Εδώ και καιρό, παρακολουθώ τον τρόπο που οι Έλληνες φίλαθλοι, αντιμετωπίζουν το κακό φεγγάρι των Bucks στη σειρά με το Μαϊάμι που τους είχε φέρει μέχρι χθες το βράδυ, ένα σουτ εκτός της συνέχειας των playoffs. H ελληνική καφρίλα κι ο μηδενισμός που ξεπηδά, μέσα από τέρμα γραφικά σχόλια που αναπαράγουν τα Ποιος Αντετοκούνμπο μωρέ; απωθημένα τους, δίνουν και παίρνουν. Ο MVP του NBA και καλύτερος αμυντικός και της φετινής χρονιάς, βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα από τους καφενειακούς επικριτές του, ως υπερτιμημένος. “Καλός μωρέ, αλλά Λεμπρόν δεν θα γίνει ποτέ“. “Μέχρι τους ημιτελικούς της Ανατολής καλός είναι, πιο πέρα μιλάνε οι φανέλες“. Τα μισανθρωπικά μπινελίκια και τον ρατσιστικό οχετό, τα αφήνω στην απέξω και δεν ασχολούμαι καν μαζί τους για ευνόητους λόγους.  

Θέλω να σταθώ λίγο σε αυτή την κουλτούρα της αποκαθήλωσης που υπάρχει εκεί έξω και θρέφει τη μικροψυχία της, μέσα από τις επαγγελματικές αποτυχίες ανθρώπων. Μια μικρή στρατιά ανθρώπων, που πολλαπλασιάζεται κι έχει οχυρωθεί χαιρέκακα πίσω από τα πληκτρολόγια της. Περιμένει στη γωνία, έτοιμη να εξαπολύσει κάποιο αφοριστικό σχόλιο για εκείνον τον αθλητή, που πριν λίγο καιρό βρέθηκε στην κορυφή του κόσμου. Όπου αθλητής, μπορείς να βάλεις εύκολα μουσικός, ηθοποιός, σκηνοθέτης, επιχειρηματίας, you name it που λένε κι οι Αμερικάνοι καλύτερα από εμάς για εμάς.  

Από όλα αυτά δεν θα μπορούσε να γλιτώσει, προφανώς κι ο Giannis μας, ο οποίος από τον Φιλαθλητικό έφτασε στον θρόνο του MVP του NBA. Αν πάρεις λίγο χρόνο και σκεφτείς το αδιανόητο gap, θα σε πιάσει ίλιγγος. Σκέψου το κινηματογραφικό αντίστοιχο του Ρόκυ, που γαλούχησε το American Dream σε γενιές και γενιές ανθρώπων μέσα από βίντεο/τηλεοπτικούς δέκτες. Το παράδοξο που συναντάται εδώ, είναι πως με την ίδια δίψα που περιμένουν να σηκώσουν στον ώμο τους τον νέο βασιλιά των αγωνιστικών παρκέ, θέλουν και να τους αποκαθηλώσουν. Μάλιστα δείχνουν μεγαλύτερη ζέση κάποιες φορές επειδή δεν ανταποκρίθηκαν οι αθλητές στις δικές τους προσδοκίες. Μάλιστα οι πλέον θερμοκέφαλοι διεκδικούν και μερίδιο επιτυχίας, επειδή στήριξαν τον τάδε ή τον δείνα, όταν δεν τον ήξερε η μάνα του. Όχι δεν ήταν κάποιος από τους φροντιστές, γυμναστές ή τους προπονητές του Γιάννη που του δώσανε ευκαιρία. Δεν ήταν αντίστοιχα κάποιος από τους μεγαλύτερους συναθλητές του, που τον εξέλιξαν. 

Δεν ήταν κάποιος από εκείνους που βοήθησαν στην Ελλάδα την οικογένεια του, προσφέροντας όσα μπορούσαν, ξεχωρίζοντας ανάμεσα σε ξενοφοβικά βλέμματα και λιπόψυχες συμπεριφορές. Είναι αντίθετα κάποιοι από αυτούς, που την πέφτουν στον Γιάννη, γιατί χωρίς σουτ δεν πας πουθένα κι άλλοι πολλοί χειρότεροι που βρίζουν το σύστημα, που τον έκανε και καλά υπέρ-παίκτη, αλλά δεν είναι ούτε για την πεντάδα της Εθνικής Ελλάδος. 

Δεν θα μπω στον κόπο να τους απαντήσω, απλά θα θυμήσω ότι το μπάσκετ είναι ένα άθλημα που παραπάνω από 99 στις 100 φορές κερδάει ο καλύτερος. Κι ο Γιάννης για να φτάσει εκεί που έφτασε κέρδισε τους καλύτερους των καλύτερων. Προφανώς, δεν έχει να αποδείξει σε κανέναν τίποτα. Για αυτό δουλεύει ώρες αμέτρητες, προσπαθώντας να βελτιώσει τις αδυναμίες του, ώστε να γίνει ακόμη καλύτερος και να πάρει κάποια στιγμή και την κούπα του πρωταθλητή. Ακόμη κι αν δεν τα καταφέρει, δεν μπορεί κανείς να του αφαιρέσει ούτε μια τόση δα λέξη, από το μεγάλο κεφαλαίο που έχει γράψει στη βίβλο του παγκόσμιου αθλητισμού. 

Δεν ξέρω αν ανήκεις σε αυτούς που έχουν κράξει ήδη τον Αντετοκούμπο. Είτε γιατί έκανε φάουλ σε νεκρό χρόνο στον Μπάτλερ, είτε γιατί διάλεξε το Μιλγουόκι κι όχι κάποια άλλη μεγάλη ομάδα, είτε ακόμη γιατί έπρεπε να τραυματιστεί για να δουν χαρά οι Μπακς, ενώ χθες πρόλαβε να βάλει 19 ποντάκια σε μόλις 11 λεπτά. Βλέπεις, ο Γιάννης πεισμώνει με την κριτική και θέλει να απαντήσει εκεί που δεν μπορεί να τον δει κανείς. Ναι, στις 4 γραμμές του γηπέδου εννοώ. Προσπάθησε να πάρει το ματς μόνος του αλλά ο τραυματισμός στον αστράγαλο του, δεν τον άφησε. Βέβαια, η αποχώρηση του από τα παρκέ λειτούργησε αφυπνιστικά για τους συμπαίκτες του και δη, τον Μίντλετον που πέτυχε 2 τρομερά clutch 3ποντάκια, δίνοντας τη νίκη στον αγαπημένο μας, Ελαφιακό! 

Ένας παίκτης προφανώς κρίνεται παιχνίδι με το παιχνίδι. Επίσης, δεν θα απαγορέψουμε την καλόπιστη κριτική, ακόμη κι αυτή που είναι ξεπερνά κάποιες φορές τα όρια της κομψότητας, γιατί έτσι παίζεται το παιχνίδι. Ωστόσο, πριν βγάλουμε τον κραχτικό εξάψαλμο για τον MVP του NBA, ας περιμένουμε να έχουμε όλη την εικόνα κι όχι μια συρραφή πικρόχολων κι ανυπόστατων απωθημένων. Κι αν νομίζεις ότι το ελάφι δεν βρυχάται, καλύτερα να το ξανασκεφτείς!