Ο σύντροφος Γεροντόπουλος, καλή του ώρα, είχε γράψει για τον Γκάι Ρίτσι κι είχε μιλήσει στην καρδούλα μας, πριν χρόνια. Ρίχνοντας και πάλι βλέφαρο στο κείμενο του, ξύπνησαν μνήμες από τις ατέλειωτες συζητήσεις μας για το ποια είναι η καλύτερη ταινία του αγαπημένου μας Βρετανού σκηνοθέτη. Κι ενώ σε κάθε βιβλίο του σινεμά και κάθε άρθρο που συμπεριλαμβάνει τις πιο γαμηστερές ταινίες των τελευταίων 30 χρόνων οι “Δύο Καπνισμένες Κάνες” κρατούν την πρωτοκαθεδρία, υπάρχουμε κι εμείς που λέμε Snatch και κλαίμε.
Ωστόσο, εδώ θα μιλήσω με επιχειρήματα, γιατί με έχει μάθει πρώτα η ζωή και μετά το μεροκάματο που βγάζω στο Provocateur. Το 1998, το Βρετανικό σινεμά, έγραψε με χρυσά γράμματα στη βίβλο του, το όνομα ενός τσόγλανου που ένα φεγγάρι είχε δουλέψει και στην Ελλάδα. Τον λέγανε Γκάι Ρίτσι κι ήταν ότι περίμενε ο βρωμόστομος κι αλητήριος ευρωπαϊκός κινηματογράφος, ώστε να το αντιτάξει απέναντι στο αμερικανικό τοτέμ του Ταραντίνο. Άλλωστε, ο Γκάι μη γελιόμαστε πάτησε σε κάποιες σταθερές του Κουέντιν, μη γελιόμαστε.
Τόσο σε θέμα πλοκής, ατμόσφαιρας, αλλά και κάδρου, έμοιαζε συγγενής του. Ωστόσο το έκανε με τον δικό του τρόπο κι ένα βομβαρδισμό ατάκας στους διαλόγους και τη μουσική να παίρνει τα ηνία συχνά πυκνά παραδίδοντας το καλύτερο βιντεοκλιπάδικο μοντάζ σεμιναριακού επιπέδου που είδαμε ποτέ. Εκείνο, έγινε και το σήμα κατατεθέν του Γκάι Ρίτσι και στα επόμενα πονήματα του, άλλοτε με εξαιρετικά αποτελέσματα (“Rocka Rolla”) κι άλλοτε με ανθυπομέτρια φιλμάκια που κανείς δεν κατάλαβε γιατί έκανε (“Βασιλιάς Αρθούρος”).
Το όραμα του ωστόσο, αναδύθηκε επί οθόνης πληρέστερα στο “Snatch” κι ήθρε η ώρα, να μιλήσει κάποιος για αυτό! Πάμε λοιπόν στα βασικά. Έχεις σκηνοθετήσει τις Δυο Καπνισμένες Κάνες (Lock Stock and Two Smoking Barrels) μια εκ των καλύτερων κωλοπαιδαρίστικων (badass) ταινιών στην ιστορία του σινεμά και ετοιμάζεις το δεύτερο πόνημα σου. Όλοι σε περιμένουν στη γωνία. Τι θα σκαρφιστείς πια για να τους αφήσεις με το στόμα ανοιχτό; Μάλλον το Snatch. Σίγουρα το Snatch. Το δεύτερο φιλμ του Guy Ritchie και προσωπικό αγαπημένο συνεχίζει εκεί που σταματούν οι Δύο Καπνισμένες Κάνες. Ο Τούρκος και ο Τόμυ ψάχνουν να βρουν ένα μποξέρ για να στήσουν ένα παράνομο παιχνίδι πυγμαχίας ύστερα από εντολές του μάνατζερ Brick Top. Ποιος καλύτερος από τον Τσιγγάνο Brad Pitt σε μια ερμηνεία απολαυστική;
Παράλληλα ο Τετραδάκτυλος Φράνκι (Benicio Del Toro)έχει κλέψει ένα διαμάντι 86 καρατίων και έχει εξαφανιστεί από το Λονδίνο. Καταλληλότερος να τον βρει από τον Vinnie Jones επίσης δεν υπάρχει. Μαφιόζοι, μποξέρ, μικροαπατεώνες μα και μεγαλοαπατεώνες, συμμορίες, όπλα, εκρήξεις, μπινελίκια, στημένοι αγώνες, sex shop συνθέτουν το σύμπαν του Snatch. Καταπληκτική βιντεοκλιπάδικη σκηνοθεσία, βρώμικη ατμόσφαιρα, φρενήρες μοντάζ, εμπνευσμένοι διάλογοι, ανατροπές επί ανατροπών σε μια ταινία που σου φτιάχνει τη διάθεση δοσμένη από το Βρετανό Ταραντίνο. Κοιτώντας τις σημειώσεις μου, αυτά είχε γράψει πριν καμιά 15αριά χρόνια σε ένα μπλογκ που έμελλε να αλλάξει την κινηματογραφική κριτική, μα δεν τα κατάφερε ποτέ!
Σήμερα, ξαναβλέποντας 20 χρόνια μετά το Snatch, θυμάμαι όλες εκείνες τις ταινίες που προσπάθησαν να του μοιάσουν, μα δεν το κατάφεραν. Ψάχνω να βρω μια ταινία που έχει επενδύσει τόσο αριστοτεχνικά σε συγκλονιστικούς δεύτερους ρόλους και μόνο το “Usual Suspects“, ανακαλώ γρήγορα στη μνήμη του. Προσπαθώ να βρω λόγια για το μοντάζ και φαντασιώνομαι Γκασπάρ Νοέ και Γκάι Ρίτσι να φτιάχνουν ένα μικρού μήκους ταινιάκι μαζί. Σκέφτομαι και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Μπραντ Πιτ δεν πήρε καν υποψηφιότητα για Όσκαρ στην καλύτερη του ίσως ερμηνεία. Πάνω από όλα, εκνευρίζομαι με τους κινηματογραφικούς κριτικούς, της εποχής, που προσκυνώντας το clean cut και αρνούμενοι να δουν τις ευεργετικές διεργασίες της κινηματογραφικής απόλαυσης πάνω τους!
Με αίσθημα ευθύνης λοιπόν κάνω πρώτος την αρχή και σηκώνω πρώτος το χέρι μου και λέω ότι το “Snatch” είναι η καλύτερη ταινία του. Όποιος συμφωνεί ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να με ακολουθήσει!
