Κυριακούλα σήμερα κι είπα να πάω μια βόλτα, σε ένα από τα λίγα άλση που έχουν μείνει ζωντανά ακόμα στην Αττική κι ευτυχώς βρίσκεται λίγα μέτρα πάνω από το σπίτι μου, φυσώντας λίγο οξυγόνο στην τσιμεντένια μας πόλη. Στα ακουστικά, που έχω μόνιμο συνοδοιπόρο σε κάθε περίπατο, έπαιζε λίγος Ρότζερ Γουότερς καθότι όπως όλοι γνωρίζουν αν τον ακούς κάθε μέρα, τον γιατρό κάνεις πέρα. Με τούτα και με εκείνα, συνειδητοποίησα λοιπόν ότι o ένας εκ των mastermind των Pink Floyd γίνεται 77 κι είναι χαρά μεγάλη, που συνεχίζει να ζει ανάμεσα μας, κερνώντας σοφία σε κάθε του δήλωση.
Για αυτό τον λόγο σήμερα θα γράψω, για 5 διαμάντια που έγραψε και έχουν κάψει 5 Mp3 μου από τις τόσες φορές που τα έχω ακούσει. Όλα αυτά με την ελπίδα ότι δεν θα παρεξηγηθεί ο φίλτατος Ντέιβιντ Γκίλμουρ, γιατί δεν είμαστε για τέτοια. Θα αφήσουμε εκτός λίστας τα “Hits” αφού ζητήσω συγγνώμη από θεούς και δαίμονες που χρησιμοποίησα αυτή τη λέξη, πλάι στο όνομα των Pink Floyd.
“Shine on You Crazy Diamond”
Eπικό κομμάτι, το οποίο δεν θα ήθελα να βεβηλώσω με λόγια. Θα γράψω μόνο το εξής. Αν η ανθρωπότητα διάλεγε ένα soundtrack για να στείλει στο διάστημα και να διαφημίσει τα ανδραγαθήματα της, τότε έπρεπε να διαλέξουν αυτό.
“Sheep”
To αντίστοιχο μουσικό έπος της Οδύσσειας, το Sheep είναι ένα δεκάλεπτο αριστούργημα που τη γέφυρα του έχουν κλέψει πάνω από τις μισές μπάντες που κυκλοφορούν με το όνομα ροκ, εκεί έξω!
“Us and Them”
Στο τέλος θα μείνοι εμείς κι εκείνοι, κι αυτό είναι δεδομένο. Α και το Us and Them αυτός ο τζαζ αυτοσχεδιασμός του Dark Side of the Moon, που μας φέρνει τόσο κοντά με τη σκοτεινή πλευρά του Φεγγαριού, που μοιάζει να μπορούμε να το κρύψουμε στο χέρι μας! Ένα σκοτεινό ρέκβιεμ, που αν δεν εθιστείς, ίσως χρειαστεί να κάνεις κάποια εξέταση, για να επιβεβαιωθεί ότι δεν έχεις ψυχούλα.
“Welcome to the Machine”
Όπου δεις κομμάτι των Pink Floyd, πάνω από 7 λεπτά όρμα. Όλοι το ξέρουν αυτό. Δεν χρειάζεται να επεκταθώ περαιτέρω, νομίζω! Στο Welcome to the Machine πέρα από το στιχουργικό μεγαλείο, είναι ένα δυστοπικό masterpiece με μια εμβληματική κορύφωση, που κατουράει όλους τους μουσικούς, που καμώνονται ότι είναι ρόκσταρς
“Burning Bridges”
Συνεχίζουμε το πρόγραμμα μας, με πιο ραδιοφωνικούς (θου κύριε) Floyd κι ένα κομμάτι 3μιση λεπτών, που κρύβει μπόλικη 70s progressive rock και κάποια ξεγυρισμένα blues γυρίσματα τιμώντας τους μουσικούς προγόνους τους. Σαν soundtrack ασπρόμαυρης ταινίας του Γκοντάρ, που ένα αγόρι κυνηγά ένα κορίτσι σε φλεγόμενες γέφυρες!
