αλλάζουν λόγω της έξαρσης των κρουσμάτων κορονοϊού, οι συναυλίες στην Τεχνόπολη (και οπουδήποτε αλλού) έριξαν αυλαία λίγο νωρίτερα από ότι ήταν προγραμματισμένο, αφήνουντας ένα προσωρινό (;) κενό στην ψυχούλα μας. Μπορεί λοιπόν να μην προλάβαμε να ακούσουμε καλλιτέχνες όπως ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και ο Μίλτος Πασχαλίδης για να αποχαιρετήσουμε το καλοκαίρι όπως θα θέλαμε, ωστόσο όλο τον προηγούμενο καιρό απολαύσαμε αρκετούς καλλιτέχνες που πραγματικά είχαμε ανάγκη με όσα γίνονται, είδαμε καθιστοί τον Σωκράτη, ενώ μπορεί να θυμάσαι ότι ο Εισβολέας τα είχε πει ωραία στο Provocateur λίγο πριν ανέβει στη σκηνή για να παρουσιάσει το δικό του “Ραπ α λα γκρεκ”.
Η σημασία της Τεχνόπολης για το φετινό ιδίαιτερο, σύντομο και παράξενο (λόγω των συνεχών αλλαγών στα πρωτοκολλα και την έλλειψη στοιχειώδους προγραμματισμού από την πλευρά του κράτους) συναυλιακό καλοκαίρι ήταν ότι έδειξε σε όλους ότι ναι, γίνεται. Γίνεται να διοργανωθεί μια συναυλία με απολύτη τυπικότητα και σχολαστικότητα στην τήρηση των μέτρων, χωρίς να δημιουργείται χάος, δίχως καθυστερήσεις και κυρίως, χωρίς να χάνεται η αίσθηση της συλλογικής εμπειρίας που προσφέρει μια συναυλία, ακόμα και αν οι καρέκλες ήταν βιδωμένες και στις καθορισμένες αποστάσεις. Επίσης, έδειξε ότι ναι, γίνεται όχι μία ή δύο φορές, αλλά συστηματικά με εκδηλώσεις καθημερινά. Και τέλος έδειξε ότι ναι, γίνεται όταν όλοι όσοι εργάζονται στην παραγωγή σου έχουν γνώσεις, όρεξη και διάθεση να ενημερώσουν τους θεατές, να τους εξηγήσουν, να τους τους μιλήσουν με ευγένεια για τις μάσκες, για τις αποστάσεις, για την καταναλώση τροφίμων και ποτών. Και αυτό το ναι, γίνεται ήταν τόσο σωστά οργανωμένο και μελετημένο, ώστε να το αντιληφθεί ο Δήμος και να δώσει την άδεια στη διοίκηση της Τεχνόπολης να φιλοξενήσει κάτω από το κόκκινο φουγάρο τόσες πολλές εκδηλώσεις.
Η Τεχνόπολη κλήθηκε να απαντήσει σε ένα δίλημμα: είτε συναυλίες μόνο με καθιστους θεατές, με μάσκες, με αποστάσεις, με περίπου 40% πληρότητα και με αυστηρό ωράριο έως τις 12, είτε καθόλου συναυλίες. Η επιλογή της ήταν μία κατάφαση: για τους μουσικούς, τους τεχνικούς, για τον κλάδο των συναυλιών στο σύνολό του. Μια κατάφαση για εμάς τους θεατές, για εμάς που στις συναυλίες βρίσκουμε ίσως την πιο όμορφη μορφή ψυχαγωγίας και διασκέδασης και έπειτα από αρκετούς μήνες που τις στερηθήκαμε ήμασταν προετοιμασμένοι, έτοιμοι και διψασμένοι να βρεθούμε ξανά σε έναν συναυλιακό χώρο.
Ήδη έχουμε διανύσει την πρώτη από τις δύο εβδομάδες απαγόρευσης συναυλιών. Η 4η Οκτωβρίου είναι κοντά, αλλά κανείς από τους άμεσα εμπλεκόμενους (μουσικοί, τεχνικοί, διοργανωτές) έχει την παραμικρή ιδεά για τους ποιες μπορεί να είναι οι διαθέσεις και κυρίως τα σχέδια των αρμόδιων κρατικών αρχών. Προς το παρόν, το σενάριο της επιστροφής στη συναυλιακή κανονικότητα δεν φαίνεται να κερδίζει πόντους. Όμως ξέρουμε ότι ακόμα και λιγότερο κόσμο, μεγαλύτερες αποστάσεις, πιο αυστηρά πρωτόκολλα, η Τεχνόπολη θα αποδείξει ότι ναι, γίνεται -και εμείς θα πάρουμε μια λυτρωτική ανάσα για έναν μυστήριο χειμώνα.
