Στη VOGUE Σεπτεμβρίου, ο Μιχάλης Οικονόμου μίλησε πρώτη φορά ανοιχτά για την οικογένεια που έχει δημιουργήσει με τον Γιώργο Μακρή, τη σχέση τους, καθώς και για το μικρό Νικηφόρο, ένα “δώρο της αγάπης, της προσφοράς, και της ελπίδας”, όπως τον χαρακτηρίζουν.
“Μέσα σε ένα αβέβαιο Φθινόπωρο που ξεκινάει, εμείς τολμάμε και λέμε: “Η ελπίδα ζει μέσα μας”. Για πρώτη φορά στα 128 χρόνια της Vogue, και οι 26 εκδόσεις της παγκοσμίως αυτό το Σεπτέμβρη, έχουν έναν κοινό κεντρικό άξονα: την Ελπίδα”.
Η κίνηση αυτή της VOGUE GREECE, είναι σίγουρα ευχάριστη όσο και αυτονόητη. Πόσο αυτονόητη θα μου πεις τώρα, όταν ακόμη ασχολούμαστε με το αν ένα αγόρι με make up είναι πιο “επικίνδυνο” από έναν τύπο που προτρέπει δημόσια σε βιασμό γυναικών. Παρόλα αυτά, την αυτοδιάθεση και το δικαίωμα στην επιλογή, επιμένουμε να τα θεωρούμε αυτονόητα και να μη λέμε “ευχαριστώ”.
Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Michael Ikonomou (@ecomike) στις
Τα λόγια του Μιχάλη και του Γιώργου, που δημοσίευσαν κάτω από φωτογραφία τους στο Instagram, είναι όλο το νόημα της ζωής αυτό που χαράζει μια καμπύλη χαράς στο πρόσωπο μας.
Παρόλα αυτά, όσο και αν επικροτούμε τον χώρο που δώθηκε στο περιοδικό, υπάρχει και κάτι που μας έχει στο παρελθόν εξαγριώσει. Ήταν τότε που βγήκε η απόφαση για τον βιασμό και τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη με τη Vogue να επιμένει σε αυτό που σχεδόν όλα τα γυναικεία περιοδικά εδώ και δεκαετίες επιμένουν- υποσκάπτοντας τα δικαιώματα και τους αγώνες των γυναικών που αποτελούν και το κοινό του. Με αφορμή λοιπόν το τέλος της δίκης της Ελένης, πήρε θέση για τον όρο γυναικοκτονία εκφράζοντας την αντίθεσή του όχι μόνο με πατροναριστικό τρόπο, από την θέση της δικηγόρου που γράφει το κείμενο, αλλά και με αγανάκτηση γιατί λέει τάχα αυτό ειναι σεξιστικό!
Πάμε λοιπόν άλλη μια φορά: ο όρος γυναικοκτονία δεν σημαίνει οτι οι γυναίκες δεν είναι άνθρωποι όπως και ο όρος παιδοκτονία ή παιδική εργασία δεν σημαίνει οτι τα παιδιά δεν είναι άνθρωποι. Αντιθέτως υπάρχει για να αναδείξει το πως το συγκεκριμένο είδος εγκλήματος όχι μονο ακολουθεί ένα παρόμοιο μοτίβο αλλά προκύπτει από τη ευάλωτη θέση της γυναίκας και την αντεικειμενοποίησή της στο πατριαρχικό συστημα εξουσίας. Δεν σημαίνει ούτε οτι κάποιοι άντρες σκέφτονται συνειδητά “αυτή θα τη σκοτώσω επειδή ειναι γυναίκα” ή “σήμερα θα σκοτώσω όποια γυναίκα βρω πρώτα μπροστά μου”. Τη σκοτωνουν βασισμένη σε μισογυνικές παραδοχές περί γυναικείας σεξουαλικότητας, περι ανδριικής ανωτερότητας και εξαιτίας της τοξικής αρρεωνωπότητας που καλεί τους άντρες να αποδεικνύουν τον ανδρισμό τους μέσω της βίας και της υποταγής των γυναικών. Οι γυναίκες δολοφονούνται από άντρες λόγω του μίσους που τους καλλιεργεί η πατριαρχία ψιθυριζοντας τους οτι είναι “πουτάνες”, άπιστες, κ@ργίολες, ύπουλες, γκρινιάρες, ενοχλητικές, ότι βασανίζουν τους άντρες κάνοντας τους τις δύσκολες, αρνούμενες να τους δώσουν αυτο που δικαιούνται ή αμαυρώνοντας την αντρική τιμή τους, και ότι αξίζουν βία και βιασμό γιατι προκαλούν, ντύνονται σαν “ξεκωλα”, βγαίνουν αργάτο βραδυ και πηγαινουν σε ξένα σπίτια. Υπάρχει μία ξεκάθαρη συνοχή και συνεκτική λογική πίσω απο τέτοια εγκλήματα τα οποια κατατάσσουμε με τον όρο “γυναικοκτονια”. Ο σκέτος όρος ανθρωποκτονία απλά θα συσκότιζε την ιδιαιτερότητά τους και τα γεννεσιουργά αίτια τέτοιων εγκλημάτων.
Συγγνώμη αν χαλάσαμε τη γιορτή της συμπεριληπτικότητας, όμως απ’ τη στιγμή που οι τοποθετήσεις στοχεύουν τόσο στο κοινωνικό όσο και στο πολιτικό αποτύπωμα, θα πρέπει να λαμβάνουν και τις ανάλλογες απαντήσεις.
